Już na początku napiszę, że byłem ciekawy tej powieści. Po pierwsze, nieznana mi autorka; po drugie, fantastyka – nazwijmy to – ekologiczna, bazująca na uzasadnionym i całkowicie realnym lęku związanym z zagładą klimatyczną i rachityczną z nią walką.

Akcja powieści (raczej minipowieści lub przesadnie rozdętego opowiadania) osadzona jest w dalekiej przyszłości. Ludzkość zagładę klimatyczną ma już za sobą i nie wyszła z niej zwycięsko. Cofnęła się w rozwoju do poziomu plemion zbieracko-łowieckich, żyjących na pustyni. Gdzieś tam w oddali jest Miasto, którego natura nie jest dokładnie przedstawiona. Wiadomo, że jest brzydkie, śmierdzące i tylko elitom żyje się dobrze. Najcenniejszym surowcem jest drewno. To pozyskiwane jest z ostatnich drzew rosnących na wielkiej pustyni i zabijanych przez łowców z plemion. Te z kolei są patriarchalne, mężczyźni polują na drzewa, kobiety zajmują się całą resztą. Główną bohaterką jest dziewczyna, która nie chce zajmować się spełnianiem przypisanej jej roli tylko chce „polować” na drzewa. Pewnego dnia rusza za resztą grupy łowieckiej. Gubi się po drodze, ale mimo to znajduje drzewo. I przechodzi przemianę. Jej skutki to istota tej opowieści.

Fabuła jest uboga, nawet uwzględniając to, co bohaterka na podstawie wspomnień opowiada czytelnikowi. Natura nowego, mało wspaniałego świata nie jest jakoś przekonująco wyłożona. Nie wiadomo dużo o realiach życia, o funkcjonowaniu Miasta nie wspominając. Spójnością i konsekwencją nie grzeszą także postacie. Ich umocowanie w fabule również niezbyt przekonuje. Przykładem jest choćby istnienie Pradawnej, której pamięć sięga czasów, kiedy było „normalnie” – nie wiadomo, czy to człowiek, ale raczej tak, tym samym nie wiadomo również, skąd u niej taka wiedza w tak prymitywnym społeczeństwie. W zasadzie występuje po to, aby negować obecny porządek, ale i tak nikt jej nie słucha. Jej obecność w fabule uzasadniona jest tylko potrzebą wyłożenia czytelnikowi kilku morałów o naturze zniszczonego przez człowieka świata.

W zasadzie o tej powieści można napisać, że jest ona przypowieścią. Bowiem wszystko tu jest uproszczone – od wspomnianej konstrukcji świata, przez fabułę i bohaterów. Wszystko jest podporządkowane dydaktyce, przekazaniu kilku morałów. Ekologia jest ważna, drzewa są ważne, bo są skarbnicą życia i kluczem do przetrwania i odrodzenia świata. Niby to wszystko prawda, tylko co z tego?

Książka spełniłaby swój cel jako opowieść w trakcie zajęć dla dzieci, które należy uczyć od małego szacunku dla natury i mądrego korzystania z jej zasobów. Jako literatura pewnie też spełniłaby oczekiwania – jako lektura w szkole (dla młodszych klas). Czytanie jej dla przyjemności prowadzi do zawodu z powodu bolesnej oczywistości i banalności przekazu, który nie wywołuje żadnej głębszej refleksji. Poza tą dotyczącą marnowania czasu.