Niemal trzy dekady minęły, odkąd Tad Williams zamknął swój najsłynniejszy do tej pory cykl fantasy, "Pamięć, smutek i cierń". Jednak pisarz postanowił wrócić do świata Osten Ard i podjąć na nowo wątek, który zakończył się w "Wieży Zielonego Anioła".

Jeśli nie pamiętacie bądź nie znacie wydarzeń opisywanych w poprzednim cyklu, nie ma się czym martwić. Williams wszystko wam przypomni, wszystko opowie... tylko w trochę inny sposób. "Serce świata utraconego" jest dobrym przejściem pomiędzy starym a nowym cyklem, również z uwagi na to, że w pewien sposób dopowiada czy też reinterpretuje znane wydarzenia. Robi to zresztą w sposób tak wciągający, że jeśli nie czytaliście Pamięci... to najprawdopodobniej zechcecie po nią sięgnąć.

Mamy tu historię waśni dwóch ras, ludzi i Nornów. Po nieudanej inwazji na ziemie ludzi i upadku przywódcy, Nornowie wycofują się na daleką północ. Jednak defensywne zwycięstwo tylko rozbudza w ludziach wolę dalszej walki, ruszają za przeciwnikami, by zdobyć ich pradawne miasta i zgładzić królową.

"Serce świata utraconego" to zapowiedź historii tragicznej, w której stawką jest przetrwanie całej rasy. Stanowi wprowadzenie do epickiej opowieści, w której brak heroizmu. Nie ma tu nieskalanych bohaterów ani nie ma przejmującego zła, które należy zniszczyć. Sprawiedliwość - społeczna, dziejowa - jest kwestią szalenie śliską, ciągle wymykającą się zarówno bohaterom, jak i opinii czytelnika.

Choć z okładki powieści wołają do nas opinie George'a R.R. Martina, Brandona Sandersona i innych, zwracających uwagę głównie na fabularny aspekt książki, równie ważny, jeśli nie ważniejszy, jest talent Williamsa do kreowania przekonujących, żywych i rozległych (w przestrzeni i czasie) krain. Osten Ard żyje własnym życiem, którego fragment obserwujemy przez "Serce...", i które pochłania zupełnie.