Torba jest ciężka, a ciąży w niej ni mniej, ni więcej, tylko piętnaście książeczek o historii Pattium, które Katia dopiero co odebrała z naprawy. I oczywiście zakupy, o których Sara nie pomyślała, znowu.

Książki trzeba reperować co roku. Na te trzy, cztery tygodnie przed kolejną rocznicą założenia miasta wyciąga się je ze schowka, po czym stwierdza, że mimo zeszłorocznego szycia grzbietów, które tym razem miało wystarczyć na lata, sypią się z nich kartki. Spadają jak zeschłe liście wprost na chciwe rączki przedszkolaków.

Na nowe książki od dawna nie ma szans. Nie dostały ich nawet teraz, chociaż tegoroczne obchody zapowiadają się wyjątkowo uroczyście. Przynajmniej dla przedszkola Katii, bo to ono zostało wylosowane, żeby w tym roku wziąć udział w występach.

Cóż, repertuar nie jest bogaty. Hymn Pattium, który śpiewać będą razem z innymi występującymi. A solo — pieśń wielorybników, niestety.

Niestety, bo Katia musi wtłoczyć w jasne główki swoich cherubinków osiem zwrotek naszpikowanych trudnymi do zapamiętania słowami z innej epoki. Harpun, fiszbin, kaszalot. Ambra, kubryk, Nantucket. Mozolny, twardy i trudny wielorybniczo-przedszkolny znój.

To słowa. Ale nie melodia. Katiowym przedszkolakom —z nieznośnym Bułką na czele — odpowiada dźwięczna krzepkość tej pieśni. I wieloryby, to one działają najmocniej na wyobraźnię sześcioletnim Ahabom.

Ale to rysunki w zupełnie innych książkach. W tych o Pattium nie ma słowa o wielorybach. Szkoda. Za to kiepskich, topornych ilustracji do wyboru, do koloru. Katię, przyzwyczajoną do szalonej, rozbuchanej Kordé, skąpanej w streetartowym blichtrze, bolą zęby na samą myśl o czytaniu z przedszkolakami tego badziewia. Żadna, naprawdę żadna z dzielnic nie jest sensownie zilustrowana.

Bo na przykład Kordé. W rzeczywistości ceglana czerwień fasad jest nieco przydymiona, jakby gasić zapałki w gęstej farbie. Co z tego, skoro w książce błyszczy jak skórka jabłka albo bycza krew?

To samo Suffre. Była tam tyle razy, głównie w odwiedzinach u matki Sary. Ta dzielnica jest przecież beżowa, wpadająca w lekki brąz. Coś jak kofeina z kroplą roślinnego mleka. To z jednej strony, tej starszej, historycznej. Bo z drugiej — straszy martwymi oknami gigantycznych, dawno opuszczonych biurowców-szkieletorów. Przedszkolaki pracowicie budują w sobie jednak obraz wyłożonych piaskowcem fasad, kremowożółtych jak sojowy budyń, który dostają na śniadanie co najmniej raz w tygodniu.

Mizerię za to rysownik odtworzył całą w odcieniu pięknej, gołębiej szarości. W jego ujęciu dzielnica wygląda na ubożuchną jak sieroty z bajek. Co za kpina! Mizeria! (...)

Mersji nie ma w nich prawie wcale. Interesujące. To znaczy jest. Najbogatsza, najlepsza dzielnica w Pattium lśni bielą schludnych, kwadratowych domków i poszatkowaną zielenią przydomowych trawników. Ale podczas gdy wierszyk o Suffre liczy jakieś osiem stron, o Kordé pewnie sześć, to Mersja zajmuje niecałe dwie. Jakby autor wierszyków chciał, by dzieci zapomniały, że takie miejsce w ogóle istnieje. Żeby w ogóle o nie nie pytały.