Kojarzycie tę scenę powtarzającą się w niezliczonych amerykańskich filmach i serialach, kiedy grupa bohaterów (zwykle w wieku nastoletnim) siedzi nocą dokoła ogniska i opowiada straszne historie? Zastanawialiście się kiedyś, skąd je biorą? Alvin Schwartz przygotował dla was zbiór takich historii. Nie stworzył ich samodzielnie, tylko zaczerpnął z licznych źródeł; mamy więc do czynienia z pracą bardziej folkloroznawczą niż literacką. Czy warto po nią sięgnąć?

To, oczywiście, zależy. Problemem „Upiornych opowieści po zmroku” jest przede wszystkim to, że są... cóż, słabo napisane. To przede wszystkim bardzo krótkie opowieści. Zbiór liczy niewiele ponad 140 stron, ale wiele miejsca zajmują materiały odautorskie (komentarze, bibliografia itd.) oraz ilustracje Stephena Gammella. Mamy więc 29 historii pomieszczonych na ok. 100 stronach. To daje pewne pojęcie o ich długości. Zamieszczając utwory tak krótkie, Schwartz nie znalazł miejsca dla rozbudowania charakteru bohaterów czy motywacji ich działań. Owszem, wiele się tu dzieje, a akcja przybiera często nieoczekiwany obrót – ale wiarygodność tych zwrotów jest niewielka.

Upiorne opowieści po zmroku sprawdzają się jednak jako swego rodzaju zbiór historii do zapamiętania i – rzeczywiście – powtórzenia w warunkach, o których wspominałem na wstępie. Zresztą autor w niektórych opowieściach zamieścił wskazówki co do ich głośnego czytania lub opowiadania. To dość osobliwe i niektórych może wytrącać z klimatu, ale z drugiej strony może być także użyteczne. Nie jestem przekonany, czy makabryczne historie (z równie makabrycznymi ilustracjami) są odpowiednie dla najmłodszych dzieci, ale te nieco starsze mogą być zadowolone. Natomiast dojrzały czytelnik raczej nie będzie zachwycony.

W założeniu „Upiorne opowieści po zmroku” mogły być dużo ciekawsze, gdyby tylko dokonać odpowiedniej selekcji materiału i włożyć w jego opracowanie więcej pracy czysto literackiej. W zaproponowanym kształcie wydają się nieco rozczarowujące.