„Śniadanie mistrzów” zdaje się spełniać wszystkie warunki oczekiwane od intrygującej, lekkiej, ale też poruszającej istotne tematy lektury. Z jednej strony spotkamy tu swobodny, wyśmiewający „uznane prawdy” ton, żartobliwą, pełną metaliterackich odwołań fabułę, postacie wyjęte z innych książek, wtrącającego się do narracji autora, zabawne rysunki i parodystyczne nawiązania do popularnej fantastyki naukowej. Z drugiej w książce pojawią się rozważania o naturze wolnej woli, obiektywności świata poza własnym umysłem czy roli przypadku w ludzkim życiu. Wszystko razem brzmi bardzo obiecująco, zwłaszcza biorąc pod uwagę to, że powieść napisał Kurt Vonnegut. A jednak... trudno się w lekturę zaangażować, a w miarę kolejnych stron rośnie tylko poczucie rozdrażnienia.

Dwoma podstawowymi bohaterami „Śniadania mistrzów” są znany choćby z „Rzeźni numer pięć” Kilgore Trout, autor setek fantastycznych powieści i opowiadań, z których żadne nie spotkały się z szerszym uznaniem, oraz Dwayne Hoover, bogaty dealer samochodowy, specjalizujący się w pontiakach. Ich przypadkowe spotkanie, z jednej strony otwierające książkę, z drugiej zaś będące kulminacją fabuły, ma miejsce w Midland City, fikcyjnym miasteczku w Ohio. To tam znajduje się firma Hoovera, Trout trafia zaś w okolicę z uwagi na festiwal literacki. Króciutkie akapity, często przedzielone prostymi rysunkami autora, w króciutkich zdaniach opisują wcześniejsze przygody dwóch protagonistów i związanych z nimi ludzi. Dowiadujemy się o związkach tekstów Trouta z tanią pornografią, o samobójstwie żony Hoovera czy o marzeniach jego kochanki. Często komentarzami do absurdalnych wydarzeń są streszczenia powieści SF; czasami do narracji wtrąca się sam autor, tłumacząc, że postaci i tak robią tylko to, co im każe. Centralną rolę odgrywa jeden z utworów Trouta, przekonujący potencjalnego odbiorcę, że jest on jedyną osobą na świecie obdarzoną wolną wolą, a wszyscy inni to tępe biologiczne maszyny. Gdy trafi on w ręce Hoovera i zawarte w nim argumenty okażą się dla „człowieka od pontiaków” mocno przemawiające, będzie to miało nieciekawe konsekwencje...

Co więc w powieści zawodzi? Nie pomagają na pewno naiwność i powtarzalność. Uparte, religijne wręcz przekonywanie, że wszystkie ludzkie idee są bez sensu, wcześniej czy później samo staje się obroną kolejnej idei. Dziecinne żarty o długości penisów za którymś razem prozaicznie nudzą, a do żadnego z bohaterów nie sposób się przywiązać. Sam autor pisze w przedmowie, że odkąd skończył pięćdziesiątkę, czuł potrzebę pozbycia się z głowy zalegających tam śmieci, i chyba w tym konkretnym przypadku trudno widzieć w tych słowach wyłącznie umizgi do czytelników. Budowanie książki ze skrawków obserwacji może zakończyć się spektakularnym sukcesem, a może i niezbyt efektowną klapą. Nieprzypadkowo (choć pewnie też nie do końca poważnie) i później Vonnegut oceniał „Śniadanie mistrzów” na trójkę. Wierni miłośnicy amerykańskiego parodysty mogą po powieść sięgnąć, choćby z ciekawości; inni zrobią znacznie lepiej szukając „Rzeźni numer pięć” czy choćby „Kociej kołyski”.