Zdaniem naukowców jednym z najpoważniejszych wyzwań, przed którymi już niebawem przyjdzie stanąć ludzkości, będzie niedobór wodny pitnej. Spójrzmy prawdzie w oczy: zjawisko ekstremalnych temperatur w różnych zakątkach świata, coraz mniej deszczu i śniegu czy opadający poziom wód w rzekach i jeziorach już dziś stają się naszą codziennością. Kto wie być może jesteśmy ostatnim pokoleniem, które może „bezkarnie” odkręcać wodę w łazience, a rzeczywistość z książki Harry’ego Harrisona „Przestrzeni, przestrzeni” jest bliższa, niż nam się wydaje? Zanim jednak zanurzymy się w futurystycznych wizjach przyszłości warto sięgnąć po „Suszę” Grahama Mastertona – wizję apokalipsy na wyciągnięcie ręki.

Zaczyna się zwyczajnie. Tytułowa plaga dotyka kilkumilionowe San Bernardino w Kalifornii. Początkowe niedogodności w postaci przerywanych dostaw wody stają się coraz bardziej uciążliwe, a zmęczone i rozdrażnione upałami społeczeństwo jest o krok od wszczęcia zamieszek. Wystarczy kiedy pewnego dnia z kranu nie popłynie woda, a senna metropolia staje się przedsionkiem piekła.

Masterton lubi i potrafi opisywać apokalipsy. Już kilka lat temu w „Zarazie” i „Głodzie” zademonstrował, jak w obliczu zagłady pękają więzy społeczne, a z człowieka wychodzi zarówno to, co najgorsze, jak i najlepsze. Podobnie ma się rzecz z „Suszą”. Brak wody próbują wykorzystać do swoich celów skorumpowani politycy, żądny krwi (i wody) tłum niszczy wszystko, co jest na jego drodze, a garstka uciekinierów na czele z głównym bohaterem, Martinem Makepeacem, marzy tylko o tym, żeby przeżyć. Wszystko to na tle zabójstw, kradzieży, gwałtów i innych aktów przemocy opisanych w naturalistycznym stylu. W trakcie lektury kilkakrotnie zadawałem sobie pytanie, czy autorowi aż tak brakuje wiary w ludzi, a może rzeczywiście tak niewiele dzieli człowieka od bestii?

Nie oznacza to wszakże, że dostajemy jedynie zlepek scen rodem z literatury gore. Masterton jest sprawnym pisarzem i wymyślona przez niego historia potrafi zaciekawić czytelnika. „Susza” to przede wszystkim fachowo „skrojony” thriller. Przemyślana fabuła mknie wartko do przodu, wyraziste postaci (zarówno pozytywne, jak i negatywne) wzbudzają emocje, a poszczególne sceny trzymają w napięciu. Książkę czyta się jednym tchem i jest na tyle wciągająca, że można dla niej zerwać noc. Pewne zastrzeżenia wzbudza tylko finał – zbyt cukierkowy, optymistyczny. Mając w pamięci otwarte zakończenia „Głodu” czy „Ikona” liczyłem na coś więcej.

Wiele lat temu ktoś napisał, że „Ostatni brzeg” Nevila Shute’a ocalił świat. Przejmująca wizja atomowej apokalipsy miała być przysłowiowym kubłem zimnej wody, który otrzeźwił polityków dążących do kolejnej wojny. „Susza” Grahama Mastertona to zdecydowanie nie ta literacka kategoria wagowa. Niemniej daje czytelnikom do myślenia i jeśli pod jej wpływem chociaż raz zakręcimy wodę podczas porannego szczotkowania zębów, będzie to krok w dobrą stronę.