Jakiś czas temu zaskoczyły mnie pozytywnie książki Christie Golden osadzone w uniwersach znanych z gier komputerowych. Takie rozwiązanie wydawało mi się od dawna zabiegiem komercyjnym pozbawionym artystycznych ambicji, ale Golden pokazała, że nie do końca tak jest. Że można stworzyć powieść według określonych wytycznych fabularnych itd., a jednocześnie zainteresować czytelnika. Trochę zasmuciła mnie zatem wieść, że kolejny tom z serii World of Warcraft, jaki ukazał się po polsku, czyli „Fale ciemności” napisany został przez kogoś innego. Aaron Rosenberg nie jest znany na polskim rynku, bo rzeczona powieść to pierwsza pozycja jego autorstwa, jaka się u nas ukazuje. Jednak pisarz ten, podobnie jak Golden, ma w dorobku także tytuły z innych uniwersów – Starcrafta i Star Treka.

„Fale ciemności” opisują fragment zmagań między ludźmi i orkami, które mieszczą się „w czasach” drugiej części gry komputerowej Warcraft. Origim Zgładziciel (w oryginale Doomhammer) obejmuje władzę nad Hordą i prowadzi ją na podbój Azeroth. By go powstrzymać, mieszkańcy tego świata zawiązują Przymierze. Powieść Rosenberga jest w głównej mierze szeroko zakrojonym opisem walk pomiędzy tymi dwiema frakcjami.

Rozmach powieści jest imponujący. Mamy tu wielkie bitwy i drobne potyczki, zmagania na lądzie, morzu i w przestworzach. To rywalizacja oparta na sile, technice i magii. Oprócz ludzi i orków pojawiają się jeszcze inne rasy: trolle, ogry, krasnoludy czy elfy. Różnorodność scenerii i postaci mocno pobudza wyobraźnię. Narracja prowadzona jest naprzemiennie, ukazując punkt widzenia zarówno Przymierza, jak i Hordy. Bogactwo elementów zachwyca, ale może też wprawić w konsternację czy zagubienie, zwłaszcza czytelników, który ze światem Warcrafta nie są zaznajomieni. Pojawia się tu sporo wątków, nazw, imion, które mają za sobą pewną historię, przez co współgrają najlepiej dla fanów serii gier.

Rosenberg radzi sobie świetnie z dynamiką powieści, rytmicznie prowadząc fabułę. W budowie epickiego wymiaru zmagań radzi sobie przynajmniej tak dobrze, a może nawet nieco lepiej od Golden, choć ustępuje jej pod względem psychologizacji postaci. Niektórym czytelnikom takie rozwiązanie może nawet bardziej przypaść do gustu, bo jest bardziej „komputerowe” (rozbudowa fabuły i akcji kosztem pogłębiania psychologii postaci jest częściej spotykana w grach). Mnie brakuje tego psychologicznego atrybutu, jednak doceniam żywiołowość historii i nadal polecam serię.