„Koniec wieczności”, wznowiona w serii Wehikuł Czasu powieść Isaaca Asimova, została wydana w Stanach Zjednoczonych w 1955 roku, czyli już po powstaniu pierwszych, klasycznych tomów cyklu o Fundacji. „Koniec wieczności” z jednej strony do nich nawiązuje, i to nie tylko tematycznie – w późniejszych tekstach autor sugerował wręcz, że akcje wspomnianych powieści toczą się w tym samym uniwersum – z drugiej zaś od tekstów o Harim Seldonie odróżnia omawianą powieść fundamentalny aspekt fabuły, czyli podróże w czasie.

Główny bohater „Końca wieczności”, Andrew Harlan, wychowywał się w 95 stuleciu. Jako piętnastolatek dołączył jednak do Wiecznościowców i opuścił klasycznie rozumiany Czas. Przeszedł klasyczną ścieżkę kariery: zaczynał jako Nowicjusz, później został Obserwatorem, zajmując się zbieraniem wiadomości o funkcjonowaniu społeczeństw w różnych wiekach. Satysfakcjonujące, kompletne raporty zostały dostrzeżone przez przełożonych i Harlan stosunkowo szybko został jednym z Techników, osób odpowiedzialnych za wprowadzanie zmian w Rzeczywistości. Od kolegów odróżniał się stosunkową łatwością zdobywania nowych umiejętności oraz zainteresowaniem czasami Prymitywu, czyli latami wcześniejszymi od 24 stulecia, w których nie znano jeszcze Wieczności. Właśnie to zainteresowanie Harlana zwraca szczególną uwagę samego Starszego Kalkulatora Twissella. Bohater zdaje się piąć po szczebelkach kariery bezbłędnie i z oszałamiającą prędkością, dopóki na jego drodze nie staje Nöys, pochodząca z 482 wieku młoda i niewiarygodnie atrakcyjna kobieta.

Świat z „Końca wieczności” funkcjonuje w dwóch perspektywach: obok zwykłych Czasowców istnieje skomplikowana, niemal korporacyjna struktura Wieczności, koncentrującej się na optymalizowaniu Rzeczywistości przy pomocy wprowadzania w nią konkretnych zmian. Każda modyfikacja ma oczywiście skomplikowany wpływ na przyszłość: Socjologowie badają jej możliwe konsekwencje, Kalkulatorzy obliczają szanse zajścia konkretnych wypadków. Przestawienie pudełka z jednej strony magazynu na drugą może zapobiec wybuchowi wojny, ale w dłuższej perspektywie doprowadzić do wzrostu narkomanii czy zatrzymania postępu naukowego. Znana z cyklu o Fundacji psychohistoria zyskuje tu konkretne zastosowanie: przyszłość można nie tylko z dużą skutecznością przewidywać, ale też w oparciu o te przewidywania modyfikować.

Jak wspomniano wyżej, Wieczność funkcjonuje jak korporacja, z wszystkimi tego konsekwencjami: obok cieszącego się szacunkiem Twissella Harlan ma także do czynienia z irytującym Kalkulatorem Finge’em, musząc wykonywać przydzielane przez niego zadania. Znacznie poważniejszym problemem staje się dla głównego bohatera poradzenie sobie z uczuciami do Nöys – kobiety nie są rekrutowane przez Wieczność, gdyż ma to zbyt duży wpływ na Rzeczywistość. A dla każdego ze zwykłych Czasowców korekty Rzeczywistości mogą mieć drastyczne konsekwencje.

Asimov wspomina klasyczne dylematy związane ze zmienianiem przyszłości. Kluczową rolę w fabule odgrywa pomysł, że modyfikacje działają z pewnym opóźnieniem – zaczynają mieć konkretny wpływ na Rzeczywistość przez duże R dopiero wtedy, gdy stają się nieodwracalne. Wiecznościowcy żyją w fizjoczasie, starzejąc się niezależnie od wszystkich skoków między stuleciami. Dużo ważniejsza okazuje się jednak zupełnie inna kwestia: czy inżynieria społeczna (także ta psychohistoryczna) ma jakikolwiek sens? Na ile próby modyfikowania czy raczej optymalizacji losów ludzkości noszą w sobie pierworodną skazę, związaną z punktem widzenia dokonujących ich osób, pochodzących z konkretnego momentu historii? Odpowiedź z „Końca wieczności” zdaje się dużo bardziej pesymistyczna niż ta z cyklu o Fundacji.