Bywa i tak, że Nową Fantastykę przeczytam w dwa dni, a później jakoś miesiąc nie mogę zebrać się, by o niej napisać. Lubię ostentacyjnie zachwycać się rzeczami wartymi zachwytu, a także zdecydowanie dawać wyraz dezaprobacie dla rzeczy zachwytu niewartym. Nie lubię natomiast cicho kręcić nosem albo ze znudzeniem stwierdzać „no... w sumie spoko”, kilka razy pod rząd. A ostatnie numery NFu poza nielicznymi wyjątkami to właśnie poziom „no... w sumie spoko”.

Adam Rotter omawia omawia sierpniowy i wrześniowy numer Nowej Fantastyki.

Dodał: toto