„Paradoks” to drugi tom trylogii „Nadzoru”, a ta opowiada o Ostatniej Ręce, XIX-wiecznej organizacji, która dba o to, by mieszkańcy realnego świata nie byli niepokojeni przez byty nadprzyrodzone. Ot, taka paranormalna policja, choć momentami – ze względu na bardziej rozbudowane intrygi – przypomina raczej siatkę szpiegowską. W każdym razie tom pierwszy, zatytułowany jak cała seria: „Nadzór”, wypadł dobrze, jednak... nie zapadł mi specjalnie w pamięci. Książek o magicznych obrońcach i potwornych zagrożeniach jest ostatnio całkiem sporo, prawda? A i tych, które lokują akcję w wiktoriańskim Londynie, nie brakuje. Z pewnym zdziwieniem, ale i rozczarowaniem przyznaję, że „Nadzór” Charliego Fletchera bardzo słabo zapisał się w mojej pamięci, mieszając się z wieloma podobnymi powieściami.

Fletcher próbuje być oryginalny, nie można mu zarzucić konsekwentnej wtórności. Próbuje tworzyć własne kategorie istot, choć sięga po sprawdzone rozwiązania m.in. ludzko-zwierzęcych hybryd. Dubluje też rzeczywistość, tworzy równoległe wymiary o fantazyjnych konstrukcjach. Momentami ciężko za nim nadążyć, choć gdy z czasem przypominamy sobie pierwszy tom, lektura „Paradoksu” – przynajmniej pod tym względem – staje się łatwiejsza.

Niestety autor zachował dość irytującą manierę szatkowania wielowątkowej fabuły. Ten element pierwszego tomu przypomniał mi się najszybciej, bo tu został zachowany i denerwuje z tą samą intensywnością. Nie tylko autor wprowadza wiele postaci i wątków, ale także przeskakuje pomiędzy nimi w zawrotnym tempie. Krótkie rozdziały przenoszą nas co chwilę z jednego miejsca w inne, od jednego bohatera, do drugiego. Jeśli zabieg ten miał dynamizować narrację, to wyszło coś innego: nie jesteśmy w stanie zaangażować się w przygody Ręki. Trzeci tom stwarza nadzieję na pewną zmianę sytuacji, jeśli wątki zaczną się do siebie zbliżać i łączyć, choć na to nie ma oczywiście gwarancji.

„Paradoks” robi pozytywne wrażenie opisami XIX-wiecznego Londynu i czytelnicy, którzy upodobali sobie ten okres lub miejsce, pewnie znów sięgną po książkę Fletchera. Jednak jeśli też zapomnieliście o przygodach Lucy, Charliego i bardziej doświadczonych członków Ostatniej Ręki, może być to dobrym sygnałem, by z tej serii jednak zrezygnować. Przypuszczam, że i ten tom rozwieje się w niepamięć, ponieważ nie ma w nim niczego wyjątkowego. Klimatyczny opis dawnego Londynu to za mało, a główna cecha powieści, jaka rzuca się szybko w oczy, to właśnie to poszatkowanie, o którym nawet chce się zapomnieć, bo najzwyczajniej denerwuje.