Mortimer. Młody, rudy, piegowaty chłopak. Jest inny niż jego rówieśnicy. Nie łowi ryb, nie chodzi podglądać dziewek przebierających się w stodole. On tylko pragnie wiedzy. Chce wiedzieć, dlaczego zęby tak dobrze do siebie pasują, dlaczego woda płynie w jedną stronę, a nie w drugą, albo czemu słońce wschodzi za dnia zamiast nocą, kiedy jego światło bardziej by się przydało. Znał oczywiście standardowe wyjaśnienie, ale jakoś go nie przekonywało. Nie żeby Mort był głupi, tylko czasem tak mocno się nad czymś zastanawiał, że trzeba mu było porządnie w łeb przyłożyć, żeby znowu zaczął w miarę normalnie wyglądać. Krótko podsumowując - worek nieszczęść, utrapienie dla ojca i hańba dla wszystkich leni świata. No trudno, trzeba więc wyrostka wysłać w termin do kogoś, kto mu z głowy olej wyleje, najlepiej za pomocą bata, tudzież rózgi.

Dziwnym trafem w miasteczku zjawia się tajemnicza postać szukająca... pomocnika. A więc Śmierć, wysoki gość w szacie tak czarnej, jak najczarniejszy zakamarek ciała wielkiego A'tuina, przyjmuje młodego Mortimera pod swe opiekuńcze kości. Trudno mu się dziwić, bo w swojej dotychczasowej karierze Kosiarza osiągnął już taki status, że może sobie pozwolić na krótkie wakacje... I tu zaczynają się schody, bo mimo, że Mort ma zacięcie do roboty, a kosa mu się pali w rękach, to gdy trafi na Prawdziwą Księżniczkę, czyli Miłość Swojego Życia, obowiązki Kosiarza pójdą w odstawkę. Tymczasem nieświadomy niczego Śmierć popija(?) sobie drinki gdzieś w Ankh-Morpork, największym i najbrudniejszym mieście Dysku... Aha, no i zapomniałem dodać że jeśli Mort się nie opamięta, to cały Dysk ulegnie zniszczeniu... ale to chyba jasne...

Ci, co prozę Pratchetta znają i lubią, powinni już pędzić do księgarni, albo do kumpla, który się już w "Morta" zaopatrzył. Powód jest prosty - autor pokazał się w książce w swoim najlepszym stylu, serwując jedną absolutnie genialną sytuację po drugiej. Cała książka wręcz obcieka klimatem i miodnością, tak typową dla książek Pratchetta. Jak zwykle można spodziewać się... niespodziewanego. "Mort" warty jest każdej wydanej na niego złotówki. Wniosek jest prosty: Rozbijać skarbonki! A jeśli ktoś myśli, że nie przeczytanie "Morta" ujdzie mu na sucho, to się grubo myli. Bo ci na których patrzą bogowie, mają pecha, ale ci na których bogowie nie zwracają uwagi... oni mają naprawdę przerąbane.