Jest rok 2130. Straż Kosmiczna, działająca od dłuższego czasu pod egidą Organizacji Planet Zjednoczonych, regularnie monitoruje zbliżające się do Układu Słonecznego asteroidy. Jedna z nich, cylindryczny obiekt 31/439, wyróżnia się nietypową orbitą i sporą średnicą, sięgającą kilkudziesięciu kilometrów. Nie wzbudzałaby jednak szczególnego zainteresowania, gdyby nie pewna dodatkowa, w zasadzie przypadkowa obserwacja. Otóż zbliżający się ku sercu Układu 31/439, wkrótce ochrzczony nazwą Rama, okazuje się obracać wokół swojej osi z niezwykłą, gigantyczną wręcz prędkością. W związku z tym zostaje ku niemu wysłany jedyny statek kosmiczny, który ma szansę dotrzeć w okolicę, zanim Rama znajdzie się za blisko Słońca, dowodzony przez komandora Nortona „Śmiałek”. Lądowanie na cylindrycznym, pustym w środku obiekcie przebiega bez zakłóceń; ciekawsze rzeczy zaczynają się dziać, gdy załoga „Śmiałka” pomyślnie rozpoczyna eksplorację wnętrza Ramy, ewidentnie będącego tworem jakiejś pozaziemskiej cywilizacji.

Opublikowana w 1973 roku powieść „Spotkanie z Ramą” Arthura C.Clarke’a to jeden z najsłynniejszych utworów brytyjskiego autora, nagrodzony zarówno Hugo jak i Nebulą. Fabuła skupia się na pokazywaniu możliwych aspektów spotkania z Obcymi, a raczej z wytworzonym przez nich pojazdem, ale od czasu do czasu dowiadujemy się też czegoś o strukturze i stanie ludzkiej cywilizacji XXII stulecia. Planety odgrywają w praktyce rolę niezależnych państw i toczą ze sobą rozgrywki polityczne. Jak to zwykle w opisywanej przez Clarke’a przyszłości, w Układzie Słonecznym panuje spora swoboda obyczajowa, a tradycyjny model rodziny ulega zdecydowanemu rozluźnieniu (komandor Norton wysyła wiadomości do obu swoich żon, tej ziemskiej i tej marsjańskiej). W pewnym momencie pojawia się lekko zarysowany wątek religijny – jeden z załogantów „Śmiałka” należy do kościoła uznającego Chrystusa za kosmitę – ale nie ma on szczególnego znaczenia dla rozwoju fabuły.

Eksploracja przybyłego z gwiazd obiektu, stanowiąca główny temat powieści i nawiązująca do tradycji morskich odkryć z czasów kapitana Cooka, odbywa się niezbyt dynamicznie, choć badaczy ogranicza czasowo przewidywany moment spotkania Ramy ze Słońcem. Wydrążone wnętrze wielkiego pojazdu kryje między innymi spore morze i tajemnicze centra, nazywane przez ludzi Nortona „miastami”. Wszystko wydaje się występować potrójnie; być może kosmici uwielbiają tę liczbę, być może traktują powtarzalność struktur jako swoiste zabezpieczenie. Ze współczesnej perspektywy najciekawsze elementy opowieści są związane z aspektami generowanej przez ruch obrotowy ramańskiej „grawitacji”.

Nie da się ukryć, że „Spotkanie z Ramą” zestarzało się dużo szybciej niż wznowione wcześniej w serii Wehikuł Czasu obie części „Odysei kosmicznej”. Opisywanemu w powieści kosmosowi, choć nadal intrygującemu, brakuje tak istotnego w „Odysejach” elementu mistyczności. Nie przeszkodziło to oczywiście Clarke’owi stworzyć wraz z Gentrym Lee kolejnych historii związanych z światem Ramy. Zapewne i do nich wcześniej czy później dzięki serii Rebisu wrócimy.