Wydawnictwo: Mag Tytuł oryginału: Dirty Job Tłumaczenie: Jacek Drewnowski Data wydania: Marzec 2007 ISBN: 978-83-7480-051-8 Format: 125x195 Liczba stron: 384 Cena: 35,00 zł

Bliżej...
Charlie Asher to zwyczajny facet. Trochę pechowy, nieco neurotyczny, odrobinę hipochondryczny. Jest typowym samcem beta: osobnikiem, który w życiu kieruje się ostrożnością i niezmiennością – wiecie, takim, który zawsze znajdzie się w odpowiednim miejscu, by pozbierać resztki, gdy większy/wyższy/silniejszy samiec alfa porzuci panienkę.
Ale Charlie miał szczęście. Jest właścicielem budynku w centrum San Francisco i prowadzi komis z pomocą kilku wiernych, nawet jeśli lekko stukniętych pracowników. Ma inteligentną i piękną żonę, która naprawdę kocha go za jego normalność. Ma na imię Rachela i wkrótce urodzi ich pierwsze dziecko.
Tak, Charliemu żyje się całkiem dobrze jak na samca beta. Do czasu narodzin córki, Sophie. Gdy bowiem Charlie, wyczerpany porodem, chce wracać do domu, widzi przy łóżku Rachel dziwnego mężczyznę w pistacjowym stroju golfowym. Mężczyznę, który twierdzi, że Charlie nie powinien go widzieć. Ale Charlie go widzi i od tego momentu robi się naprawdę dziwnie...
Ludzie wokół niego padają jak muchy, na jego domu przysiadają wielkie kruki, a w dodatku wszędzie, dokąd pójdzie, słyszy szepty jakiejś mrocznej istoty. W jego notatniku na szafce nocnej pojawiają się dziwne nazwiska i – zanim Charlie się obejrzy – ich właściciele też już nie żyją. Tak, wygląda na to, że Charlie dostał nową posadę, nieprzyjemną, ale jakże potrzebną. Śmierć. Hej, w końcu ktoś to musi robić.


Brudna robota oszałamia pomysłami, hipnotyzuje i wciąga. Jest na przemian przezabawna i bardzo smutna, zawsze dynamiczna i pełna zwrotów akcji, a przy tym nie przypomina żadnej innej książki, jaką czytałem. Nie byłem w stanie się od niej oderwać, dopóki nie musiałem, i nie mogę się doczekać powrotu do lektury. To arcydzieło komicznej sprawności. Jak każda szanująca się komedia, jest smutna i pocieszająca zarazem.
Gregory Maguire, autor książek „Wicked” i „Son of a Witch”

Jeden z najzabawniejszych numerów starego Moore’a.
Kirkus Reviews

Poleciłbym „Brudną robotę” każdemu, kto może kiedyś umrzeć. To niewiarygodnie zabawna historia, przy której czytelnik krztusi się ze śmiechu, napisana z dziecięcą wiarą w spełniające się życzenia.
Tim Sandlin, autor trylogii “GroVont” i książki “Jimi Hendrix Turns Eighty”

Chris Moore napisał prawdziwy przewodnik po śmierci, umieraniu i systemie kanalizacyjnym San Francisco. „Brudna robota” zasługuje na miejsce na półce obok książek pani Kübler-Ross, choćby burzyło to porządek alfabetyczny. Dziękujmy Bogu, Że zdjęli Chrisowi kaftan bezpieczeństwa i zdążył w tym czasie napisać książkę. To doskonała lektura dla każdego, kto rozważa przejażdżkę Ekspresem Stygijskim. Ben Fitzhugh, autor „Pest Control” i „Radio Activity”

#%&@*! To Brudna robota, ale Moore musi ją wykonywać. Kolejny raz serwuje nam pokręcony koktajl swojego oryginalnego szaleństwa, a obecne pokolenie ma swojego Vonneguta, Robbinsa i Swifta w jednym. Amen.
- Tim Dorsey, autor „The Big Bamboo”

Teksty powiązane:

Recenzja:
Moore, Christopher - "Brudna robota", autor: Jakub Cieślak

Fragment:
Moore, Christopher - "Brudna robota"