Stephen King jest pisarzem nad wyraz płodnym. Choć w ogólnej świadomości czytelniczej funkcjonuje przede wszystkim jako autor powieści, nie stroni także od innych form. Często sięgał po opowiadania, ale ostatnimi czasy upodobał sobie także formę pośrednią: długich opowiadań, nazywanych niekiedy minipowieściami. „Jest krew...” to zbiór czterech historii, które realizują właśnie taki model prozy.

Widać to przede wszystkim w (quasi) tytułowym „Jest krew, są czołówki”, wyraźnie dłuższym tekście, liczącym przeszło 200 stron. To historia koncentrująca się wokół przygód bohaterów znanych czytelnikom Kinga z trylogii o panu Mercedesie oraz jej kontynuacji „Outsider”. Z jednej strony znajomość tych powieści nie jest koniecznym warunkiem lektury, z drugiej strony – znacznie podnosi przyjemność zeń płynącą, ponieważ autor nie skupia się tak bardzo na budowaniu postaci, które fanom są już doskonale znane. Gdyby było inaczej, gdyby były to nowe kreacje wymagające szerszego rozpisania, „Jest krew, są czołówki” mogłoby urosnąć do rozmiarów pełnoprawnej powieści, ze wciągającą intrygą i ciekawym głównym wątkiem. To, że tak się nie stało, nie ujmuje niczego samej historii, choć nie jest to najlepszy wybór na rozpoczęcie czytelniczej znajomości z Holly Gibney i resztą ferajny.

Pozostałe teksty są zauważalnie krótsze, jednak nadal wykraczają objętością poza zwyczajowe ramy opowiadania. Ich motywy są przy tym dość wtórne zarówno dla twórczości Kinga, jak i współczesnego horroru w ogóle. Widać to szczególnie w „Szczurze” – historii pisarza cierpiącego na niemoc twórczą, który postanawia przełamać stagnację, udając się do odosobnionej chaty w środku lasu. Tam będzie musiał się zmierzyć z mrokami toczącymi jego duszę. Widzieliśmy to u Kinga już wiele razy, ale „Szczurem” pokazuje, że nawet opowiadając tę samą historię, potrafi zrobić to w sposób imponujący.

W „Życiu Chucka” autor podejmuje przemyślaną grę nie tyle z bohaterem, ile z czytelnikiem, zaskakując go różnymi rozwiązaniami. To złożona historia, której realizacja może miejscami rozczarowywać, gdy nie wszystko przybiera kierunek, jaki byśmy sobie życzyli, ale cóż – takie właśnie jest życie, a przynajmniej życie Chucka. Jednocześnie w zestawieniu z nią „Telefon pana Harrigana” wypada lepiej, choć ponownie mamy do czynienia z recyklingiem znanych pomysłów i motywem telefonu, który pozwala na komunikację z zaświatami. Ciepło bijące z historii o dorastaniu i relacji międzypokoleniowej sprawia, że nabiera ona klimatu charakterystycznego dla twórczości tego pisarza – nieco sentymentalnego, miejscami melancholijnego i egzystencjalnego.

„Jest krew...” pokazuje, że średnia długość sprzyja twórczości Kinga, bo z jednej strony pozwala na rozwijanie przedstawionego świata, jego uprawdopodobnienie, a z drugiej strony – ogranicza swego rodzaju gawędziarstwo, w które King czasem wpada.