Mitchell, David - "Slade House"

NAST.pl

Komiks

Facebook

Forum

Strona główna Zapowiedzi Recenzje Imprezy Konkursy Wywiady Patronaty Archiwum newsów Artykuły i relacje Biblioteka Fragmenty Galerie Opowiadania Redakcja Zaprzyjaźnione strony

Zaloguj się tutaj! | Rejestruj

Patronat

McGuire, Seanan - "Pod cukrowym niebem / W nieobecnym śnie"

Swan, Richard - "Tyrania Wiary"

Ukazały się

Esslemont, Ian Cameron - "Kamienny wojownik"

Kagawa, Julie - "Dusza miecza"

Pupin, Andrzej - "Szepty ciemności"

Ferek, Michał - "Pakt milczenia"

Markowski, Adrian - "Słomianie"

Sullivan, Michael J. - "Epoka legendy"

Stewart, Andrea - "Cesarzowa kości"

Wagner, Karl Edward - "Kane. Bogowie w mroku"

Linki

Mitchell, David - "Slade House"

Wydawnictwo: Mag
Kolekcja: Uczta Wyobraźni
Tytuł oryginału: Slade House
Tłumaczenie: Justyna Gardzińska
Data wydania: Marzec 2017
ISBN: 978-83-7480-659-6
Oprawa: twarda
Liczba stron: 192
Cena: 35,00 zł
Rok wydania oryginału: 2015

Mitchell, David - "Slade House"

Brama, której nie warto przekraczać…

Wierzcie lub nie, ale niedaleko pubu „The Fox and Hounds” znajduje się tajemnicza posiadłość, do której dotrzeć można jedynie raz na dziewięć lat. To nie są wyłącznie plotki, ani zwykła miejska legenda. Są świadkowie mogący przysiąc, że to miejsce naprawdę istnieje. Kto zatem zamieszkuje stare mury Slade House i co się dzieje z tymi, którzy tam trafią?

Powieść Davida Mitchella to tak naprawdę zbiór pięciu krótkich historii utrzymanych w klimacie horroru. W każdej z nich poznajemy losy innej osoby, której udało się w jakiś sposób trafić do tytułowego Slade House. Raz jest to zgorzkniały, rozwiedziony policjant, zaś innym razem nieśmiała studentka. Co ciekawe, tajemnicza posiadłość to nie tylko skrywające mroczne sekrety miejsce zbrodni. Jest ona paranormalną anomalią zamieszkałą i stworzoną przez wyrachowane rodzeństwo – Norę i Jonaha Grayerów,

Chociaż każda z historii rozgrywa się według podobnego, a wręcz identycznego, schematu, to czytelnik przez cały czas będzie ciekaw tego, co wydarzy się na kolejnej stronie. Wszystko dlatego, że to właśnie szczegóły, które towarzyszom poszczególnym bohaterom oraz ich opowieściom, nadają całości sens i klimat. Narracja kolejnych „rozdziałów” prowadzona jest przez ludzi, którym w różnych okolicznościach udało trafić się „w gościnę” do Slade House. Dzięki takiej mnogości bohaterów autor uzyskał niezwykłą różnorodność językową (w końcu inaczej własne wrażenia opisze dziecko, a inaczej dorosły człowiek). Fascynujące jest również śledzenie postępów technologicznych i zmian obyczajowych, jakie następują pomiędzy poszczególnymi wydarzeniami. Na co dzień większość z nas nie zastanawia się, jak bardzo świat zmienia się w ciągu zaledwie dziewięciu lat.

W pierwszej kolejności poznajemy historię Nathana i jego tonącej w długach matki. Następnie narrację przejmuje Gordon, który jako policjant zostaje oddelegowany do śledztwa dotyczącego zaginięcia chłopca. Kolejnym „gościem” w Slade House zostaje młoda, nieco otyła studentka imieniem Sally, której zaginięcie sprowadzi w to miejsce jej dużo bardziej przebojową siostrę Freyę. Piąta, a zarazem ostatnia część historii, należy do doktor Marinus – lekarki psychiatrii skrywającej mroczną tajemnicę. Na pierwszy rzut oka powiązania między następującymi po sobie opowiadaniami wydają się banalne i oczywiste. Jednak z czasem czytelnik zacznie się zastanawiać, czy przez przypadek nie chodzi o coś więcej.

Każdy z odwiedzających ujrzy w Slade House coś innego, coś czego pragnąłby doświadczyć w rzeczywistości. Autor stara się zatrzeć granicę między tym co realne, a tym, co jest jedynie ułudą. Chwilami udaje mu się to na tyle dobrze, że czytelnik zaczyna wierzyć w to, co widzą osoby przebywające pod dachem Grayerów. Powieść Davida Mitchella określana jest mianem horroru – na całe szczęście autorowi udało się uniknąć scen gdzie trup ściele się gęsto i leją się hektolitry krwi. Tym, co oddziałuje na czytelnika, jest atmosfera niepokoju i świadomość, że na każdym kroku coś jest nie w porządku.

Pomimo tego, że to nie oni opowiedzieli czytelnikom historię, za głównych bohaterów można uznać właśnie rodzeństwo Grayerów. Z każdym kolejnym opowiadaniem odbiorca dowiaduje się coraz więcej na temat ich przeszłości oraz zdolności. Powoli odsłaniany jest obraz chytrych i egoistycznych potworów w ludzkich skórach. I chociaż nie są to postaci dające się obdarzyć sympatią, to zdecydowanie budzą ciekawość.

Z czystym sumieniem można napisać, że „Slade House” to kolejna znakomita pozycja z cyklu Uczta Wyobraźni. Choć nie porusza szczególnie trudnych czy ważnych tematów, choć lektura nie zmusi do wielodniowej zadumy, to z pewnością nie będzie stratą czasu i sprawi całkiem sporo przyjemności.

Autor: Sandra Uryzaj

Dodano: 2017-05-01 13:41:56

Komentarze

Sortuj: od najstarszego | od najnowszego

lordofthedreams - 00:14 02-05-2017
Tak właściwie wspomnienie o doktor Marinus to spoiler...

light pillar - 07:31 02-05-2017
Ogólnie ten tekst odkrywa zbyt wiele. Nie mam zamiaru wyliczać i wskazywać, co mi sie nie podoba. Nie będę dodatkowo akcentował tego, czego wg mnie recenzent nie powinien ujawniać.
I z oceną książki się nie mogę zgodzić. Jeśli "[Slade House]nie porusza szczególnie trudnych czy ważnych tematów, choć lektura nie zmusi do wielodniowej zadumy, to..." można ją nazwać znakomitą? Ja Mitchella nie lubię. Z prostego powodu. Po znakomitym "Atlasie Chmur", zaliczył taki zjazd, że nie jestem w stanie uwierzyć, że to ten sam autor. Nudzierz i grofoman! Slade House, jest tylko trochę lepszy niz Czasomierze. Książkę ratuje mała objętość - nie jest w stanie wymęczyć czytelnika jak ta wcześniejsza.

kurp - 08:43 02-05-2017
Cieszę się, że najpierw zerknąłem na Wasze komentarze... :|

Fidel-F2 - 11:55 02-05-2017
Recenzja raczej mierna, nad interpunkcją wypadałoby popracować.
Slade house jeszcze nie czytałem ale wszystkie znane mi (sztuk cztery) książki Mitchella są rewelacyjne. I w zasadzie, każda z nich jest lepsza od Atlasu, chociaż to oczywiście bezdyskusyjnie świetna rzecz. Jeśli najnowsza odsłona będzie choć odrobinę lepsza od Czasomierzy, to będzie arcydziełem.

romulus - 15:44 02-05-2017
Zapewne lepsza nie jest. Ale taka "kondensacja" fabularna bardzo mi się podobała.

ivo - 20:07 02-05-2017
O ile Atlas mnie pozytywnie nastawił do autora to SH mnie po prostu znudziła. Po pierwszej historii reszta była nudna i nie pozostawiała wiele do odkrycia, aż do końcowego, przewidywalnego finału.

Magellan - 21:48 02-05-2017
A ja miałem nieodparte wrażenie, że SH to historia wyjęta z Supernatural. Brakowało mi tam tylko braci Winchesterów. Ergo: raczej jedna ze słabszych pozycji w dorobku Mitchella.

Shedao Shai - 10:52 09-05-2022
Podobała mi się ta książka, nawet bardzo. Jest zwięzła i dynamiczna, nie ma tu miejsca na nudę i dłużyzny, dzięki czemu towarzyszące podczas lektury napięcie nie opada aż do samego końca. Mitchell zgrabnie odnalazł się w tematyce horroru, tworząc powieść którą spokojnie można polecić komuś szukającemu czegoś dobrego w tym gatunku.

Faktycznie dobrze znać "Czasomierze", ale nie jest to obowiązkowe, traci się po prostu smaczki. No, pod koniec mamy coś więcej niż smaczek (staram się nie spoilerować, choć widzę ze katedralna recenzentka zrobiła to bez skrupułów XD), co sprawiło ze od samego początku tamtego rozdziału się uśmiechałem i spodziewałem mniej więcej jak się wszystko skończy (to nie zarzut).

To powieść inna niż "Czasomierze", znacznie bardziej skoncentrowana, ale praktycznie równie dobra.

5/6

Fidel-F2 - 16:22 09-05-2022
Pełna zgoda, to marna książka.

Komentuj

Artykuły