Mrucząca sypialnia

Ściany sypialni mruczały do siebie łagodnie. Było to prawie poniżej granicy słyszalności – urywany cichy odgłos, niemożliwy jednak do pomylenia z jakimkolwiek innym dźwiękiem. Odgłos śmierci.

Ale to nie on obudził Birona Farrilla z ciężkiego, nieprzynoszącego wypoczynku snu. Biron potrząsnął głową w daremnej walce z ciągłym brzęczeniem rozlegającym się ze stołu. Z zamkniętymi oczami wyciągnął niezgrabnie rękę i nacisnął przełącznik.

– Halo – wymamrotał.

Z głośnika wylała się fala dźwięków. Były głośne i szorstkie, ale Biron nie zamierzał ich ściszać.

– Czy mogę rozmawiać z Bironem Farrillem? – spytał ktoś niecierpliwie.

Otwarte oczy Birona napotkały jedynie ciemność. Poczuł nieprzyjemną suchość w ustach i słaby zapach unoszący się w pokoju.

– Przy aparacie. Kto mówi?

Ignorując jego wypowiedź, w nocnej ciszy ponownie rozległ się donośny głos:

– Jest tam kto? Chciałbym rozmawiać z Bironem Farrillem. Biron uniósł się na łokciu i popatrzył na wizjofon. Nacisnął przycisk kontroli obrazu i mały ekran rozjarzył się jasnym światłem.

– Przy aparacie – powtórzył. Rozpoznał lekko asymetryczne rysy Sandera Jontiego.

– Zadzwoń do mnie rano, Jonti.

Już chciał wyłączyć wizjofon, kiedy Jonti odezwał się ponownie:

– Halo, halo! Jest tam kto? Czy to akademik uniwersytecki, pokój 526? Halo!

Biron uświadomił sobie nagle, że lampka kontrolna obwodu nadawczego nie świeci. Zaklął cicho i nacisnął przycisk. Bez rezultatu. Jonti zrezygnował w końcu i ekran znów stał się tylko małym kwadratem światła.

Biron wyłączył wizjofon. Zgiął rękę i usiłował ponownie ukryć twarz w poduszce. Był zirytowany. Przede wszystkim nikt nie miał prawa wydzwaniać do niego w środku nocy. Rzucił szybkie spojrzenie na delikatnie świecące tuż nad jego głową cyfry. Trzecia piętnaście. Światło zapali się więc dopiero za prawie cztery godziny.

Poza tym nie lubił budzić się w kompletnych ciemnościach. Mimo że spędził na Ziemi cztery lata, nie zdołał przyzwyczaić się do niskich, przysadzistych konstrukcji ze zbrojonego betonu, całkowicie pozbawionych okien. Tradycja ta liczyła sobie tysiąc lat i pochodziła z czasów, kiedy nie potrafiono jeszcze kontrolować prymitywnych bomb atomowych za pomocą ochronnych pól siłowych.

Ale to należało już do przeszłości. Wojna nuklearna zrobiła z Ziemią wszystko, co najgorsze. Większość jej terytoriów była radioaktywna i bezużyteczna. Choć jednak nie zostało nic, o co warto byłoby walczyć, architektura wciąż odzwierciedlała stare lęki, więc kiedy Biron się obudził, w pokoju było kompletnie ciemno.

Ponownie uniósł się na łokciu. Dziwne. Czekał. Ale to nie pomruk sypialni przyciągnął jego uwagę. To było coś nawet jeszcze mniej zauważalnego i z pewnością nieskończenie mniej zabójczego.

Wyczuł brak delikatnego ruchu powietrza, który zawsze odświeżał atmosferę w pokoju. Z trudem przełknął ślinę. Odkąd to zauważył, wydało mu się, że powietrze gęstnieje z minuty na minutę. No tak. Klimatyzacja przestała działać i znalazł się w prawdziwych kłopotach. Nawet nie mógł użyć wizjofonu, żeby powiadomić kogoś z obsługi.

Dla pewności spróbował jeszcze raz. Mleczny kwadrat wypełnił się światłem i rzucił delikatny poblask na łóżko. Obwód odbiorczy działał bez zarzutu, nadawczy pozostawał martwy. No cóż, nieważne. I tak przed świtem nic nie można zrobić.

Ziewnął i po omacku poszukał pantofli, wierzchem dłoni przecierając oczy. Brak wentylacji? To by tłumaczyło ten dziwaczny zapach. Skrzywił się i kilkakrotnie pociągnął nosem. Nic z tego. Zapach był znajomy, ale nie potrafił go zidentyfikować.

Poszedł do łazienki i chociaż nie potrzebował światła, żeby nalać sobie wody do szklanki, odruchowo sięgnął do kontaktu. Nic. Z irytacją nacisnął jeszcze kilka razy. Czy wszystko przestało działać? Wzruszył ramionami, napił się po ciemku i natychmiast poczuł się lepiej. Ponownie ziewnął, wracając do sypialni, i nacisnął główny kontakt. Nie zapaliło się żadne światło.

Biron usiadł na łóżku, położył ręce na umięśnionych udach i się zastanowił. Normalnie taka awaria wywołałaby potworną awanturę z obsługą. Akademik to wprawdzie nie luksusowy hotel, ale, na przestrzeń, można oczekiwać choćby podstawowych wygód. Teraz jednak nie było to takie ważne. Zbliżało się zakończenie roku, a on zdał już ostatnie egzaminy. Za trzy dni ostatecznie pożegna się z Uniwersytetem Ziemskim i z samą Ziemią.

Można by jednak zawiadomić o tym bez jakiegoś specjalnego komentarza. Powinien wyjść z pokoju i zadzwonić z aparatu w holu. Przynajmniej przynieśliby tu jakąś lampę, może nawet podłączyliby wentylator, dzięki czemu mógłby spać, nie mając uczucia, że się dusi. Jeśli nie, to przestrzeń z nimi! Jeszcze tylko dwie noce.

W świetle padającym z ekranu bezużytecznego wizjofonu znalazł szorty. Włożył jednoczęściowy kombinezon i stwierdził, że to wystarczy. Nie zmienił pantofli. Nawet gdyby wyszedł na korytarz w podkutych butach, nie było niebezpieczeństwa, żeby kogoś obudził – podłogi pokrywała wyciszająca wykładzina. Nie widział jednak powodu, żeby zmieniać kapcie.

Podszedł do drzwi i pociągnął dźwignię. Poruszyła się lekko, usłyszał szczęknięcie oznaczające uruchomienie zamka. Tyle że drzwi się nie otworzyły. I chociaż napiął muskuły, ciągnąc z całej siły, nic nie osiągnął.

Odszedł od drzwi. To śmieszne. Czyżby mieli awarię zasilania? Nie, to nie mogło się zdarzyć. Zegar chodził. Wizjofon wciąż odbierał.

Chwileczkę! To może być robota chłopaków, tych cholernych narwańców. Czasami tak się wygłupiali. Dziecinada, ale sam też nieraz brał udział w różnych numerach. To zapewne nie było trudne; jeden z nich mógł się zakraść do pokoju w ciągu dnia i wszystko przygotować. Ale nie, kiedy kładł się spać, wentylacja i światła działały.

W porządku, a więc zrobili to w nocy. Akademik jest stary i zbudowany według przestarzałych planów. Nie trzeba być geniuszem inżynierii, żeby coś zmajstrować przy instalacji elektrycznej i klimatyzacji. Albo zablokować drzwi. A teraz czekają na ranek, żeby zobaczyć, co zrobi dobry stary Biron, kiedy odkryje, że nie może wyjść. Prawdopodobnie wypuszczą go około południa i będą się zaśmiewać do rozpuku.

– Cha, cha – powiedział ponuro pod nosem. Jeśli tak się sprawy mają, to pół biedy. Ale przecież mógł coś z tym zrobić; przynajmniej trochę zmienić ich scenariusz.

Wracając do pokoju, kopnął jakiś przedmiot, który z metalicznym dźwiękiem potoczył się po podłodze. W delikatnej poświacie z ekranu wizjofonu ledwie dostrzegł jego cień. Szukał pod łóżkiem, macając szerokim łukiem. Znalazł i przysunął go bliżej światła. (Nie byli zbyt sprytni. Powinni całkowicie odłączyć wizjofon, a nie tylko zepsuć obwód nadawczy).

Stwierdził, że trzyma w ręku mały pojemnik z niewielkim otworkiem w kopułce umieszczonej na wierzchu. Przysunął przedmiot do nosa i powąchał. Wyjaśniła się obecność dziwnej woni w pokoju. To był hypnit. Oczywiście chłopcy użyli tego, by nie obudził się, gdy oni manipulowali z instalacją elektryczną.

Biron potrafił już odtworzyć krok po kroku wszystkie wydarzenia. Drzwi prawdopodobnie bez trudu dały się wyważyć. To był zresztą jedyny ryzykowny moment – mógł się obudzić. Zresztą w ciągu dnia drzwi można było odpowiednio przygotować, tak że potem tylko wyglądały na zamknięte. Nie sprawdzał ich. Nieważne. W każdym razie po otwarciu drzwi wstawili pewnie do środka puszkę hypnitu i zamknęli pokój. Narkotyk ulatniał się powoli, aż wreszcie wytworzył takie stężenie w powietrzu, żeby go porządnie uśpić. Wtedy pewnie weszli, oczywiście w maskach. Na przestrzeń! Wilgotna chusteczka do nosa zatrzymuje hypnit przez kwadrans. Nie potrzebowali więcej czasu, żeby zrobić wszystko, co zaplanowali.

To wyjaśniało sprawę klimatyzacji. Musieli ją wyłączyć, żeby hypnit zbyt szybko nie zniknął z powietrza. No tak, wszystko jasne. Odłączony wizjofon uniemożliwiał wezwanie pomocy, zablokowane drzwi nie pozwalały wyjść, a brak światła miał wywołać panikę. Miłe chłopaki!

Biron prychnął. Nie było powodu, żeby tak się tym przejmować. Dowcip to dowcip, i tyle. Najchętniej jednak po prostu wyłamałby drzwi i skończył ten cyrk. Wytrenowane mięśnie napięły się na samą myśl, ale rozsądek podpowiedział, iż nie miałoby to sensu. Drzwi zostały zbudowane z myślą o wojnie atomowej. Przeklęta tradycja!

Musi być jednak jakieś wyjście. Nie może dać im takiej satysfakcji. Przede wszystkim potrzebuje światła, prawdziwego,

a nie nieruchomego i mdłego lśnienia ekranu wizjofonu. Nie ma sprawy. W szafie na ubrania jest latarka.

Przez chwilę, kiedy naciskał przyciski sterowania drzwiami szafy, pomyślał, że je także uszkodzili. Ale otworzyły się normalnie i gładko wsunęły w ścianę. Pokiwał głową. To miało sens. Po co mieliby zamykać szafę? Zresztą na wszystko nie starczyłoby im czasu.

Nagle, kiedy z latarką w ręku wycofywał się do pokoju, w jednej przerażającej chwili zawaliła się cała misterna konstrukcja jego domysłów. Zamarł w napięciu i wstrzymał oddech, nasłuchując.

Po raz pierwszy od przebudzenia usłyszał pomruk sypialni. Słuchał cichej, nieregularnej rozmowy ścian i natychmiast rozpoznał dźwięk.

Nie można było go nie rozpoznać. To był „szmer umierania Ziemi”. Głos, który dał się słyszeć po raz pierwszy tysiąc lat temu.

Dokładniej mówiąc, słyszał licznik promieniowania zliczający cząsteczki jonizujące i twarde promieniowanie gamma; ciche, elektroniczne tykanie przechodzące w delikatny szelest. To był odgłos urządzenia odmierzającego jedną jedyną rzecz – śmierć!

Delikatnie, na palcach, Biron się wycofał. Z odległości dwóch metrów skierował światło latarki do wnętrza szafy. W głębi, w kącie, stał tam licznik, ale jego widok nic mu nie powiedział. Urządzenie znajdowało się tam od jego pierwszych dni na uniwersytecie. Nowi studenci z kosmosu kupowali zazwyczaj liczniki w pierwszym tygodniu pobytu na Ziemi. Bali się promieniowania radioaktywnego na planecie i potrzebowali ochrony. Zwykle po roku sprzedawali je następnym naiwnym, ale Biron nigdy się swojego nie pozbył. Teraz w duchu podziękował niebiosom za swe niedbalstwo.

Podszedł do biurka, na którym kładł na noc swój zegarek. Ręka zadrżała mu lekko z emocji, kiedy podnosił go do światła. Plastikowy splot bransolety był wciąż biały. Biały! Biron odsunął zegarek od oczu i spojrzał pod innym kątem. Czysta biel.

Pasek był jeszcze jednym nabytkiem świeżo upieczonego studenta. Twarde promieniowanie zmieniało jego barwę na niebieską, a kolor ten oznaczał na Ziemi śmierć. Nietrudno tu było zgubić drogę i wejść przez nieuwagę na pas skażonej gleby. Władze oczyściły tyle powierzchni, ile były w stanie, i nikt oczywiście nie zbliżał się do rozległych skażonych połaci rozpościerających się kilka kilometrów od miasta. Pasek stanowił jednak dodatkowe zabezpieczenie.

Gdyby zmienił kolor na jasnobłękitny, właściciel musiałby natychmiast zgłosić się do szpitala i poddać badaniom. Nie było żadnej wymówki. Pasek zawierał substancję, która była dokładnie tak czuła na promieniowanie jak człowiek. Odpowiedni czytnik fotoelektryczny analizował intensywność barwy, dzięki czemu natychmiast można było określić wchłoniętą dawkę.

Jasny, intensywny błękit oznaczał koniec. Tak jak czujnik nie potrafił z powrotem zmienić barwy, tak ludzkie ciało nie mogło oddać wchłoniętego promieniowania. Nie było lekarstwa, szansy, nadziei. Po prostu oczekiwałeś z dnia na dzień, a szpitalowi pozostawało jedynie zająć się załatwieniem kremacji.

Ale pasek wciąż był biały i w Bironie coś aż krzyczało z radości.

Zatem promieniowanie nadal nie było zbyt silne. Czyżby miał to być także element dowcipu? Biron zastanowił się i stwierdził, że nie. Nikt nie zrobiłby czegoś takiego innemu człowiekowi. W każdym razie nie tu, na Ziemi, gdzie pokątny handel materiałami radioaktywnymi uważano za najcięższe przestępstwo. Tutaj, na Ziemi, traktowano radioaktywność bardzo poważnie. Z konieczności. Nikt bez bardzo ważnej przyczyny nie posunąłby się do czegoś takiego.

Starał się chłodno rozważyć zaistniałe okoliczności. Bardzo ważne przyczyny – na przykład chęć morderstwa. Ale dlaczego? Nie było motywów. W swoim dwudziestotrzyletnim życiu nigdy nie miał poważnych wrogów. Aż tak poważnych. Śmiertelnych wrogów.

Złapał się za krótko ostrzyżone włosy. Śmieszny tok rozumowania, ale nie do podważenia. Ostrożnie podszedł do szafy. Gdzieś tutaj musi znajdować się coś, co wysyła promieniowa nie; coś, czego nie było jeszcze cztery godziny temu. I wreszcie to zobaczył.

Małe pudełko o bokach nie dłuższych niż piętnaście centymetrów. Biron rozpoznał je i dolna warga lekko mu drgnęła. Nigdy wcześniej nie widział niczego takiego, ale słyszał o podobnych urządzeniach. Wziął licznik i zaniósł go do sypialni. Cichy szmer zamarł, prawie zamilkł. Rozległ się ponownie, gdy cienka płytka z miki, przez którą przenikało promieniowanie, została skierowana na pudełko. Biron nie miał już wątpliwości. To była bomba radiacyjna.

Obecny poziom promieniowania nie był śmiertelny; na razie to tylko zapalnik. Gdzieś wewnątrz zainstalowany był mały ładunek jądrowy. Sztuczne izotopy o krótkim czasie rozpadu powoli go rozgrzewały. Promieniowanie przenikliwe się kumulowało; kiedy temperatura i zagęszczenie cząsteczek przekroczą wartość graniczną, nastąpi reakcja. Nie wybuch, chociaż wydzielone w czasie reakcji ciepło może zmienić bombę w bryłkę stopionego metalu, ale olbrzymi wyrzut promieniowania, który będzie w stanie zabić każdą żywą istotę w zasięgu od dwóch metrów do dwudziestu kilometrów, zależnie od mocy ładunku.

Nie było sposobu, żeby stwierdzić, kiedy to może nastąpić. Równie dobrze za kilka godzin, jak i za chwilę. Biron uświadomił sobie to wszystko, stojąc bezradnie z latarką w bezwładnie opuszczonej ręce. Pół godziny temu, kiedy obudził go wizjofon, chciał tylko spokoju. Teraz wiedział, że umrze.

Nie chciał umierać, ale został uwięziony i nie miał gdzie się schronić.

Znał rozkład pokoi. Jego znajdował się na końcu korytarza, w związku z czym sąsiadował tylko z jednym i oczywiście z sypialniami na górze i na dole. Nic nie mógł zrobić z pokojem nad sobą. Sąsiedni położony był po stronie łazienki i przylegał swoją łazienką do jego. Wątpił, czy sąsiad może go usłyszeć.

Zostało więc pomieszczenie poniżej. W pokoju znajdowało się kilka składanych krzeseł, na wypadek wizyty gości. Wziął jedno. Kiedy uderzył nim o podłogę, rozległ się głuchy dźwięk. Odwrócił je kantem i hałas stał się donośniejszy.

Po każdym uderzeniu czekał, zastanawiając się, czy obudzi śpiącego poniżej i sprowokuje go do złożenia skargi.

Nagle usłyszał słaby odgłos. Zamarł z krzesłem uniesionym nad głową. Dźwięk powtórzył się, brzmiał jak słaby krzyk. Dobiegał od strony drzwi.

Rzucił krzesło i wrzasnął w odpowiedzi. Przyłożył ucho do ściany w miejscu, gdzie łączyła się z drzwiami, ale izolacja była bardzo dobra i ledwie rozróżniał dźwięki.

Jednak usłyszał wykrzykiwane własne nazwisko.

– Farrill! Farrill! – a potem jeszcze coś. Być może: „Jesteś tam?” lub „Wszystko w porządku?”.

– Otwórzcie drzwi! – zawołał.

Powtórzył to kilka razy. Drżał z niecierpliwości. Bomba mogła eksplodować w każdej chwili.

Wydało mu się, że go usłyszeli. W końcu dobiegł go przytłumiony głos: „Uważaj!”. Coś tam, coś tam, „blaster”. Domyślił się, o co im chodzi, i szybko odsunął się od drzwi.

Rozległo się kilka ostrych trzasków i poczuł drżenie powietrza w pokoju. Potem dobiegł go głos rozdzieranego metalu i drzwi wpadły do środka. Z korytarza przeniknęło światło.

Biron wybiegł na zewnątrz z szeroko rozłożonymi ramionami.

– Nie wchodźcie! – krzyknął. – Na miłość Ziemi, nie wchodźcie! Tu jest bomba radiacyjna.

Zobaczył dwóch mężczyzn. Jeden to był Jonti. W drugim, częściowo tylko ubranym, rozpoznał Esbaka, kierownika domu studenckiego.

– Bomba radiacyjna? – wyjąkał kierownik.

A Jonti spytał:

– Jakiej wielkości?

Blaster, wciąż tkwiący w jego rękach, kontrastował z eleganckim nawet o tej porze nocy strojem.

Biron mógł tylko pokazać rękami przybliżony rozmiar.

– W porządku – powiedział Jonti. Wyglądał na spokojnego, kiedy odwracał się do swego towarzysza. – Lepiej ewakuujcie pokoje w tym sektorze. A jeśli macie gdzieś na terenie uniwersytetu arkusze blachy ołowianej, wyłóżcie nimi korytarz. I nie wpuszczałbym tutaj nikogo przed rankiem. – Zwrócił się do Birona: – Prawdopodobnie ma zasięg rażenia od czterech do sześciu metrów. Jak się tu znalazła?

– Nie wiem – odpowiedział Biron. Podrapał się w głowę. – Jeśli nie masz nic przeciwko temu, chciałbym gdzieś usiąść.

Spojrzał na rękę i zorientował się, że jego zegarek został w pokoju. Odczuł nieodpartą ochotę, aby po niego wrócić.

Trwała ewakuacja. Studenci pospiesznie opuszczali pokoje.

– Chodź – powiedział Jonti. – Myślę, że rzeczywiście powinieneś usiąść.

– Co cię sprowadziło do mojego pokoju? – spytał Biron. – Nie żebym nie był wdzięczny, rozumiesz.

– Dzwoniłem do ciebie. Nie było odpowiedzi, a ja musiałem się z tobą zobaczyć.

– Zobaczyć się ze mną? – Mówił powoli, starając się uspokoić nieregularny oddech. – Dlaczego?

– Żeby cię ostrzec. Twoje życie jest w niebezpieczeństwie.

– Już to wiem. – Biron roześmiał się chrapliwie.

– To był tylko wstęp. Znowu spróbują.

– Kim oni są?

– Nie tutaj, Farrill – powiedział Jonti. – Potrzebujemy spokojnego miejsca. Jesteś wystawiony i być może ja też narażam się na strzał.

Rozdział II

Kosmiczna sieć

Studencka świetlica była pusta i ciemna. Zresztą o czwartej trzydzieści rano trudno oczekiwać czegoś innego. Jednak Jonti przez chwilę się zawahał, trzymając otwarte drzwi i nasłuchując, żeby sprawdzić, czy na pewno nie ma tam nikogo.

– Nie – powiedział cicho. – Nie zapalaj światła. Nie potrzebujemy go do rozmowy.

– Jak na jedną noc mam dość ciemności – wymamrotał Biron.

– Zostawimy uchylone drzwi.

Biron nie znalazł kontrargumentu. Opadł na najbliższe krzesło i patrzył, jak prostokąt światła wpadającego przez szczelinę zamykających się drzwi zmienia się w wąską linię. Teraz, gdy było już po wszystkim, zaczęły wstrząsać nim dreszcze.

Jonti przytrzymał drzwi i oparł o nie swoją elegancką laskę, stawiając ją w plamie padającego światła.

– Spójrz tutaj. Jeśli ktoś będzie podchodził albo drzwi się poruszą, zauważymy to natychmiast.

– Proszę. Nie jestem w nastroju do konspiracji – rzekł Biron. – Jeśli nie masz nic przeciwko temu, wolałbym, żebyś powiedział wszystko, co masz do powiedzenia. Uratowałeś mi życie i jutro będę w stanie ci podziękować. Teraz jednak chciałbym się czegoś napić i odpocząć.

– Wiem, co czujesz. Ale przed chwilą udało ci się właśnie uniknąć zbyt długiego wypoczynku. Wolałbym, żeby nie było to jedynie na chwilę. Czy wiesz, że znałem twojego ojca?

Zaskoczony pytaniem Biron uniósł brwi, co było jednak zupełnie niewidoczne w ciemności.

– Nigdy mi nie wspominał, że cię zna.

– Byłbym bardzo zdziwiony, gdyby to zrobił. Nie znał mnie pod nazwiskiem, którego teraz używam. A tak przy okazji, czy miałeś ostatnio od ojca jakieś wiadomości?

– Dlaczego pytasz?

– Ponieważ jest w wielkim niebezpieczeństwie.

– Co?

Ręka Jontiego odnalazła w mroku ramię Birona i uścisnęła je delikatnie.

– Proszę. Nie podnoś głosu.

Biron po raz pierwszy uświadomił sobie, że cały czas mówili szeptem.

– Będę wyrażał się jaśniej – ciągnął Jonti. – Twój ojciec został uwięziony. Rozumiesz, co to oznacza?

– Nie, nic nie rozumiem. Kto go uwięził? Do czego zmierzasz? I dlaczego mnie dręczysz? – Tętniło mu w głowie. Wpływ hypnitu i niedawna bliskość śmierci sprawiły, że Biron nie był zdolny do szermierki słownej ze spokojnym dandysem, który siedział tu tak blisko, że jego szepty brzmiały niczym krzyk.

– Z pewnością masz jakieś wyobrażenie o pracy swojego ojca – rozległ się szept.

– Jeśli go znasz, wiesz zapewne, że jest rządcą Widemos. To jest jego praca.

– W porządku, nie ma żadnych powodów, żebyś mi zaufał, poza tym, że naraziłem dla ciebie swoje życie. Ale i tak wiem wszystko, co mógłbyś mi powiedzieć. Na przykład, że twój ojciec spiskował przeciwko Tyrannejczykom.

– Zaprzeczam temu – oznajmił gwałtownie Biron. – Dzisiejszej nocy wyrządziłeś mi przysługę, ale to nie upoważnia cię do formułowania podobnych insynuacji.

– Młody człowieku, głupio się wykręcasz i marnujesz mój czas. Czy nie widzisz, że sytuacja jest zbyt poważna na słowne potyczki? Powiem ci prawdę. Twój ojciec jest w niewoli u Tyrannejczyków. Być może już nie żyje.

– Nie wierzę ci. – Biron zerwał się z krzesła.

– Mam uzasadnione powody, żeby tak sądzić.

– Skończmy z tym, Jonti. Nie jestem w nastroju do tajemnic, a twoje oburzające próby, aby…

– Aby co? – Z głosu Jontiego zniknęły wszystkie łagodne tony. – Co niby zyskam, mówiąc ci te rzeczy? Mam ci przypomnieć, że ta właśnie wiedza, która tak cię wzburzyła, pozwoliła mi przewidzieć zamach na twoje życie? Rozważ wszystko, co się stało, Farrill.

– Zacznij od początku, tylko mów jaśniej. Posłucham.

– W porządku. Wyobrażam sobie, Farrill, że rozpoznałeś we mnie rodaka z Królestw Mgławicy, chociaż przedstawiam się jako Wegańczyk.

– Owszem, podejrzewałem to, ze względu na twój akcent. Nie sądziłem jednak, że to ważne.

– Bardzo ważne, przyjacielu. Przyjechałem tutaj, bo – tak jak twój ojciec – nie lubię Tyrannejczyków. Gnębią naszych rodaków od pięćdziesięciu lat. To bardzo długo.

– Nie zajmuję się polityką.

– Och, nie jestem ich agentem, który usiłuje wciągnąć cię w kłopoty. – W głosie Jontiego znowu zabrzmiała irytacja. – Powiedziałem ci prawdę. Schwytali mnie rok temu, tak jak teraz pojmali twojego ojca. Ale udało mi się uciec i przybyć na Ziemię. Sądziłem, że tutaj zdołam ukryć się bezpiecznie, dopóki nie będę gotowy do powrotu. To wszystko, co musisz o mnie wiedzieć.

– To więcej, niż oczekiwałem, proszę pana.

Biron bezskutecznie usiłował wyzbyć się nieprzyjaznego tonu. Wystudiowane zachowanie Jontiego drażniło go do głębi.

– Wiem. Ale musiałem powiedzieć ci co najmniej tyle, w tych bowiem okolicznościach poznałem twojego ojca. Pracował ze mną, a raczej dla mnie. Znał mnie, ale nie z racji swojej oficjalnej pozycji najznamienitszego obywatela planety Nefelos. Rozumiesz?

– Tak. – Biron bezsensownie skinął głową w ciemności.

– Nie ma potrzeby zagłębiać się w ten temat. Mam kontakty także i tutaj, stąd wiem, że został uwięziony. To pewne. Nawet gdybym miał wątpliwości, dzisiejszy zamach na twoje życie z pewnością by je rozwiał.

– Dlaczego?

– Skoro Tyrannejczycy mają ojca, czy zostawiliby w spokoju syna?

– Więc to Tyrannejczycy podłożyli bombę radiacyjną w moim pokoju? To niemożliwe.

– Dlaczego? Nie rozumiesz ich postępowania? Rządzą pięćdziesięcioma światami, lecz poddani stokrotnie przewyższają ich liczebnie. W takiej sytuacji zwykła przemoc nie wystarczy. Ich specjalnością są spiski, morderstwa i inne pokrętne działania. Kosmiczna sieć intryg, którą stworzyli, jest ogromna i bardzo gęsta. Bez trudu mogę uwierzyć, że sięga na odległość nawet pięciuset lat świetlnych, aż do Ziemi.

Biron wciąż tkwił w swoim koszmarze. Z daleka dobiegały przytłumione stukoty towarzyszące układaniu ołowianych płyt. W jego pokoju licznik zapewne wciąż pracował jak szalony.

– To nie ma sensu. W tym tygodniu wracam na Nefelos. Muszą o tym wiedzieć. Dlaczego mieliby zabijać mnie tutaj? Gdyby poczekali, z pewnością wpadłbym im w ręce. – Odetchnął z ulgą. Podobny błąd logiczny z pewnością podważa argumenty Jontiego, pomyślał, starając się uwierzyć we własne rozumowanie.

Jonti przysunął się bliżej i jego oddech wzburzył włosy na skroni Birona.

– Twój ojciec jest popularny. Jego śmierć – a odkąd został uwięziony przez Tyrannejczyków, należy liczyć się z możliwością egzekucji – poruszyłaby nawet pokornych niewolników, których usiłują wychować Tyrannejczycy. Jako nowy rządca mógłbyś podsycać te nastroje, a stracenie ciebie podwoiło by niebezpieczeństwo. Tworzenie męczenników nie leży w ich zamiarach. Ale gdybyś zginął w nieszczęśliwym wypadku na odległej planecie, to byłoby dla nich bardzo wygodne.

– Nie wierzę ci – powiedział Biron. To była jego cała obrona. Jonti wstał, poprawiając swe cienkie rękawiczki.

– Posuwasz się za daleko, Farrill. Twoja rola byłaby bardziej przekonująca, gdybyś przestał okazywać kompletną ignorancję. Domyślam się, że ojciec chronił cię dla twojego własnego dobra, ale ufam, że jego poglądy pozostawiły w tobie jakiś ślad. Nic nie możesz na to poradzić. Twoja nienawiść do Tyrannejczyków stanowi odbicie jego uczuć. Jesteś gotów do walki z nimi. Być może ojciec uznał cię za na tyle dorosłego, żeby cię wykorzystać. Umieścił cię tutaj, na Ziemi, i wcale niewykluczone, że z twoją edukacją wiąże się jakieś zadanie. Zadanie tak ważne, że Tyrannejczycy są gotowi cię zabić tylko dlatego, aby uniemożliwić jego wykonanie.

– To głupi melodramat.

– Tak myślisz? Niech i tak będzie. Jeśli prawda cię w tej chwili nie przekonuje, może przekonają cię później fakty. Będą następne zamachy na twoje życie i w końcu któryś się powiedzie. Od tej chwili, Farrill, jesteś martwy.

Biron uniósł wzrok.

– Zaczekaj! Jaki masz w tym interes?

– Jestem patriotą. Chciałbym znowu ujrzeć wolne Królestwa, rządzone przez własnych władców.

– Nie. Twój osobisty interes. Nie przekonuje mnie sam idealizm, bo nie wierzę, żebyś ty się wyłącznie nim kierował. Przepraszam, jeśli cię uraziłem. – W słowach Birona zabrzmiał ton zawziętości.

Jonti ponownie usiadł.

– Moje posiadłości zostały skonfiskowane. Zresztą zanim mnie wygnano, przyjmowanie rozkazów od tych karłów nie należało do przyjemności. Od tamtej pory dążę do tego, żeby stać się takim człowiekiem, jakim był mój dziad, zanim przybyli Tyrannejczycy. Czyż to niewystarczający powód, aby wzniecić rewolucję? Twój ojciec miał być przywódcą tej rewolucji. Zajmij jego miejsce!

– Ja? Ja mam dwadzieścia trzy lata i nic o tym nie wiem. Z łatwością mógłbyś znaleźć wielu lepszych ode mnie.

– Bez wątpienia, ale nikt nie jest synem twojego ojca. Jeśli go zamordują, ty zostaniesz rządcą Widemos, a wówczas będziesz dla mnie cenny nawet jako niedorozwinięty dwunastolatek. Jesteś mi potrzebny z tych samych powodów, dla których Tyrannejczycy muszą cię wyeliminować. I jeśli moje argumenty cię nie przekonają, z pewnością dokona tego siła tyrannejskiej perswazji. W twoim pokoju była bomba. Niewątpliwie miała cię zabić. Komu innemu mogłoby zależeć na twojej śmierci?

– Nikomu – odparł Biron. – Nikomu, kogo bym znał. Czyli ta opowieść o moim ojcu również musi być prawdą!

– To jest prawda. Pomyśl, że zginął na polu walki.

– Myślisz, że dzięki temu poczuję się lepiej? Może kiedyś postawią mu pomnik? Taki ze świecącym napisem widocznym z kosmosu. – W głosie Birona zabrzmiała wściekłość. – Sądzisz, że to mnie uszczęśliwi?

Jonti odczekał chwilę, ale Biron nie powiedział już nic więcej.

– Co zamierzasz robić? – spytał w końcu Jonti.

– Wracam do domu.

– Wciąż nie rozumiesz swojej sytuacji.

– Powiedziałem, że lecę do domu. Czego po mnie oczekujesz? Jeśli żyje, wyciągnę go stamtąd. A jeśli nie żyje, ja… ja…

– Zamilcz! – W głosie starszego mężczyzny zadźwięczała irytacja. – Zachowujesz się jak dziecko. Nie możesz jechać na Nefelos. Nie rozumiesz tego? Czy mówię do dziecka, czy do człowieka obdarzonego choćby minimum zdrowego rozsądku?

– Co proponujesz? – wymamrotał Biron.

– Znasz suwerena Rhodii?

– Przyjaciela Tyrannejczyków? Słyszałem o nim. Wiem, kim jest. Każdy w Królestwach to wie. Hinrik V, suweren Rhodii.

– Widziałeś go kiedyś?

– Nie.

– Tak myślałem. Jeśli go nie widziałeś, nie znasz go. On jest kretynem, Farrill. Dosłownie. Ale kiedy Tyrannejczycy skonfiskują włości rządcy Widemos, tak jak to kiedyś zrobili z moimi, otrzyma je Hinrik. Wtedy będą uważali je za bezpieczne. I tam właśnie musisz jechać.

– Dlaczego?

– Ponieważ Hinrik ma jednak pewne wpływy wśród Tyrannejczyków, choć nie są one zbyt wielkie, jak przystało na stuprocentową marionetkę. Może jednak przekonać ich, aby cię uznali.

– Nie rozumiem dlaczego. Bardziej mu będzie zależało na wydaniu mnie w ich ręce.

– Tak. Ale będziesz się miał na baczności i istnieje spora szansa, że uda ci się tego uniknąć. Pamiętaj, twój tytuł jest znany i ogólnie szanowany, ale to nie wystarczy. W konspiracji należy przede wszystkim mieć na uwadze względy praktyczne. Ludzie zbiorą się wokół ciebie ze względu na sentyment i szacunek dla twojego nazwiska, ale żeby utrzymać ich przy sobie, będziesz potrzebował pieniędzy.

Biron zastanowił się nad tym.

– Muszę się namyślić.

– Nie masz czasu. Twój czas się skończył w chwili, gdy w pokoju została umieszczona bomba. Musimy zacząć działać. Mogę dać ci list polecający do Hinrika z Rhodii.

– Znasz go aż tak dobrze?

– Zawsze podejrzliwy, co? Kiedyś stałem na czele misji wysłanej na dwór Hinrika przez autarchę Lingane. Jego kretyńska pamięć pewnie mnie nie zarejestrowała, ale nie da po sobie poznać, że zapomniał. To ci posłuży za bilet wstępu, dalej będziesz musiał improwizować. Przygotuję ci list na rano. W południe odlatuje statek na Rhodię. Ja też wyjeżdżam, ale inną drogą. Nie zwlekaj. Chyba nic cię już tutaj nie trzyma?

– Zostało jeszcze wręczenie dyplomów.

– Kawałek papieru. Ma dla ciebie aż takie znaczenie?

– Teraz już nie.

– Masz pieniądze?

– Wystarczy.

– Bardzo dobrze. Za dużo mogłoby wzbudzić podejrzenia. – Jonti rzucił ostro: – Farrill!

Biron otrząsnął się z zamyślenia.

– Co?

– Wracaj do swoich. Nikomu nie mów, że wyjeżdżasz. Pozwólmy mówić czynom.

Biron w milczeniu skinął głową. Gdzieś w zakamarkach pamięci kołatała myśl, że nie wypełnił swojej misji i także w ten sposób zawiódł swojego umierającego ojca. Poczuł gorycz. Mogli powiedzieć mu więcej. Dzieliłby ich niebezpieczny los. Dlaczego pozwolili mu działać w nieświadomości?

A teraz, kiedy poznał prawdę – a przynajmniej znaczną jej część – o roli ojca w konspiracji, dokument, który miał wydostać z ziemskich archiwów, nabrał dodatkowego znaczenia. Lecz jego czas już się skończył. Nie zdąży zdobyć dokumentu. Nie ma czasu na rozmyślania. Na ratowanie ojca. Być może nie pozostało mu już zbyt wiele czasu na życie.

– Zrobię tak, jak mi powiedziałeś, Jonti – oznajmił. Sander Jonti przystanął na chwilę na schodach akademika i rozejrzał się szybko po terenie uniwersytetu. W jego spojrzeniu nie było podziwu.

Kiedy szedł brukowaną ścieżką wijącą się po kampusie, utrzymanym w stylu rustykalnym, jak wszystkie osiedla uniwersyteckie od czasów starożytnych, widział światła jedynej liczącej się ulicy miasta. Za nimi, przytłumiony światłem poranka, ale jeszcze widoczny, połyskiwał błękitem radioaktywny horyzont, niemy świadek prehistorycznych wojen.

Jonti zapatrzył się przez chwilę w niebo. Minęło już ponad pięćdziesiąt lat, odkąd przybyli Tyrannejczycy i nagle położyli kres istnieniu dwudziestu kilku podupadających i rozkrzyczanych jednostek politycznych w głębi Mgławicy. Teraz, nieoczekiwanie i przedwcześnie, na ich gardłach zacisnęła się dławiąca ręka pokoju.

Burza, jaka dosięgła ich w jednym potężnym uderzeniu, wywołała wstrząs, po którym wciąż nie mogli dojść do siebie. Pozostał jedynie tępy ból. Czasem jakieś królestwo protestowało nieśmiało. Zorganizowanie owych protestów, połączenie ich w jeden potężny wybuch, stanowi trudne zadanie i potrwa wiele lat. Cóż, i tak zbyt długo już oddawał się lenistwu na Ziemi. Pora wracać.

Odrobinę przyspieszył kroku.

Gdy wszedł do pokoju, natychmiast odebrał przekaz. To był promień osobisty i Jonti nie obawiał się, że ktoś inny może go podsłuchać. Niepotrzebny był żaden specjalny odbiornik, kawałek metalu ani drutu, aby złapać nikły strumień elektronów, niosący przez nadprzestrzeń wieści ze świata odległego o pięćset lat świetlnych.

Przestrzeń w jego pokoju została spolaryzowana i przygotowana do odbioru. Była wolna od zakłóceń. Nie istniał żaden sposób wykrycia tej polaryzacji z wyjątkiem odbioru wiadomości. A w tym szczególnym fragmencie przestrzeni tylko jego własny umysł mógł działać jako odbiornik. Jedynie jego osobiste pole magnetyczne reagowało na drgania przekazujące informacje.

Każda wiadomość była równie osobista, jak niepowtarzalny jest zapis fal mózgowych. W całym wszechświecie, z jego kwadrylionami ludzkich istot, prawdopodobieństwo natknięcia się na człowieka zdolnego do odbioru wezwania osobistego innej osoby było jak jeden do jedynki z dwudziestoma zerami.

Mózg Jontiego począł błyskawicznie tłumaczyć pozornie bezsensowne fale nadprzestrzenne.

– …wzywam… wzywam… wzywam… wzywam…

Wysłanie wiadomości nie było już tak proste jak odbiór. Do wytworzenia bardzo specyficznych fal, które mogły nawiązać kontakt spoza Mgławicy, potrzebna jest specjalna aparatura. Zamontowano ją w ozdobnym guziku, który Jonti nosił na prawym ramieniu. Gdy odbiorca znalazł się w spolaryzowanej przestrzeni, aparatura uruchamiała się automatycznie – musiał tylko pomyśleć i się skoncentrować

.

– To ja! – Nic więcej nie było potrzebne do identyfikacji. Monotonne powtórzenia sygnału wywoławczego umilkły i w jego głowie rozbrzmiały słowa.

– Witamy. Widemos został stracony. Jak dotąd, informacja o egzekucji jest utrzymywana w tajemnicy przed opinią publiczną.

– To mnie nie dziwi. Czy jeszcze ktoś został oskarżony?

– Nie, panie. Rządca nic nie zeznał. To dzielny i lojalny człowiek.

– Tak. Trzeba jednak czegoś więcej niż odwaga i lojalność. Najlepszy dowód, że został schwytany. Odrobina tchórzostwa może się czasem przydać. Zresztą to nieważne! Rozmawiałem z jego synem, nowym rządcą. Otarł się już o śmierć. Wykorzystamy go.

– Czy możemy wiedzieć, w jaki sposób?

– Lepiej, żeby pokazały to fakty. Na tak wczesnym etapie nie mogę przewidzieć wszystkiego. Jutro rusza w podróż do Hinrika z Rhodii.

– Do Hinrika! Ten młody człowiek podejmuje ryzykowną grę. Czy jest świadom, że…

– Powiedziałem mu tyle, ile mogłem – odparł szorstko Jonti. – Nie możemy mu zbytnio ufać, zanim się nie sprawdzi. W obecnej sytuacji należy traktować go jak zwykłego człowieka, takiego jak inni. Nie jest niezastąpiony. Nie wywołujcie mnie tu więcej, opuszczam Ziemię.

Zdecydowanym gestem Jonti przerwał umysłowe połączenie. W ciszy i zadumie rozważył wypadki minionej doby. Powoli uśmiech rozjaśnił jego twarz. Wszystko zostało doskonale przygotowane, teraz dramat może rozwijać się sam. Niczego nie pozostawiono przypadkowi.