Skrzydlate koty – i czego tu więcej chcieć?

W serii dzieł zebranych Ursuli K.Le Guin wydawanej przez Prószyńskiego i S-kę przyszła pora na pozycję nietypową, odróżniającą się już samą szatą graficzną, nie mówiąc nawet o grupie czytelniczej, do której jest skierowana. „Kotolotki” to książka obrazkowa, cztery urocze opowieści, w których równie istotną rolę jak sama treść odgrywają rysunki Stevena D. Schindlera.

Mieszkająca w bliżej nieokreślonym mieście pani Jane Bura jest zupełnie zwykłą kocią mamą. Czwórka jej dzieci, Harriet, Thelma, James i Roger to już kotolotki: stworzenia urodzone z pięknymi skrzydłami, które jak się szybko okazuje – w obliczu pierwszego zagrożenia - faktycznie umożliwiają im oderwanie się od podłoża i zupełnie niekoci lot. Jane Bura, rozumiejąc, że miasto nie jest przyjaznym miejscem dla małych stworzeń, zachęca je do poszukiwania lepszego schronienia. I tak kotolotki opuszczają mamę, udając się w szeroki świat.

Kolejne części opowiadają o kotolotkowych perypetiach, wizytach u Jane Burej, nieoczekiwanych spotkaniach z innymi kociętami, skrzydlatymi czy też nie, o nowych przyjaźniach i zagrożeniach. Historie są stosunkowo proste i z pewnością odpowiednie już dla kilkulatków, choć amerykańska pisarka nawet przedstawiając świat słodkich stworzeń nie posypuje go w żadnym stopniu lukrem. Zagrożenia takie jak choćby wielka drapieżna sowa pozostają jak najbardziej realne. Centralnym punktem jednej z historii jest radzenie sobie z traumą z dzieciństwa i potrzeba opowiedzenia o niej komuś innemu, a w „Jane rozkłada skrzydła” kluczową rolę odgrywa wybór między wygodą a swobodą oraz świadomość, że ktoś, komu naprawdę zależy na naszym dobru, zawsze pozwoli nam odejść. Inteligentnej opowieści towarzyszą bardzo precyzyjne, niemal realistyczne ilustracje, dodające książce swoistego staroświeckiego wdzięku i budzące skojarzenia choćby z powieściami Edith Nesbit – choć oczywiście „Kotolotki” powstały blisko sto lat później. Całość świetnie się sprawdza do wieczornego czytania potomstwu: zwłaszcza jeśli zależy nam na tym, żeby słodkość baśniowych zwierzątek nie była jedynym elementem, jakie potomstwo z naszych lektur zapamięta.

Adam Skalski

* * *

„Kotolotki” są bardzo dobrą książką do czytania w różnych porach dnia. Podobało mi się, kiedy Aleksander Puszek dołączył do reszty bohaterów i to, że wszystkimi zaopiekowały się spotkane przez nich dzieci.

Marysia Skalska, lat 7 (i pół)