W czasach literackiej komercji i podejścia menadżersko-reklamowego do literatury, kiedy autor musi być celebrytą i udzielać się na fejsbuku albo produkować, kretyńskie zwykle, blogi, bo inaczej nie istnieje (mnie można by nazwać właściwie „pisarzem nieistniejącym”; na wzór pewnego rycerza, który nie istniał z innych niźli ja powodów – Italo Calvino go opisywał; podobnie jak wicehrabiego przepołowionego, do którego tytuł mego tekstu pije), powieść, która kiepsko się zaczyna jest rodzajem wyzwania rzuconego współczesnym debilnym tendencjom. Pisarz, który roznieca tumany mgły na samym początku, ryzykuje, że czytelnik nie dotrwa do trzeciego akapitu, sprzedawalność zaś dzieła zwiędnie, będzie się zatem musiał zatrudnić w kwiaciarni. Podziw mój, podziw, dodajmy, pozamerytoryczny u zarania, spowodował, żem lekturę kontynuował, rzężąc i ślepiami wywracając, ale nie więdnąc ostatecznie – duża w tym zasługa regularnego podlewania.

W najnowszym Sobotnim czytaniu Jacek Sobota omawia "Katerinę, pawia i jezuitę" Drago Jančara. Tekst można przeczytać tutaj.

Dodał: toto