Kolejny tom „Akt Harry’ego Dresdena” fabularnie nie przynosi co prawda zaskoczeń, ale nie można tego samego powiedzieć o finale. I właśnie on, a w zasadzie jego brak, odciska piętno na całej powieści.

Harry Dresden znowu wpadł w tarapaty. Tak w zasadzie można by było zaczynać recenzję każdego nowego tomu „Akt Harry’ego Dresdena”. Mimo coraz większych mocy i (często niełatwych) sojuszy, gdy przychodzi co do czego, to musi stawić czoła kolejnym zagrożeniom, licząc jedynie na grono najbliższych przyjaciół i rodziny. A i to nie zawsze.

W „Rozmowach pokojowych” teoretycznie powinno być łatwiej. Co złego może się wydarzyć podczas prób ustalenia warunków rozejmu pomiędzy przedstawicielami magicznego świata a Fomorami wyłaniającymi się z głębin? Otóż wszystko. Po pierwsze musi wykonać zobowiązania Dworu Zimy, które zmuszają go do współpracy z Białym Dworem. A kto by zaufał wampirom-sukkubom, nawet jeśli wyglądają kusząco? Do tego przecież jego własny brat jest jednym z nich i właśnie wplątał się w wydarzenia, które mogą naruszyć wątłą równowagę mediacji. Zaś skoro o rodzinie mowa… przecież dziadek Dresdena też ma za uszami i nie należy do osób, które są oazami spokoju. To tylko początek tego, z czym będzie się musiał borykać Dresden. Jeszcze będzie musiał udawać, że orientuje się w dyplomacji, będzie przebywał wśród istot, z którymi ma dość burzliwą przeszłość… a to wszystko zanim w ogóle pojawi się druga strona rozmów. Tak, szykuje się dla Dresdena kolejny trudny dzień w pracy. Albo kilka.

Z jednej strony „Rozmowy pokojowe” nie różnią się zasadniczo od wcześniejszych tomów serii. Mamy sporo humoru i popkulturowych nawiązań, a fabularnie nasz rycerz (prawie) bez skazy stara się działać na kilku frontach jednocześnie i chronić kogo tylko się da, jednocześnie zachowując grację słonia w składzie porcelany. Porusza się po omacku, preferując rozpoznanie bojem, co oczywiście niesie za sobą liczne, bolesne konsekwencje. Z drugiej strony jednak od pewnego momentu ma się wrażenie, że wszystko dzieje się dość powoli, a bohater nie koncentruje się na tym, co wydaje się naprawdę istotne w tej historii. Fakt, Dresden ma inklinacje do stawiania wątków osobistych na pierwszym miejscu, ale nawet jak na niego rozwój wydatków wydaje się nieco podejrzany, gdy koniec powieści zbliża się nieubłaganie.

Największe zaskoczenie, o czym wspomniałem już we wstępie, przynosi finał. Do tej pory byliśmy przyzwyczajeni, że każdy kolejny tom przygód Dresdena kończy się kulminacją, w której chicagowski mag rozprawia się z przeciwnikami; nierzadko zaciągając kolejne długi. Tym razem nic takiego nie ma miejsca. Gdy już wydaje się, że mamy do czynienia z finałowym przeciwnikiem, emocje zaczynają wzbierać… powieść się kończy. Tak, „Rozmowy pokojowe” to jedynie długi wstęp do większej całości, zaledwie przygrywka. Po lekturze staje się jasne, skąd stosunkowo niewielka – jak na ostatnie tomy – objętość powieści.

Czy to za sprawą niesatysfakcjonującego finału, czy też po prostu niespiesznego prowadzenia wątków bez wyraźnego kierunku (choć akurat mylenie czytelnika Butcherowi zdarza się dość często), „Rozmowy pokojowe” jawią się jako jeden ze słabszych tomów serii. Ba, w osobistym rankingu stawiam go na równi z dwoma pierwszymi, moim zdaniem najsłabszymi tomami. Prawdopodobnie tę książkę będzie trzeba oceniać dopiero z perspektywy lektury „Battle Ground”. Na razie wypada średnio.