Baśniowy świat Dewabadu zniknął, zastąpiony przez meczety i mury Kairu, stare ceglane budynki niknące w chmurach kurzu, a także pustynię migoczącą od gorąca i zalane pola. Nahri zamrugała i przetarła oczy. Mia¬sto pozostało na swoim miejscu, podobnie jak Wielkie Piramidy, stojące dumnie na tle jasnego nieba za szeroką, błękitną wstęgą Nilu.

„Egipt. Jestem w Egipcie”. Odkryła nagle, że przyciska pięści do skro¬ni, tak mocno, że bolało. Czy to był sen?

A może to Dewabad był snem? Koszmarem? Na pewno bardziej prawdopodobne wydawało się to, że znalazła się znów w Kairze jako czło¬wiecza kobieta, uboga złodziejka, specjalistka od przekrętów, zwiedziona własnymi sztuczkami, niż to, że przeżyła ostatnie sześć lat jako przyszła królowa ukrytego państwa dżinnów.

I rzeczywiście mogłoby tak być, gdyby nie dyszący, spocony i wciąż jeszcze lekko błyszczący książę, który właśnie zasłonił Nahri panoramę Kairu i okolic. A więc to nie sen, chyba że zabrała jego fragment na jawę.

– Nahri – wyszeptał Ali. Oczy miał przekrwione, a wzrok pełen roz¬paczy, woda spływała mu po twarzy. – Nahri, proszę, powiedz, że mi się to tylko wydaje. Proszę, przekonaj mnie, że to nie to, na co wygląda.

Wciąż odrętwiała dziewczyna spojrzała ponad jego ramieniem. Tak dłu¬go tęskniła za egipskimi krajobrazami, że teraz nie potrafiła odwrócić od nich wzroku. Ciepły wiatr igrał z jej włosami, a dwa nektarniki ćwierkały głośno, uwijając się w gęstych pnączach, pochłaniających ceglaną ruinę. Była właśnie pora wylewu: każdy Egipcjanin rozpoznałby to na pierwszy rzut oka, gdyby spojrzał na zalane nabrzeża i wodę Nilu pluskającą o korzenie palm.

– To wygląda na dom – stwierdziła ochryple. Nie mogła uleczyć gardła, gdyż jej magię wciąż blokowała pieczęć Sulejmana błyszcząca na policzku Alego. – Wygląda na Egipt.

– Nie możemy być w Egipcie! – Ali cofnął się o krok i oparł ciężko o zruj¬nowaną wewnętrzną ścianę minaretu. Na jego twarzy pojawił się gorączko¬wy rumieniec, a ze skóry uniósł się mglisty obłok. – D-dopiero co byliśmy przecież w Dewabadzie. Pociągnęłaś mnie za sobą z muru… Czy chciałaś…

– Ależ nie! Próbowałam tylko uciec od Maniże. Powiedziałeś, że jezio¬ro jest już wolne od klątwy, więc pomyślałam, że popłyniemy do brzegu. Na pewno nie chodziło mi o to, żebyśmy zmaterializowali się nagle na drugim końcu świata!

– Drugim końcu świata… – powtórzył głucho Ali. – O mój Boże. O m ó j B o ż e. Musimy wrócić. Musimy… – przerwał, sycząc boleśnie i unosząc dłoń ku sercu.

– Ali?! – Złapała go za ramię. Z bliska dostrzegała, że jest nie tylko przerażony. Wyglądał na ciężko chorego: trząsł się i pocił bardziej niż czło¬wiek umierający na gruźlicę. Wyszkolenie Nahri wzięło górę. – Siadaj – rozkazała, łagodnie pomagając mu usiąść na ziemi.

Książę zacisnął mocno oczy i oparł głowę o ścianę. Wyglądał, jakby z całych sił próbował powstrzymać się od krzyku.

– To chyba pieczęć – sapnął, przyciskając pięść do piersi, a raczej do serca, w którym dzięki zręczności palców Nahri powinien spoczywać teraz pierścień Sulejmana. – Pali mnie!

– Pozwól, niech spojrzę. – Złapała jego dłoń, gorącą jak czajnik z ki¬piącym wrzątkiem, i odciągnęła ją od ciała Alego. Skóra pod nią wydawała się zupełnie normalna. Bez magii nie potrafiła go jednak zbadać dokład¬niej. Ośmioramienny znak Sulejmana wciąż płonął na policzku młodzień¬ca, blokując jej moc. Przełknęła ślinę, próbując opanować strach. – Będzie dobrze – oświadczyła. – Zdejmij tylko zaklęcie pieczęci, a zlikwiduję twój ból i będę mogła lepiej cię zbadać.

Otworzył oczy, w których obok cierpienia pojawiła się teraz konfuzja.

– Zdjąć zaklęcie?

– Tak. Zaklęcie pieczęci, Ali – powtórzyła Nahri, próbując opanować panikę. – Pieczęci Sulejmana. Nie mogę używać magii, kiedy znak na twojej twarzy tak świeci!

Odetchnął głęboko, z każdą chwilą wyglądał coraz gorzej.

– Ja… no dobrze. – Obejrzał się na nią, z trudnością próbując skupić uwagę na jej twarzy. – Jak mam to zrobić?

Nahri spojrzała na niego.

– Jak to „j a k”? Pieczęć jest własnością twojej rodziny od wieków. Nie wiesz, jak się nią posługiwać?

– Nie. Tylko emirowi wolno… – Książę skrzywił się, dźgnięty nowym ukłuciem bólu. – O Boże, Z i r u…

– Ali, proszę.

Młodzieniec był jednak zbyt oszołomiony, a wspomnienie śmier¬ci brata przeważyło szalę. Siedział teraz bezwładnie przy ścianie, łkając i bełkocząc coś po gezirijsku. Łzy toczyły mu się po policzkach, żłobiąc ścieżki w brudzie i zaschniętej krwi.

Dobiegł ich śpiew ptaków, a bryza zakołysała pniami palm, górujących nad zrujnowanym meczetem. Nahri poczuła, że serce wyrywa jej się z pier¬si. Radość z powrotu do domu walczyła w jej umyśle ze wspomnieniami koszmarnych wydarzeń, które sprawiły, że oboje pojawili się tu tak nagle.

Przykucnęła. „Myśl, Nahri, myśl!” Musiała opracować jakiś plan.

Nie potrafiła jednak trzeźwo myśleć teraz, gdy czuła jeszcze aromat trucizny we krwi Muntazira i słyszała, jak Maniże łamie kości Alego.

Nie umiała planować, gdy widziała wciąż błagalne spojrzenie zielo¬nych oczu Dary z drugiego końca zawalonego korytarza pałacu.

Jeszcze raz głęboko odetchnęła. „Magia. Odzyskaj swoją magię i wszystko się ułoży”. Bez uzdrowicielskich umiejętności czuła się wyjąt¬kowo bezbronna i słaba, jak nigdy w życiu. Całe ciało ją bolało, a w nosie czuła metaliczny zapach krwi.

– Ali. – Ujęła jego twarz w dłonie, próbując nie martwić się przeraża¬jąco nienaturalnym, nawet jak na dżinna, gorącem jego lepkiej skóry. Otarła mu łzy z policzków, zmuszając księcia, żeby spojrzał jej prosto w twarz. – Oddychaj. Znajdziemy chwilę, by go opłakiwać, podobnie jak wszystkich pozostałych, obiecuję, ale teraz musimy się skupić. – Wiatr przybrał na sile, targał jej włosami i zasłaniał nimi jej twarz. – Muntazir mówił, że dojście do siebie po założeniu pierścienia może zająć kilka dni. – Przypomniała sobie. – Może to normalny stan?

Alim targały gwałtowne dreszcze jak podczas ataku padaczki. Skóra mu poszarzała, a wargi wyschły i popękały.

– Nie sądzę, by to było normalne… – Para unosiła się nad jego ciałem gęstą chmurą. – To p r a g n i e ciebie – wyszeptał. – Wyczuwam to.

– N-nie mogłam – wyjąkała. – Nie byłam w stanie go przyjąć. Sły¬szałeś, co powiedziała Maniże o szafitach? Gdyby pierścień mnie zabił, zamordowałaby cię i zagarnęła go dla siebie. Nie mogłam tak ryzykować!

Pieczęć znów rozbłysła na jego policzku, jakby w gniewnej odpowie¬dzi. Znak na twarzy Ghassana przypominał tatuaż czarniejszy niż noc, natomiast u Alego wyglądał tak, jakby narysowano go rtęcią, połyskującą teraz w promieniach słońca.