Kiedyś, całe wieki temu, wśród ludzi żyli czarodzieje. Tworzyli całe społeczności, mieli własne twierdze. Zdolności magiczne posiedli bardzo wysokie, jednak zbyt często wykorzystywali je do nie całkiem prawych celów. Magowie nie mieli najmniejszej ochoty robić z nich użytku dla dobra ogółu, co więcej – choć używanie magii wymagało uśmiercenia jakiejś istoty – nie mieli skrupułów by tego nie robić. W pewnym czasie Zakon Inkwizytorów wraz z innymi organizacjami przeciwnymi czarodziejom rozpoczął eksterminację tej części społeczeństwa. Na całym świecie zapłonęły stosy, wszyscy magowie mieli zostać zabici, a ich artefakty miały być zniszczone. Okres ten został nazwany Oczyszczeniem i panuje przekonanie, iż czarodziejskie nasienie zostało wyplenione całkowicie. Dziś jedynymi śladami po mrocznej magii są co najwyżej mgliste zapisy w księgach. Chociaż, jak się okazuje po wielu stuleciach, być może nie do końca…

Z fałszywym egzorcystą nawiązuje kontakt myślowy tajemniczy duch. Młody wieśniak znajduje w ukrytej jaskini za wioską pewnego osobnika, który prosi go o pomoc w zregenerowaniu sił, po wiekowym uśpieniu. Młoda księżniczka zaczyna zauważać dziwne zjawiska występujące wokół jej starej niani. Ambitny szlachcic po splądrowaniu zamku pokonanego wroga znajduje portret zdumiewająco pięknej kobiety - jej duch przychodzi do niego w śnie mamiąc obietnicami i instruując jak wykonać rytuał ożywienia jej. Pewna złodziejka wraz z jej zespołem dostają zlecenie przedostania się do wiekowej krypty pod nekropolią – co tam zastaną?

Wszystkie te historie, razem pięć, umieszczono w jednej książce. Pozornie można by je wziąć za opowiadania, gdyż opisane są całkiem osobno i bezpośrednio nie przenikają się w żaden sposób. Jednak wszystkie dotyczą odradzających się mrocznych mocy sprzed wieków, które zwiastują czas wielkich zmian i przewrotów; i można być pewnym, że wszystkie połączą się w jedną spojną całość w następnych tomach. ‘Przebudzenie’ bowiem to jedynie wstęp, początek większego dzieła - cyklu ‘Necrosis’. Pytanie tylko, jak prezentuje się tom pierwszy? Czy zachęca do wyglądania dalszych części?

O ile opowiadania inkwizytorskie można uznać za lekką literaturę rozrywkową (choćby z tego względu, że mimo mrocznej i brutalnej scenerii okraszone są pewną dawką humoru), to ‘Necrosis’ jest tworem dużo bardziej mrocznym. Humoru prawie nie uświadczymy, a sceneria poszczególnych wątków jest bardzo ponura. Bohaterowie wiedzą o tym, że niewiele dzieli ich od śmierci, która może być bardzo bolesna (ba, najczęściej właśnie jest); takie są reguły tego świata, brudnego i bezlitosnego. Ponadto fabuła obfituje w liczne sceny erotyczne, czasem bardzo dokładnie opisane. Wszystko to, choć nie jest wadą, określa książkę, dlatego czytelnik powinien wiedzieć po co sięga. Myślę zresztą, że nie będzie z tym problemów, bo ostatecznie ‘Necrosis. Przebudzenie’ księgą opływającą krwią nie jest.

Styl autorów znajduję bardzo lekkim i sprawnym, co u Piekary jest już standardem; książkę czyta się bardzo szybko i bez problemów, wręcz połyka.

‘Necrosis. Przebudzenie’ to dobra książka. Jacek Piekara przyzwyczaił nas już do inteligentnie napisanej prozy rozrywkowej; tak jest i tym razem – trudno o coś lepszego na jeden dzień, wieczór. Może póki co rzecz nie zachwyca, lecz mam nadzieję, że w następnych tomach rozkręci się bardziej. Czekam więc na nie.