Rincewind i Dwukwiat wypadają za krawędź Dysku... po chwili dołącza do nich Bagaż. I to jest koniec...

...a to Początek. Druga książka opisująca losy pechowego maga i pierwszego na Dysku turysty - "Śmiały Wędrowiec" z Dwukwiatem wewnątrz ląduje w środku jeziora, a Rincewind budzi się nie do końca pewny, czy już jest martwy. Jest tam też Bagaż. Dla każdego, kto sądził, że "Kolor Magii" jest zamkniętą już opowieścią, będzie to możliwość do dalszej rozrywki. A Rincewind wcale nie jest zadowolony z tego powodu. Wręcz przeciwnie - jednak ktoś delikatnie mu sugeruje* aby dalej towarzyszył Dwukwiatowi w jego turystycznych wojażach. I znów się zaczyna. Tym razem Rincewind ma przyjemność oglądać monolityczne komputery, rozmawiać z cynicznymi krasnoludkami oraz grać główną rolę w napadzie na świątynię i ratunku pięknej dziewicy. Co więcej - do dwójki podróżników dołączy jeszcze jedna postać...ktoś tajemniczy i całkowicie nieobliczalny, ktoś dla kogo poranne ocalenie pięknej dziewczyny, złupienie jakiegoś skarbu i uratowanie świata nie jest niczym nowym.

Terry Pratchett znów serwuje nam coś, co porwie naszą wyobraźnię oraz wykręci nasze jelita w spazmatycznym śmiechu - mieszanka ironii i groteskowe ukazanie wszystkich dogmatów "klasycznych" opowiadań przytomnie nam wyraźnie o Conanie i w ogóle całej klasyce, tylko że w nowym wydaniu. Książka w niczym nie ustępuje pierwszemu opowiadaniu - jest wręcz przeciwnie. Tym razem dokładniej zarysowany jest świat, a opisy barwne, i całkiem, no... sugestywne. Autor przedstawia sprawy tak jasno, że aż zupełnie niezrozumiale - jego prywatne metafory już dawno zostały jego wizytówką, tak samo jak liczne odnośniki **. W tej opowieści można zauważyć już znacznie bardziej dopracowane szczegóły - oraz pewną zmianę konwencji. Chociażby Śmierć. Nabiera charakteru - staje się prawdziwą antropomorficzną personifikacją, którego GŁOS nie musi być porównywany do czegokolwiek, bo już żyje własnym życiem. Zresztą w tej książce wszystkie postacie dalekie są od zwyczajnej "papierowości" i nie trzeba już bawić się w dogłębne i całkowicie zbędne badanie ich osobowości. To wyczuwamy intuicyjnie. Tylko Pratchett potrafi uczynić bohaterów tak żywymi i w jednym utworze zawrzeć zarówno groteskowy, angielski humor, jak i pewną refleksję, dotyczącą spraw, którymi zwykle nie zaprzątamy sobie głowy.

"Blask Fantastyczny" to książka godna polecenia, zwłaszcza jeżeli do gustu przypadł czytelnikowi "Kolor Magii". Poza tym Rincewind ma w zanadrzu jeszcze uratowanie Dysku - więc będzie na co popatrzeć...

* Ten "ktoś" jest za zwyczaj drewniany, czterokątny i nieczuły na jakiekolwiek inne sugestie.

** ...bez których książki Pratchetta, nie byłyby już, eee... książkami Pratchetta.