Zastanawiałem się, w którą stronę pójdzie autorka trylogii Dewabadu w kolejnej części tejże. I czy powieść okaże się co najmniej tak dobra, jak część pierwsza. Zaletą „Miasta Mosiądzu” był bez wątpienia setting. Umieszczenie fabuły w pseudoislamskiej rzeczywistości fantasy było w pewien sposób ożywcze. Zwłaszcza że autorka dosyć umiejętnie splotła losy miasta z losami głównych bohaterów, a do tego stworzyła intrygującą rzeczywistość. W „Królestwie Miedzi” nie tylko osiągnęła poziom części pierwszej, ale – moim zdaniem – nawet go podniosła.

Fabuła ponownie przedstawiana jest z trzech uzupełniających się perspektyw. Pierwsza to Nahri, która w nowej rzeczywistości, po ślubie z następcą tronu stara się znaleźć swoje miejsce i zdobyć niezależność oraz możliwość realizacji planów, które kolidują z ogólną polityką rządzącej Dewabadem dynastii reprezentowanej przez króla Ghassaniego. Jej małżeństwo z Muntadirem nie jest przedstawione szablonowo, wprawdzie trudno mówić w tym przypadku o namiętności, czy wielkim uczuciu – to jednak nie jest ono również przerysowane w drugą stronę. Muntazir zatem nie jest jakimś potworem dręczącym biedną księżniczkę czekającą na ratunek z rąk innego księcia. W zasadzie to jest w tej postaci dramatyzm, bowiem mężczyzna jest rozdarty między lojalnością wobec dynastii i ojca, a żoną.

Druga perspektywa to wątek księcia Alego, młodszego syna króla, którego z Nahri łączy nie tyle uczucie, co zgodność interesów, bowiem Ali ma zapędy reformatorskie. A ostatecznie kończy jako wygnaniec, wręcz banita.

Na koniec mamy Darę. Chyba mało kto się spodziewał, że postać ta została skutecznie uśmiercona. W drugiej części motywacja tego bohatera jest dwuznaczna i w zasadzie spoilerem byłoby pisanie o tym więcej. Warto dodać tylko, że jego cele i interesy mogą stać w sprzeczności z celami i interesami pozostałej dwójki.

To zresztą cecha charakterystyczna wszystkich postaci. Być może w tej części bardziej widoczna niż w pierwszej. Wszyscy oni pochodzą z różnych grup społecznych, ras, religii. I nie pozostaje to bez wpływu na podejmowane przez nich decyzje. W losy każdego z nich jest wpisany tragizm podejmowania wyborów, poszukiwania własnej tożsamości, czy – po prostu – bycia wiernym sobie i wyznawanym przez siebie wartościom. Nie są to wybory pozostające bez wpływu na relacje między nimi. Wprawdzie miłość/przyjaźń też determinują ich działania, jednak nie ma tu prostego wartościowania „dobre/złe”, albo też te kategorie mają dla nich różną wartość, treść.

Wykreowana rzeczywistość nie jest prosta. Dewabad to miasto nierówności, niesprawiedliwości i intryg. Ali zostanie zmuszony do wystąpienia przeciwko ojcu i bratu, którego kocha. Nahri chce chronić słabszych i uciśnionych i w zasadzie w jej przypadku wszystko wydaje się prostsze. Z kolei Dara staje po stronie innej siły wierząc, że jest lepsza niż ród Ghassanich, choć to tylko jedna perspektywa, ponieważ: choć jest lepsza dla jego rasy, to niekoniecznie dla pozostałych. Wszystko to się łączy bardzo sprawnie, jest naturalnie ze sobą sprzęgnięte, połączone w mieszankę wybuchową.

Kolejną zaletą okazuje się trzymanie magii w ryzach. Odgrywa ona od początku istotną rolę i jest ważnym elementem świata przedstawionego. Ale jest przez autorkę kontrolowana, nie dominuje. Być może dla innych czytelników jest to bez znaczenia, dla mnie stanowi spory walor.

Powieści zarzuciłbym może tylko to, że pod koniec stała się dla mnie nieco przewidywalna. Jednak biorę poprawkę na to, że mamy do czynienia z drugą z trzech części; a więc musiało dojść do komplikacji i pewnej zamiany ról. Być może jest to niezbędne, aby w części trzeciej wywrócić cały porządek wykreowanego świata.

Po przeczytaniu „Królestwa Miedzi” w zasadzie jestem przekonany, że mamy tu do czynienia z fantasy, która wybija się ponad nudną gatunkową przeciętność. Z pewnością nie nazwę jej mianem arcydzieła, ale i nie każda powieść ani musi, ani może nim być. Autorce udało się stworzyć powieści nieszablonowe do tego interesujące i wciągające. Czytałem „Królestwo Miedzi” z przekonaniem, że mam do czynienia z literaturą rozrywkową na bardzo wysokim poziomie. Dlatego polecam ją uwadze i czekam na ostatnią część trylogii.