Fabuła osadzona jest w Szwecji, ale ma zasięg globalny – na pewno jeśli chodzi o oddziaływanie katastrofy, która jest motorem fabularnym. Pewnego dnia wysiada elektryczność, padają wszystkie urządzenia nią zasilane i górę bierze chaos. Nie wiadomo z jakiej przyczyny dochodzi do tej katastrofy. Bohaterowie to rozsiani po Szwecji ludzie, którzy nie mają ze sobą wiele wspólnego. Choć, jak można się domyślać, ich losy w pewnym momencie się przetną. Z różnym skutkiem. Jednak spotkanie to nie jest jakimś elementem koniecznym do dalszego prowadzenia fabuły. Na razie, poza jednym przypadkiem, nic na to nie wskazuje. Ale zapewne powstanie ciąg dalszy. Fabuła obejmuje kilka miesięcy od momentu rozpoczęcia się kryzysu po pewną stabilizację, do tego – tu niewielki spoiler – pod koniec następuje dziesięcioletni przeskok do przodu. W związku z tym przez większość czasu autor prezentuje, jak różni bohaterowie radzą sobie z kryzysem i jak zmieni on ich dotychczasowe życie. Stąd przewaga „elementu” survivalowego.

I chyba najważniejszą wadą powieści jest to, że bohaterowie wydają się trochę nijacy, zbyt słabo zindywidualizowani. Ich losy też angażują w różny sposób i nie jest to efektem tego, że są lepiej lub gorzej napisani, tylko tego w jakich sytuacjach zostają postawieni, wobec jakich wyzwań. Nie jest to coś, co psułoby lekturę. Autor pisze bardzo sprawnie, styl ma jasny, a wątki fabularne pozbawione są dłużyzn i jednocześnie nie są skrótowe, pobieżne. Jak na pierwszą część cyklu – wydaje się, że jednak wszystko jest na swoim miejscu i przynosi to jako całość niezłą rozrywkę.

Jeśli chodzi o powód wywołania kryzysu, apokalipsy, zostaje on ujawniony już w tej powieści. Nie jest jakoś specjalnie nowatorski. Jeśli pamiętacie amerykański serial „Revolution” sprzed kilku lat (skończył się po dwóch sezonach), to skojarzenia pojawią się dosyć szybko. Choć tam ujawnienie tego, co się naprawdę stało, zajęło więcej fabularnego czasu. I proporcje fabularne były inne: w serialu sam kryzys prowadzący do apokalipsy „załatwiono” w kilka minut, a następnie fabuła „skoczyła” o kilkanaście lat do przodu. W „Rozgwieżdżonym niebie” kwestia kryzysu, chaosu i survivalu potrwała kilka miesięcy powieściowego czasu a przeskok nastąpił pod koniec. I był on uzasadniony, ale odkrycie dlaczego – pozostawić należy czytelnikom.

Zaletą (dobrze wróżącą na przyszłość) jest to, że autor nie popada w koleiny przewidywalności. I nawet to, że operuje pewnymi kliszami wynika nie tyle ze słabego warsztatu czy przygotowania fabuły, co z konwencji. Fabuła jest ciekawa i daje gwarancję dobrze spędzonego czasu. Nawet „amerykański” sposób zakończenia powieści poprzez dwa cliffhangery nie wzbudza irytacji i nie jest niepotrzebnie udramatyzowany. Reasumując, z ciekawością, ale bez nadmiernej ekscytacji należy oczekiwać ciągu dalszego.