Jeśli zapytano by się kogokolwiek czytującego polską literaturę, który z rozpoznawalnych pisarzy mógłby się zdecydować na napisanie autobiografii żyjącej współcześnie poetki w formie kolekcji jej wierszy, nazwisko, czy raczej pseudonim pewnego krakowskiego filozofa, pojawiałoby się jako odpowiedź zapewne dość często. I faktycznie: choć z jednej strony sam pomysł wydaje się bardzo ryzykowny, to w przypadku Wita Szostaka ukazujące się właśnie w Powergraphie „Szczelinami” można wręcz uznać za naturalny etap twórczości. Po pisanych poetyckim, płynącym gładko językiem książkach rozbijających granice między powieścią a eseistyką („Zagroda zębów”) oraz między osobą autora a narratorem („Cudze słowa”), historię kobiety opowiadaną tomikami wierszy można uznać za logiczny krok na drodze poszukiwań literackich.

Kolejne zbiorki składające się na „Szczelinami” pokazują bohaterkę w różnych etapach życia, będących też w naturalny sposób różnymi etapami twórczości. Idziemy z nią od nastoletnich, pełnych młodzieńczej zadziorności, egzaltacji i pewności siebie tekstów, przez utwory usiłujące się zmierzyć z bardziej uniwersalnymi problemami, by potem znów wrócić do indywidualności, tym razem bardziej dojrzałej i skoncentrowanej na innych aspektach życia. Postać opowieści jest z formalnego punktu widzenia dość niestandardowa, ale ci, którzy znają pisarstwo Szostaka, odnajdą w niej nie tylko tematy podobne do tych poruszanych w poprzednich książkach, ale i usłyszą echa i rytm języka, jakim była pisana choćby „Zagroda zębów”. Kolejny raz postaci narratorki czy jej bliskich mają wiele wspólnego z bohaterami wcześniejszych tekstów autora. Czytamy o oberkach, o podróżach nad Morze Śródziemne, o Krakowie i podkrakowskich miejscowościach. Na pierwszy plan wysuwają się przede wszystkim miłość (często także fizyczna), rodzinne tajemnice, cykliczność wydarzeń. Z czasem dominującą rolę przybiera doświadczenie macierzyństwa, wykorzystane do podkreślenia powtarzalności ludzkiej kondycji, za każdym razem przeżywanej w indywidualny, osobisty sposób. Poetycka forma doskonale pasuje do lubianego przez Szostaka przestawiania i analizowania fragmentów słów; pozwala też wyrazić przekonanie o tym, że w pewnym momencie i usuwanie staje się tworzeniem.

Niektóre z ponad stu wierszy zawartych w „Szczelinami” są nużące, niektóre zdają się służyć wyłącznie ilustracji zręczności autora w wyszukiwaniu analogii i zabaw słownych. Broni się jednak opowiadana historia, poruszająca i niejednoznaczna, bronią się symboliczne, tajemnicze przedmioty takie jak budowane w piwnicy czółno czy pewne pudełko po maści. Broni się też kobieca perspektywa: mimo że nie sposób uwolnić się od myśli, że kiedy czytamy o emocjach narratorki, widzimy je tak, jak postrzega je będący mężczyzną autor, to nadal wydają się one wiarygodne.

Po lekturze pojawia się oczywiście naturalne pytanie, na ile ta sama opowieść przedstawiona w zwykłej prozatorskiej formie powiedziałaby nam o bohaterce i jej losach więcej. Z pewnego punktu widzenia niewątpliwie coś by zgubiła: poezja i twórczość stanowią fundamentalny element tego, kim narratorka jest. To, być może, jedyny stały aspekt jej życia. Wszystko inne przesącza się tytułowymi szczelinami.