„Ludzie cienia” Grahama Mastertona to już trzecie spotkanie z parą londyńskich policjantów: sierżant Dżamilą Patel i posterunkowym Jerrym Pardoe. Po śledztwach w sprawie zabójczych ubrań i czarownicy z kanałów, tym razem przyjdzie im się zmierzyć z sektą kanibali.

Masterton wielokrotnie pokazywał, że jest sprawnym rzemieślnikiem, od czasu do czasu potrafiącym zabłysnąć ciekawym pomysłem lub chociażby sprawnym wygraniem znanych motywów. W wypadku recenzowanej powieści mamy do czynienia z takim „małym przebłyskiem”. Fabuła powieści prowadzona jest dwutorowo: opis śledztwa prowadzonego przez policję przenika się z makabrycznymi scenami życia codziennego londyńskich kanibali, tworząc smakowity kąsek dla miłośników horroru spod znaku gore. Angielski autor serwuje czytelnikom bardzo realistyczne obrazy tortur, zabójstw i crème de la crème, czyli uczty ludożerców. Może nie jest to poziom okropności i obrzydzenia znanego z prozy Edwarda Lee, ale ilość przelanej krwi i zjedzonego ludzkiego mięsa na kartach książki Mastertona robi wrażenie.

Bardzo sprawnie poprowadzony został wątek policyjny. Dużo miejsca w książce poświęcone zostało na rutynową, papierkową robotę stróży prawa. Stąd mnożą się przesłuchania świadków, przeglądanie raportów, analizy miejsc zbrodni czy starych map. Nadaje to powieści autentyzmu i świetnie kontrastuje z nieco surrealistycznym wątkiem kanibali.

Jednym ze znaków firmowych Mastertona jest spora liczba przedstawicieli wymiaru sprawiedliwości, którzy kończą żywot w makabryczny sposób. Nie inaczej jest w „Ludziach cienia”; szczególnie na początku powieści policjanci dosłownie znikają z miejsca prowadzenia śledztwa. Można się w tym miejscu zastanowić, czy doświadczeni funkcjonariusze daliby się tak łatwo podejść. Autor stara się to wytłumaczyć faktem zaskoczenia oraz znajomością terenu przez przeciwników, jednak w tym aspekcie nie do końca przekonuje. Kolejny minus: dzięki przenikliwości (i dobrej pamięci) Dżamili Patel śledczy bardzo szybko (za szybko) wpadają na właściwy trop. Tylko czy faktycznie wiara w zjawiska nadprzyrodzone jest tak powszechna w szeregach londyńskiej policji? Wprawdzie nie mamy jeszcze do czynienia z klasycznym „Archiwum X”, ale widać sporo podobieństw.

Dobrym pomysłem okazuje się za to ciągłe balansowanie pomiędzy gatunkami literackimi; pisarz potrafi trzymać w niepewności i do samego końca czytelnik nie wie czy ma do czynienia z pełnoprawnym horrorem czy krwistym thrillerem. Sprawdza się również rozbudowany finał książki. Czytając książki Mastertona, niekiedy odnosiłem wrażenie, że finałowe starcie z siłami zła jest potraktowane po macoszemu, wręcz na odczepkę. W wypadku „Ludzi cienia” czytelnik dostaje kilkadziesiąt stron powieści prowadzących do makabrycznego finału; wszystkie wątki zostają domknięte a czytelnik może z satysfakcją zakończyć lekturę. Szkoda tylko, że autor nie oparł się pokusie i napisał kilka stron za dużo.