Nowa powieść jednego z czołowych pisarzy z nurtu fantastyki. Sugestywna, przejmująca, piękna i przerażająca zarazem powieść o – najprawdopodobniej – ostatnich już ludziach; o ich namiętnościach, słabościach, a także o względności ludzkiego poznania i kruchości naszej wiedzy, a także o granicach człowieczeństwa.

Świat ostatnich ludzi Huberath przedstawia tak plastycznie, że od razu powstaje poczucie przeniesienia do niego i zostaje on w pamięci czytelnika na długo po zakończeniu lektury.
W nieokreślonej przyszłości, na niegościnnej planecie, w położonej miedzy górami Matcinu Dolanu, żyje niewielka wspólnota, na prymitywnym poziomie rozwoju według dzisiejszych standardów.
Mieszkańcy - potomkowie kolonistów, którzy na nią kiedyś trafili, walczą o przetrwanie ograniczeni małym skrawkiem terenu, który nadaje się do życia, ciężkimi warunkami bytowymi i koniecznością walki z niesprzyjającym klimatem, wyniszczającymi drobnoustrojami oraz groźnymi medvadami i porokami. Ludzie żyją tylko kilka sezonów, dopóki nie strawi ich krve znama lub nie poddadzą się vyleta – jedynemu sposobowi prokreacji, wymagającemu – ze względu na anatomię kobiet – śmiertelnej ofiary mężczyzny i kobiety.
Żeby ludzkość mogła przetrwać, specjalnie wybrani: kobieta i mężczyzna z doliny, czuwają nad przebiegiem obrzędów, gromadzą i przekazują następnym pokoleniom całą dostępną wiedzę o świecie. Są to auraio i aurica – nazwani tak z powodu nietypowych organizmów - karmiących piór, które sobie wszczepiają, by czerpać pożywienie z energii słonecznej. Dzięki temu, że mieszkają w oddalonych górach, tam gdzie nie panoszą się drobnoustroje, drapieżnik i dzięki piórom, mogą żyć dłużej niż przeciętny mieszkaniec wioski. W samej wiosce rządzi vedan podległy auraio; ważną funkcję pełni też wybierany co sezon nauczyciel.

W tej społeczności ostatnich ludzi obecny Vatran Auraio (Płomienisty Orzeł) dopilnowuje vyleta, żegna swoją byłą zbuntowaną kochankę; gdy nagle okazuje się, że jego misja auraio nie będzie łatwa. Wybrana aurica z zazdrości o inną kobietę popada w szaleństwo, nauczyciel miesza w głowie społeczności, vyleta okazuje się nieudane; do tego w górach zstępują Priljetatjela – osobnicy z innego świata. Najmądrzejszy z żyjących ludzi nie wie, dokąd zmierza świat, wątła wiedza już nie wystarcza, by sprostać sytuacji.

Książka będzie uzupełniona niedostępnymi w sprzedaży dwoma wznowionymi bardzo sugestywnymi opowiadaniami „Zajdlowskimi”, nawiązującymi do tematyki alternatywnych światów w nieokreślonej przyszłości: nagrodzonym Zajdlem w 1993 roku: „Spokojne, słoneczne miejsce lęgowe” oraz „Maika Ivanna”, opowiadaniem nominowanym do Nagrody Zajdla w 1994 roku.

Nota o autorze:
Marek S. Huberath– jeden z najciekawszych współczesnych polskich pisarzy, jeden z czołowych polskich pisarzy fantastów, pracownik naukowy w Instytucie Fizyki UJ. Jego utwory siedmiokrotnie nominowano do Nagrody im. Janusza Zajdla, z czego aż trzy zdobyły statuetkę. Autor m.in. „Gniazd światów” (1999), „Miast po skałą” (2005) i „Balsamu długiego pożegnania” (2006). Mieszka w Krakowie.

Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie
Data wydania: Styczeń 2011
Oprawa: miękka
Liczba stron: 500

Sortuj: od najstarszego | od najnowszego

Żerań - 14:15 27-12-2010
Prawda? Do czego to doszło - żeby w dzisiejszych czasach nie można było ufać nawet wydawcom.

Shadowmage - 14:11 27-12-2010
No cóż, czasem warto czytać przed wrzuceniem rzeczy, które dostaje się od wydawców

Żerań - 13:57 27-12-2010
Fixed, thx. Soraski, ale taką notkę dostaliśmy od Literackiego, które zresztą też kapnęło się, że coś jest nie tak.

Bronsiu - 11:50 27-12-2010
Wszystko ładnie, ale "Spokojne słoneczne" bynajmniej nie dostało żadnego Zajdla. I to faktycznie pójdzie na okładce?
I autor "Gniazda Światów", a nie "Gniazd"...

Shadowmage - 07:16 24-12-2010
Mnie się kojarzy z niektórymi okładkami Supernowej.

Gavein - 20:42 23-12-2010
Super. Okładka całkiem fajna

Lett - 19:27 23-12-2010
Jeeeeej... Niedawno Szostak, teraz Hubarath... Pięknie!