„W poszukiwaniu jednorożca” jest drugą, po „Karolu Wielkim”, książką z historycznej serii Solarisu. Z prawdziwą przyjemnością stwierdzam, że wydawnictwo dokonało trafnego wyboru pozycji. Opowieść hiszpańskiego autora, choć nie jest stricte fantastyką, pełna jest magii i potrafi zauroczyć.

„Lubisz podróżować?” pyta Henryk IV Kastylijski młodzieńca oddanego w jego służbę. Czy można powiedzieć „nie” swemu władcy? Juan z Olid wyrusza na poszukiwanie jednorożca, którego róg ma być remedium na pewną dyskretną dolegliwość nękającą króla. Rycerzowi w jego misji towarzyszy dość liczny orszak: biegły w medycynie mnich, niemniej wykształcony tłumacz, zauroczony młodzieńcem dworzanin, oddział żołnierzy i osoba do przywabienia jednorożca niezbędna – młoda, piękna i o nieposzlakowanej reputacji panna ze szlachetnego rodu. Czeka ich podróż przez ziemie Maurów i pustynie aż do tajemniczych obszarów zamieszkałych przez czarnoskórych, gdzie, jak twierdzą księgi, żyje to rzadkie zwierzę.

Juan wyrusza pełen nadziei i marzeń o sławie, zaszczytach i bogactwach, które czekają go u kresu drogi. Wiele się zmieni, ale dziecięca wiara i ufność nie opuści go aż do końca, mimo trudności, przeszkód, zawodów i strat. Ma do wypełnienia misję i, pomimo ogarniających go czasem wątpliwości i jakże ludzkich pokus, nic nie skłoni go do rezygnacji. Powieść przywodzi na myśl nie tylko rycerskie chansons de gueste, ale i wspomnienie niestrudzenie prących naprzód dziewiętnastowiecznych odkrywców tajemnic Czarnego Lądu. Jeszcze jedno wydarzenie zepnie los bohatera z dziejami innych wielkich podróżników – powracający do kraju Juan ujrzy odpływające ku Indiom okręty Krzysztofa Kolumba.

W notce na okładce napisano, że „W poszukiwaniu jednorożca” otrzymało nagrodę Premio Planeta. Nie wiem, jaka jest waga tego wyróżnienia w Hiszpanii, ale choćby była i największa, ta opowieść w pełni na nie zasługuje. Jeśli zatem, drogi Czytelniku, dasz radę przeczytać powieść bez choćby jednego dialogu, sięgnij po tę książkę.