Wyobraźnia ma potężną siłę. Potrafi stwarzać niezwykłe formy duchowe, takie jak narody, ale też jak najbardziej realne, materialne struktury, takie jak państwa. Klasycznym przykładem jest choćby wymyślony między innymi w Cambridge Pakistan. Jeszcze słynniejszym z europejskiej perspektywy państwem powstałym z marzeń, tęsknot i fantazji jest Izrael. O ile zarysy historii ruchu syjonistycznego i nazwisko Teodora Herzla są dość dobrze znane, fakt, że koncepcja powrotu narodu żydowskiego do Ziemi Świętej nie stanowiła wcale jedynego rozważanego przez Herzla i jego towarzyszy rozwiązania, wspomina się już dużo rzadziej. Z czysto praktycznych przyczyn syjoniści uwzględniali też możliwość stworzenia państwa żydowskiego w innych realiach geograficznych, na przykład w Argentynie czy w Ugandzie. Ten drugi pomysł i związana z nim kierowana przez Nahuma Wilbuscha ekspedycja z 1904 roku były już tematem opowiadania „Uganda” Laviego Tidhara z 2007 roku; około dziesięć lat później brytyjsko-izraelski autor wrócił do tego tematu już w pełnowymiarowej powieści „Ziemia Nieświęta”, wydanej w lipcu 2021 r. w Polsce.

W książkowej rzeczywistości, przynajmniej na początku, rolę Tel-Awiwu przejmuje Ararat City, nowoczesna metropolia leżąca na terenie Palestyny, żydowskiego państwa znajdującego się w afrykańskim regionie Uasin Gishu. Z Berlina przylatuje tam Lior Tirosh, autor powieści fantasy i syn zasłużonego generała. „Nieświęty” wybór uchronił naród wybrany od Holocaustu, ale nie zlikwidował wszystkich problemów. Afrykańską Palestyną wstrząsają zamachy terrorystyczne przeprowadzane przez traktowanych z wyższością, a czasem wręcz z pogardą wcześniejszych mieszkańców regionu, a na granicy Terytoriów Spornych powstaje potężny mur. Wkrótce po przyjeździe do hotelowego pokoju Tirosha przychodzi niespodziewanie Menhaim, dawny kolega starszego brata pisarza, poległego w jednej z potyczek na ugandyjskiej granicy. Wizyta kończy się śmiercią gościa, a sam Tirosh musi zmierzyć się już nie tylko z bolesnymi, choć niewyraźnymi berlińskimi wspomnieniami, ale i z oskarżeniem o morderstwo.

Szybko staje się jasne, że Tidhara nie interesuje pisanie czystej historii alternatywnej, a patronami „Ziemi Nieświętej” są „Człowiek z Wysokiego Zamku” Dicka i Miasto i miasto”„ Miéville’a. Rzeczywistości i plany czasowe zaczynają się przenikać, poznajemy też dwoje pierwszoosobowych narratorów: oficera palestyńskich tajnych służb, Blooma, oraz – znacznie później – śledzącą Tirosha niezależnie od miejscowych agentów tajemniczą kobietę. Opowieść toczy się wartko, a jedną z jej największych zalet jest sprawna zabawa zmianami tła i historycznych szczegółów oraz postmodernistycznymi sztuczkami. I tak na przykład Liorowi Tiroshowi, opisywanemu jako autor niezbyt ambitnych czytadeł, niedaleko od Laviego Tidhara, a wśród napisanych przez bohatera książki tekstów (w jednej z rzeczywistości) znajduje się i „Ziemia Nieświęta”. Świetnie i wiarygodnie wypadają opisy losów bohaterów w różnych wersjach historii, ciekawym pomysłem jest stopniowe zanikanie wspomnień związane z przemieszczaniem się między światami. Stosunkowo słabszą stronę powieści stanowi sama fabuła, a w szczególności przedstawiana niezbyt przekonująco intryga kryminalno-metafizyczna.

Prezentowana przez autora wizja świata, a w szczególności konfliktu palestyńskiego jest w istocie bardzo pesymistyczna: zmiana otoczenia w żadnym stopniu nie łagodzi wzajemnej agresji, nie sugeruje też rozwiązań. I na Bliskim Wschodzie, i w Afryce na ludzkim nieszczęściu da się nieźle zarobić. Jedyną ucieczką ma być fantastyka, próba eskapistycznej opowieści o tym, że zawsze można wyobrażać sobie inny, lepszy świat. Herzl i jego polityczni następcy umieli wyobraźnię przekuć w rzeczywistość. Czy lepszą? To pytanie nie ma już prostej odpowiedzi.

Powieści towarzyszą przedmowa i posłowie, opisujące motywacje i inspiracje autora.