Weles wszedł do Wielkiej Sali, gdzie właśnie zebrali się członkowie Rady Królewskiej Villperuny, przedstawiciele wielkich rodów oraz zasłużeni rycerze. Nikt nie zdawał sobie sprawy z jego przybycia, choć gorączkowe szepty i nerwowe ruchy mogły sugerować, że w jakimś stopniu wyczuwają boską obecność.

Lśniąca szata Welesa sunęła leniwie po marmurowej posadce, zahaczając o stopy szlachetnie urodzonych, siedzących w pierwszym rzędzie. Bóg upił łyk czarnego napoju, który zabrał w srebrnym pucharze z Wyraju. Wiedział, że posiedzenie może być nużące, a cierpki, mocny trunek sprawiał, że był bardziej wyrozumiały i cierpliwy. Stanął za plecami Witolda Hardego, najstarszego członka Rady Królewskiej, i spojrzał na pergamin, który starzec trzymał w pomarszczonych dłoniach.

Zobaczmy, na jakie wyżyny głupoty zabrnie ludzka wyobraźnia podsycona strachem – pomyślał Weles, po czym położył dłoń na ramieniu Witolda, który właśnie zaczerpnął powietrza przed czytaniem.

Księżyc czerwienią zajdzie, a w ludziach żądza mordu zapłonie. Niepojęte zwalczy ogniem ten, kto zrozumie.

Świat zaleją bojownicy, przemierzając bezkres gór, lasów i jezior, by zniszczyć to, co chwalone było przez wieki.

Na końcu drogi koło odwiecznej walki obróci się, zamykając bieg, da życie nowemu.

Witold Hardy zamilkł, wypowiedziawszy słowa przepowiedni. Nikt nie odważył się choćby westchnąć. Cisza rozlała się po Wielkiej Sali i tylko Weles nie zastygł z grymasem przerażenia na twarzy. Oblicze boga było nad wyraz poważne, ale zamiast strachu, malował się na nim niepokój.

− Sto lat temu do Villperuny przybył wysłannik z grodu zwanego Staropolem. Człowiek ten zaniósł do nadwornego wróża starą przepowiednię, tę, którą właśnie przeczytałem. – Głos Przewodniczącego Rady Królewskiej Witolda Hardego poniósł się po rozległym pomieszczeniu. − Zacząć może jednak winny jestem od historii przeklętego grodu, której to najmłodsi z tutaj zebranych mogą jeszcze nie znać. Widzę lęk w waszych oczach, szanowni, zasłużeni członkowie Rady. Zapewniam, że król dał mi przyzwolenie, bym zaznajomił wszystkich tu zebranych z zagrożeniem czyhającym na nasze królestwo.

Starcy w fioletowych szatach pokiwali niechętnie głowami. Rycerze, którzy nieczęsto mieli okazje brać udział w tak doniosłych wydarzeniach, kręcili się niecierpliwie, wyczekując dalszych słów starego Hardego.

− Mów zatem, Witoldzie – poprosił wielmoża Bor, zajmujący miejsce w pierwszej ławie. − Oby wiedza, którą chcesz zasiać w młodych głowach, nie wywołała tragedii.

Siedzący najbliżej starego Bora zgodnie pokiwali głowami i spojrzeli wymownie na Hardego. Weles dla odmiany popatrzył na Bora wzrokiem pełnym podziwu. Nie miało to jednak większego znaczenia, bo bóg nie mógł otwarcie poprzeć słusznej obawy mężczyzny. Nie był w stanie ingerować w los, który właśnie zaciskał pętlę na szyi zgromadzonych.

− Sto lat temu – podjął po chwili Witold, po czym uniósł stary pergamin tak, by wszyscy, nawet ci w odległych ławach, dobrze go widzieli – do Villperuny przywieziono tę przepowiednię. A miejsce, z którego pochodzi, objęte jest klątwą.

Po sali przeszedł szmer. Witold podniósł obie dłonie; długo czekał, nim zgromadzeni umilkli.

− Nieopodal Puszczy Leszego znajduje się stary gród. Tak stary, że w naszych najbardziej zakurzonych księgach próżno szukać choćby słowa o historii tego miejsca. Wiemy jednak, że Staropole w istocie liczy przeszło osiemset lat, bo nim dostojnicy Villperuny poznali treść przepowiedni, wielu z nich odwiedziło mury przeklętego grodu. Zapewne w waszych głowach kołata się pytanie: jakaż to klątwa spoczywa na Staropolu? Otóż jest to miejsce, do którego trafić mogą tylko zrodzeni na przeklętej ziemi. Nie odnajdzie Staropola nawet ten, kto odwiedził je choćby i sto razy, a nie został w nim zrodzony. Nie da się go też zaznaczyć na mapie. Tylko zrodzeni na przeklętej ziemi i bogowie wiedzą, gdzie znajduje się stary gród.

Weles pokręcił przecząco głową.

− Nawet nie wszyscy bogowie potrafią tam trafić – wyznał, choć jego słowa dla ludzi zabrzmiały jak powiew wiatru. Pomyślał o Mokoszy, która wielokrotnie próbowała go tam zaprowadzić i nigdy jej się nie udało.

− W czasach, gdy Villperuna była w dobrych stosunkach z księciem starego grodu – kontynuował Witold − wielu próbowało wytyczyć drogę do Staropola na kartach naszych ziem, jednak wszelkie starania kończyły się klęską. Widać taka wola bogów, by miejsce to omijać, by zostało zapomniane na wieki. Tak też chcieliśmy uczynić, gdy poznaliśmy treść przepowiedni. – Witold odchrząknął. Spojrzał z lękiem na pergamin, po czym przeniósł wzrok na zgromadzonych. – Sto lat temu nasz nadworny wróż Terriskel, przeczytawszy te słowa, popadł w obłęd i przeklął Villperunę za bratanie się ze Staropolem. Terriskelowi ukazały się wizje tak straszne, że nie mogąc znieść obrazu zagłady, powiesił się na starym dębie. Na wiekowym świętym drzewie, które rozpościera swe gałęzie nad Księżycowym Jeziorem.

− Co dokładnie było w wizjach Terriskela? – dopytał siedzący w piątym rzędzie rycerz.

− Śmierć – odparł Witold. – Morze krwi, zgliszcza i ruiny.

− Czy to nasze królestwo jawiło się w wizjach tego wróża? – Chciał wiedzieć Irma, jeden ze szlachetnie urodzonych. – Witoldzie? Na litość bogów! Dlaczego skrywaliście to w tajemnicy? Ojcze? – Mężczyzna spojrzał na sędziwego Igarina. – Wiedziałeś o tym?

Igarin ze spokojem potwierdził skinieniem głowy.

− Do tej pory – podjął Witold – tylko członkowie Rady Królewskiej byli zaznajomieni z treścią strasznej przepowiedni. Dziś jednak, zważywszy na to, co dzieje się z Księżycowym Jeziorem, nie sposób ukrywać tego, co zdaje się nieuniknione… Nie wiemy, czy w swych strasznych wizjach Terriskel ujrzał zagładę Villperuny czy innego królestwa. Musimy jednak zakładać najgorsze. Nie wolno nam zignorować zagrożenia. Tym bardziej teraz, gdy niegdyś krystaliczna woda Księżycowego Jeziora zaszła szkarłatem niby krwią… Musimy zacząć działać. Musimy zrobić wszystko, by przepowiednia się nie spełniła.

W Wielkiej Sali zawrzało.

Tak właśnie rodzi się zło – pomyślał bóg, upiwszy łyk ciemnego napoju. W chaosie, strachu i słowach, które każdy może zrozumieć na swój sposób. Brawo, Rodzie. Właśnie zasiałeś plugawe ziarno.

− Czy to w ogóle możliwe, by powstrzymać przepowiednię? – zapytał Ziemowit, znamienity rycerz herbu Wrona, przekrzykując poruszone głosy. Mężczyzna o ciemnych i czujnych oczach wstał, gdy Witold zaczął błądzić wzrokiem po Wielkiej Sali, szukając tego, kto zadał pytanie. Ziemowit wyprostował się i zaraz skłonił, gdy ich spojrzenia się spotkały.

− Spokój! – zagrzmiał głos Przewodniczącego.

Wszystkie oczy spoczęły na Witoldzie. Starzec pokręcił głową z niesmakiem, a potem oddał przepowiednię wysłannikowi, który natychmiast zamknął ją w małej szkatułce i opuścił salę. Witold rozmyślał, chodząc powoli po marmurowej posadzce. Stawiał kroki z takim wysiłkiem, jakby miał uwiązane do kostek ciężkie kamienie. Brzemię i odpowiedzialność, jakie na nim spoczęły, dawały mu się we znaki.

− Przepowiadanie, wieszczenie czy wróżenie to nic innego jak magia. Każda magia to moc, którą według naszych uczonych da się ujarzmić – wyjaśnił Przewodniczący Rady. − Obawiamy się, że niektóre praktyki magiczne mogą przyczynić się do wypełnienia przepowiedni. Zatem od tej pory w Villperunie z rozkazu króla Valdima II zabrania się, pod groźbą śmierci, wieszczenia i parania magią, której mocy nie jesteśmy w stanie zrozumieć. Wiedźmom, wróżom, szamanom i szeptuchom zakazuje się sięgania do swych darów, jako że moc ich jest niepojęta i dzika. Należy osłabić wszelkie magiczne ścieżki mogące sprzyjać wypełnianiu się słów spisanych przez przeklętą istotę, która bez wątpienia czerpała z haniebnych, niezrozumiałych przez nas mocy, gdy zrodziła przepowiednię.

Weles przyglądał się staremu Witoldowi z zainteresowaniem. Choć sam pomysł z tłumieniem źródła magii wróżbiarskiej nie był głupi, to już wiara w to, że uda im się powstrzymać źródło mocy, była naiwna do granic możliwości.

− Czy dobrze rozumiem, Witoldzie, że mamy od tej pory wyzbyć się wszelkiej magii? – podjął Radomir herbu Czarny Staw, najmłodszy członek Rady Królewskiej. Wysokie czoło szlachetnie urodzonego zmarszczyło się, a szare oczy skryły pod przymkniętymi powiekami. Choć był najmniej zasłużonym królewskim doradcą, patrzył na Witolda z wyższością. – Czy tego zażądał nasz miłościwy władca? A znachorzy? I ci sprowadzeni czarodzieje?

− Znachorstwo to nie praktyka magiczna – wtrącił Ziemowit.

− Czarodziejstwo też nie? – zakpił Radomir.

− Magia czarodziejska to magia dobrze poznana – wyjaśnił Witold. – Dzięki czarownikom, którzy mają dar widzenia splotów magicznych, półki czarodziejskich bibliotek uginają się od naukowych pozycji, dokładnie opisujących, w jaki sposób sięgać po tę magię. I co najważniejsze, oni potrafią przewidzieć skutki swoich czynów.

− To nie jest magia, do jakiej przywykły nasze ziemie – przyznał ponuro Igarin.

− Nie sposób z tym dyskutować. – Witold westchnął. – Cóż jednak począć, gdy wszystko wskazuje na to, że magia, którą żywiły się nasze ziemie, może te ziemie zniszczyć? Zaprawdę obca jest nam moc czarodziejska, jako że od wieków w Królestwie Villperuny to wiedźmy i szeptuchy pomagały w sprawach, które wykraczały poza ludzkie możliwości. Czasy jednak nastały takie, że musieliśmy się zwrócić o pomoc do czarodziejów z Królestwa Gorentu.

− Po co sprowadzać czarodziejów i bratać się z nieznanym? – zawołał Irma. – Nie lepiej po prostu zakazać magii?

− A jak twoim zdaniem mielibyśmy poradzić sobie z wiedźmami? Jeśli Sejna wyjdzie ze swojego zamku w Sibigardzie i ruszy na nas z tymi półdemonami, nie poradzimy sobie bez pomocy magii. A jedyną mocą, jaką można władać na tych ziemiach, jest od teraz magia czarodziejska.

Zebrani pokiwali ze zrozumieniem.

− Trzeba je postraszyć zakazem – tłumaczył Witold.

− Jak? – Na twarzy Ziemowita pojawił się grymas niesmaku.

− Jak to jak? – zawołał z wyraźną kpiną w głosie jeden ze starszych rycerzy. – Lochy, tortury, wygnanie, publiczne upokarzanie. Jest w czym wybierać.

− Tak – przyznał Witold. – Jest w czym wybierać. Obyśmy nie musieli robić tego często. Wróżki, szamani i szepczące powinni się przestraszyć na tyle, by zaniechać praktyk, ale wiedźmy… One z pewnością się zbuntują. Najpewniej same zaczną uciekać do Sejny.

− I dobrze! – krzyknął ktoś z tyłu.

− Dobrze – powtórzył Witold. – Dobrze do czasu, gdy nie przyjdzie im na myśl, by się zemścić.

− Sam rzekłeś, że właśnie po to mamy czarodziejów – przypomniał mu Radomir.

− Tak. Ale na nic zdadzą się nasze starania, by stłumić moc pochodzącą z dzikiej magii, jeśli horda wściekłych wiedźm zaatakuje Villperunę i skazi ją nieczystą mocą.

− Co zatem proponujesz? – Chciał wiedzieć Ziemowit.

− Trzeba je złapać i wywieźć pod granicę. Zapędzimy je do budowania murów obronnych. Wszystkich wyłapać nie zdołamy, ale najważniejsze, żeby się ich stąd pozbyć. Wystarczy, że zabroni im się godnie żyć, a same zaczną uciekać i albo dotrą do Sibigardu, albo wpadną w naszą pułapkę. Jeszcze dziś wyślemy pod granicę żołnierzy, którzy wyłapią widźmy uciekające do Sejny.

− Mamy je wszystkie zabić? – Ziemowit spojrzał na Przewodniczącego z wyrazem zaskoczenia na twarzy.

− Tylko te, które są nadzwyczajnie niebezpieczne. Nie trzeba nam przelewania krwi. To może wzbudzić gniew bogów. W końcu wiedźmy władają magią, a tę, jak wiadomo, szczególnie kocha Weles.

Bóg tylko westchnął ciężko.

To nie ja będę was karać za igranie z magią – pomyślał. Sami sprowadzicie na siebie nieszczęście.

− Jak niby mamy zmusić wiedźmy do pracy przy budowie murów obronnych? – spytał Ziemowit.

− Nie my. – Witold uśmiechnął się tryumfalnie. − Czarodzieje. Oni mają swoje sposoby.

− A jeśli Sejna ruszy im na ratunek? – rzucił ktoś z tyłu.

− Nasze wojsko i czarodzieje będą na nie czekać przy granicy. Jeśli ma dojść do wojny, w której będą kalać nasze ziemie dziką magią, niech stanie się to jak najdalej od stolicy.

Zebrani zakrzyknęli z uznaniem.

− Uwolnimy nasze ziemie od magii, która może sprzyjać wypełnieniu przepowiedni –Witold przekrzyczał poruszonych mężczyzn, kładąc dłoń na lśniącej złotem broszy w kształcie błyskawicy. − Właśnie tak zapewnimy naszym ziemiom bezpieczeństwo. − Uniósł palec, jakby chciał im pogrozić. − Nie ważcie się jednak pod żadnym pozorem wtajemniczać czarodziejów w historię Staropola i jego klątwy. Zbyt duże jest ryzyko, że któreś z nich zainteresuje się tą sprawą i zacznie bez naszej zgody badać jej okoliczności. Nie chcemy, by zamiast wykonywać nasze polecenia, zajmowali się przeklętym grodem. Jeśli połączą tę groźną przepowiednię z niezwykłym miejscem, możemy być pewni, że zechcą się temu przyjrzeć, a na to nie mamy teraz czasu. Czarodziejom powiemy, że przepowiednia pochodzi z Villperuny. – Urwał i zwilżył usta językiem. − Zostaje jeszcze jedna kwestia. Należy ustalić, co powiemy ludziom. Nie może wyjść na jaw, że chcemy tłumić dziką magię ze względu na przepowiednię. Wiedźmy wiedzą więcej niż my i niechętnie się tą wiedzą dzielą. Co, jeśli wyczytają między wróżebnymi wierszami, że kres naszego królestwa byłby dla nich korzystna? Co, jeśli przeczytawszy wieszcze słowa, poznają sposób na zgładzenie Villperuny? – Witold uderzył pięścią w stół. – Nie możemy pozwolić, by półdemony zniszczyły nasze piękne miasta! Musimy podać inny powód…

Przewodniczący Rady wodził wzrokiem po ścianach Wielkiej Sali, usłanych drogocennymi gobelinami z wizerunkami bogów. Milczał na tyle długo, że dostojnicy siedzący w bogato rzeźbionych ławach zaczęli pomrukiwać. Wiedzieli, że Witold liczy na ich propozycje.

− W całym królestwie znikają dzieci – zaczął niepewnie Radomir. – Ponoć nie tylko na naszych ziemiach dzieją się te tragedie.

− Kto je porywa?! – zakrzyknął wąsaty rycerz.

− Tego nie wiemy – wyznał Witold i posłał Radomirowi uśmiech pełen uznania. – Ale wiemy, kogo obwinimy za te zbrodnie.

− Wiedźmy – wyszeptał Weles, a gorycz w jego głosie była wyraźniejsza od cierpkiego napoju, który zadrżał w jego dłoni.

− Powiemy, że to wiedźmy porywają dzieci – rzekł Przewodniczący, odwracając się od boga plecami, jakby był świadomy jego karcącego spojrzenia. – Księżyc czerwienią zajdzie, a w ludziach żądza mordu zapłonie – zacytował przepowiednię. – Znikające dzieci świadczą o tym, że słowa zaczęły się już wypełniać. Niewykluczone, że wiedźmy w istocie mają z tym coś wspólnego.

− A co z szamanami, wróżami i szeptuchami? Ich też oskarżymy o porwania?

− Nie. Oni z czasem się ugną i zaniechają swych praktyk. Nie potrzeba nam tu sprowadzać gniew bogów bezsensownym rozlewem krwi. Im zakażemy magii, bo czerpią z tego samego, niepojętego źródła co wiedźmy. Uświadomimy im, że wykonując swe praktyki, umacniają moc tych półdemonów, a to czyni ich współodpowiedzialnymi za znikające dzieci.

Po Wielkiej Sali rozlał się zapach rosy i kwiecistej łąki. Mokosz weszła do pomieszczenia, spoglądając ze zgrozą na zebranych.

− Czy oni właśnie wydali wyrok na wiedźmy? – spytała, gdy Weles wyszedł jej na spotkanie.

− Obawiam się, że tak – przyznał bóg.

− Tyle wysiłku na nic… Na nic zdały się moje próby.

− Nie mów tak, moja droga. Dzięki temu, że stłumiłaś zapach noworodków, skrywając je tym samym przed Rodzanicami, ocaliłaś wiele niewinnych dzieci.

− Które teraz pozbawione są losu – przyznała z bólem w głosie bogini płodności i urodzaju.

− Czyż nie lepsza niepewność i wieczna tułaczka od bycia ofiarnym podarunkiem Roda?

Mokosz wzdrygnęła się na wspomnienie imienia pierwszego boga.

− I co teraz poczniemy, Welesie?

− Wiesz, że jest ktoś, kto może nam pomóc.

− Nie – odparła zdecydowanie bogini. Jej lśniąca, jasna twarz wykrzywiła się zgrozą. – On jest niebezpieczny, Welesie. Zresztą – Mokosz machnęła dłonią; posypały się spod niej płatki kwiatów, które zniknęły po chwili, pozostawiając delikatny zapach – i tak nie możesz go o nic poprosić.

− I właśnie to muszę zmienić – odparł Weles.