Trójka nastolatków wyjeżdża na wakacje do małego miasteczka Dead River w stanie Maine (czy też macie wrażenie, że to musi być najbardziej przerażający i niebezpieczny stan USA?). Staczają tam bój z największym - przynajmniej według Baudelaire'a - wśród demonów: nudą. Szybko dołącza do nich miejscowy chłopak, Dan, zafascynowany stylem życia nowych znajomych z wielkiego miasta. Szczególne wrażenie robi na nim Casey, nieformalna liderka grupy, dziewczyna tyleż piękna, co niebezpieczna.

Casey wciąga Dana w coraz to nowe ryzykowne gierki i niemoralne rozrywki. Jak łatwo się domyśleć, niebezpieczeństwo tylko wzmaga fascynację chłopaka, który angażuje się w tragiczną młodzieńczą miłość. Nie słabnąca potrzeba adrenaliny pcha nastolatków w coraz to nowe, bardziej wyszukane i groźniejsze zabawy, aż kończą na tytułowej grze w chowanego - nieco zmodyfikowanej i odbywającej się w miejscowym nawiedzonym domu.

Narratorem „Zabawy w chowanego” jest Dan, który po czasie cofa się we wspomnieniach do pamiętnego lata, w którym miłość przerodziła się w koszmar. Takie obsadzenie narracji pociąga za sobą pewne konsekwencje. Po pierwsze, wiemy praktycznie od samego początku, że wydarzyło się coś złego, makabrycznego, nie wiemy tylko - co dokładnie. I Ketchum całkiem nieźle radzi sobie z podtrzymywaniem napięcia. Początkowo atmosfera letnich wakacji wydaje się niemal sielska, ale dobrze wiemy, że finał będzie krwawy. Czekamy (a jest na co czekać!), chwytając lokalny klimat małomiasteczkowego rozleniwienia. Dalej - spojrzenie dorosłego Dana na wydarzenia z okresu nastoletniego naznaczone są nostalgią i to jest chyba kluczowa kategoria dla tej powieści. Przez większość czasu nie dzieje się tu nic niezwykłego, nic przerażającego. Jedyny lęk, jaki możemy dostrzec, to lęk egzystencjalny związany z dorastaniem. Przypomina to miejscami niektóre z wcześniejszych utworów Stehpena Kinga i sprawdza się całkiem dobrze.

Ketchum odwołuje się do klasyki horroru nie tylko budując klimat rodem z powieści Kinga, ale także stosując rozwiązania typowe dla horrorów filmowych z lat 80. ubiegłego wieku. Zasady są podobne: seks to grzech, za który na bohaterów spada kara. Jeśli społeczeństwo nie jest w stanie utrzymać w ryzach swojej latorośli, to upomni się o sprawiedliwość natura a raczej to, co nad-naturalne. To koncepcja oczywiście znacznie starsza, sięgająca przynajmniej romantyzmu. Jej moralizatorskie podwaliny nieco drażnią, jednak nie widać tego tak bardzo w obrębie tekstu, dopiero jego interpretacja prowadzi do takich wniosków.

Choć „Zabawę w chowanego” polski czytelnik dostaje w swoje ręce dopiero teraz, to powieść ta ma już swoje lata. Jest drugą w dorobku Ketchuma, opublikowaną w 1984 roku, po debiutanckim pierwszym tomie kanibalistycznej trylogii „Poza sezonem”. Nie jest to Ketchum znany z „Dziewczyny z sąsiedztwa”, widać tu dużo więcej obcych naleciałości i pewnych niekonsekwencji, których szczegółowe wypunktowanie zdradzałoby zbyt wiele z fabuły i psuło lekturę czytelnikom. Niemniej całość trzyma przyzwoity poziom. Choć historia jest w zasadzie dość prosta i zajmuje niewiele stron, to autor buduje wyraźny klimat, a operując nostalgią sprawia, że sami zaczynamy wspominać wakacje z czasów nastoletnich.