Po ośmiu latach od „Cudzoziemca w Olondrii” ukazuje się w Polsce w Uczcie Wyobraźni druga książka Sofii Samatar, „Skrzydlate opowieści”. Znów lądujemy w historycznych krainach składających się na olondryjskie imperium, znów opowieść płynie niespiesznie, meandrując i zmieniając rozkład akcentów. Tym razem jednak fabuła od początku zabiera nas w centrum wydarzeń związanych z kluczowymi politycznymi rozgrywkami, od których zależy los Olondrii, mniejszą rolę odgrywa literatura i umiejętność posługiwania się słowem pisanym, a w powieściowy świat wprowadzają nas kobiety, cztery różne narratorki kolejnych części książki.

Pierwsza z nich to Tavis, szlachetnie urodzona dziewczyna, która marzy o życiu wojowniczki. Druga jest córką surowego kapłana, skazaną na bierne obserwowanie dramatycznych wydarzeń, w których jej ojciec odgrywa centralną rolę. Trzecia to żyjąca wśród koczowniczych plemion poetka, często zarabiająca na życie śpiewaniem czy przygrywaniem do posiłków arystokratycznym biesiadnikom. Tożsamość czwartej – choć częściowo opisana na okładce książki – lepiej zostawić do odkrycia czytelnikom.

Ustawiczne zmiany bohaterek i rozkładu akcentów stanowią bardzo silny atut „Skrzydlatych opowieści”, choć jednocześnie powodują, że pierwsze kilkadziesiąt stron powieści stanowią dość wymagającą lekturę. Każda z narratorek przedstawia świat po swojemu, inne rzeczy zauważa, do innych przykłada największą wagę. Opowieść Tavis rwie się i skacze w czasie, od chwili ucieczki z domu, przez walki na pograniczu i czas powrotu do siedziby rodu, wspomnienia z wczesnego dzieciństwa, opisy relacji z bliską, a jednocześnie będącą zupełnie odmienną osobą siostrą Siski oraz z fascynującym kuzynem Dasyą. Autorka zdaje się niemal testować czytelników, zmuszając ich do skupienia i cierpliwej, niespiesznej lektury. Wytrwałość nagradza dość zaskakująco w kończącym pierwszą część rozdziale „Z naszej wspólnej historii”, przedstawiającym już chronologicznie i z dużo szerszej perspektywy to, co Tavis opisywała chaotycznie i bardzo subiektywnie.

Kiedy już czytelnik poczuje się w świecie olondryjskich intryg pewniej, może z pełnym spokojem przyglądać się kalejdoskopowi przedstawianych postaci i łączących je zależności. Klasyczne tło tak zwanej „high fantasy”, z elementami magii, fantastycznymi istotami, walkami na miecze i zmaganiami szlacheckich rodów Samatar wykorzystuje w bardzo oryginalny sposób. Każda z części książki przedstawia nowe tematy: „Skrzydlate opowieści” mogą być (i bywają!) książką o sporach politycznych, o tożsamościach narodowych, o teologii, religiach i ich wpływie na kształtowanie struktur władzy, o dorastaniu, rodzinach i indywidualności. W pewnym sensie centralny, kluczowy motyw powieści poznajemy dopiero w ostatniej części – ale może łatwo go uznać za fundamentalny właśnie dlatego, że na nim opowieść się zamyka? Może kolejna skrzydlata opowieść przekonałaby nas, że ostatecznie chodziło przede wszystkim o coś jeszcze innego? Samatar udała się rzadka sztuka: pisarka odsuwa kolejnych bohaterów lekką ręką w cień, kwituje burzliwe wydarzenia stanowiące tło długich fragmentów powieści krótkimi podsumowaniami, a jednocześnie nie sprawia to, że czujemy się oszukani – po prostu staranność układania powieściowych szkiełek powoduje, że następny obrazek kalejdoskopu wydaje się równie piękny, a może jeszcze ciekawszy niż poprzednie.