W niedalekiej przyszłości państwa Bliskiego Wschodu oraz Stany Zjednoczone nie wytrzymały nowej zimnej wojny i zdecydowały się udowodnić, kto ma większy arsenał nuklearny, w wyniku czego wybiły się w pień. Tak zaczyna się romantyczna historia miłosna opisana przez Katie Khan w „Zatrzymać gwiazdy”.

Oczywiście wojna atomowa nie była bezpośrednią przyczyną wyjątkowego uczucia, które połączyło pilotkę Carys i Maxa, sprzedawcę/kucharza. Niemniej poskutkowało pewnymi przeobrażeniami społecznymi, jakie stworzyły nowy kontekst dla tej zabronionej miłości. Gdy kulturowy konflikt przerodził się w militarną agresję, świat znacząco się skurczył. Ostoją cywilizacji pozostał region dawnej Unii Europejskiej, przeobrażony w państwowy twór Europię, pozbawiony identyfikacji etnicznej czy religijnej. W imię bezpieczeństwa, mieszkańcom Europii odebrano wartości, które spajały zbiorowość. Jednostka stała się jedyną akceptowalną kategorią, ponieważ konflikty jednostek, w przeciwieństwie do konfliktów zbiorowości, nie grożą wygaśnięciem gatunku.

W tym mało romantycznym, pełnym zasad i nakazów świecie nieoczekiwanie pojawiła się para zwykłych ludzi, których połączyło niezwykłe uczucie. Carys i Max przez pewien czas ukrywali się przed światem, czy też tym, co z niego zostało w XXII wieku. Lawirowali pomiędzy zasadami, obchodzili prewencyjne prawo, naginali przepisy. Kiedy jednak odrzucili powszechnie stosowaną antykoncepcję i Carys zaszła w ciążę, sytuacja skomplikowała się jeszcze bardziej. W końcu wszystko wyszło na jaw. Ostatecznie zdecydowano, że zostaną wysłani na gwiezdną eskapadę, w trudną misję, przez którą odkupią swoje "winy". Niestety na skutek wypadku nie wrócą już do domu. Zostało im powietrza na półtorej godziny, później – umrą. Co robią przez ostatnie dziewięćdziesiąt minut życia? Opowiadają nam swoją historię.

Zatrzymać gwiazdy to debiutancka książka Katie Khan, uznanej marketerki, która postanowiła spróbować swoich sił, zapisując się na kurs pisania. Musiało się jej spodobać, skoro ułożyła pierwszą powieść. Widać w niej zapał i widać pewną naiwność. Khan opowiada nam piękną historię, która jednocześnie brzmi bardzo niewiarygodnie. Choć „Zatrzymać gwiazdy” rozgrywa się w przyszłości, w czasach niemalże postapokaliptycznych, w systemie utopijnym (przypominającym nieco „Nowy Wspaniały Świat” Huxleya albo „Equilibrium” Wimmera), to socjologiczny aspekt opisanej sytuacji wydaje się mało wiarygodny. Autorka zresztą niewiele uwagi poświęca przekonaniu nas o prawdopodobieństwie takiego obrotu rzeczy, wykorzystuje je wyraźnie jako narzędzie do uzasadnienia fabuły – wysłania w kosmos Carys i Maxa oraz nieuchronnego i tragicznego losu, jaki im przypisała.

To książka o miłości i jako taka sprawdza się bardzo dobrze. Nie ma tu banałów ani ckliwości. Nie ma pseudoromantycznego sentymentalizmu. Uczucia, zwłaszcza zaś miłość, opisuje się niezwykle trudno, ale Khan odwołuje się tu nie tyle do wylewnych deklaracji, ile do wspólnej, trudnej historii oraz dialogów będących nie tylko świadectwem porozumienia, ale wspólnego języka.

Inaczej mówiąc: jeśli chcecie nieco bardziej ambitnej książki o miłości, odbiegającej od utartych stereotypów, sięgnijcie po „Zatrzymać gwiazdy”. Unikajcie jej jednak, jeśli należycie do fanów science fiction, zwłaszcza w wydaniach, w których większy nacisk kładzie się na science.