Wydany po raz pierwszy w kwietniu 2005 r. zbiór opowiadań „Necrosis: Przebudzenie” kwalifikowany jest jako horror fantasy. Trzecie jego wydanie daje okazję tym, którzy opuścili ten tom, do nadrobienia solidnej dawki rozrywki.

Jacek Piekara napisał go wraz z Damianem Kucharskim. Piekary nie trzeba długo przedstawiać. Autor cyklu o inkwizytorze Mordimerze Madderdinie, opowiadań o czarodzieju Arivaldzie z Wybrzeża, obrazoburczej „Przenajświętszej Rzeczpospolitej”, „Charakternika” czy „Szubienicznika” na stałe zapisał się w Polsce w świadomości współczesnego czytelnika fantastyki. Od lat prowokuje, szokuje, bulwersuje i nie pozostawia obojętnym. Z kolei tajemniczy Damian Kucharski, o którym próżno szukać informacji, to najprawdopodobniej alter ego Piekary, jak głosi Internet.

Pięć opowiadań, które składają się na tom, osadzonych jest w quasi-średniowiecznym świecie znanym z cyklu o Mordimerze. Każde dotyczy innych postaci, innych miejsc, innych zbrodni, ale jedno je łączy – ludzka żądza władzy, bogactwa, wiedzy i nieświadomie przebudzone pradawne moce.

W „Opętaniu” Trondheim, sprytny oszust udający egzorcystę, zostaje zmuszony przez królową świata podziemnego Klodobergen do wygnania demonów z pewnego opętanego dziecka. Opowieść o chciwości i poświęceniu mocnym akcentem otwiera tom. Natomiast w tekście „Następny piękny dzień” bity przez ojczyma wiejski chłopiec odkrywa w jaskini osłabioną istotę z innego świata. Karmiąc stworzenie, przywraca mu siły. To historia niezwykłej przyjaźni między odtrąconym chłopcem a potworem budzi dreszcze.

W następnym opowiadaniu, „Księżniczce i wiedźmie”, poznajemy feudalny zamek i jego mieszkańców. Niewidoma księżniczka za jedyną przyjaciółkę ma starą nianię. Wkrótce na zamek ma przybyć młoda czarodziejka – narzeczona jej ojca. Wszystkie te kobiety posiadają pewne mroczne sekrety. Okazuje się, że można posunąć się bardzo daleko, by nie wyszły na jaw.

Kolejny rozdział „Krew, śmierć i świt” opisuje wendettę baroneta Reinharda Vardesaavre’a na rodzinie Achenbachów. Po zdobyciu zamku znienawidzonego rodu Reinhard ma zamiar ugasić krwią wojnę ciągnącą się od wieków. Tymczasem w podziemiach warowni, wraz z ambitnym doradcą, znajdują dziwny obraz pięknej kobiety, która wydaje się być żywa. Na zamku zaczynają się dziać dziwne rzeczy… Opowieść o pożądaniu, żądzy władzy, odkryciu magicznych tajemnic i zemście stanowi najlepsze i najbardziej rozbudowane opowiadanie tomu.

W zamykającym tom opowiadaniu „Czerwona mgła” śledzimy poczynania grupy złodziejaszków i hien cmentarnych. Dostali najtrudniejsze zlecenie w swoim fachu – mają dokonać rabunku w dzielnicy świątynnej na terenie alehandyjskiej nekropolii. W kazamatach grobowców natkną się na kogoś, kto nie miał prawa żyć. Przekonają się, że nie zawsze ryzyko popłaca.

Pięć opowiadań, które składają się na tom, czyta się jednym tchem. Nie ma lepszych czy gorszych – wszystkie prezentują wysoki poziom, trzymając w napięciu do ostatniej strony. Choć umieszczone w różnych lokalizacjach i dotyczące różnych klas społecznych – od wieśniaków po królów, od złodziejów po szlachtę – każde z nich opowiada o jakimś demonie, upiorze czy czarodziejce, których moc była od wieków uśpiona. Jednak ludzkie pragnienia budzą tę moc ponownie. Czy to się może dobrze skończyć? Odpowiedź nasuwa się sama, co nie zmienia faktu, że historie niosą ze sobą pewien ładunek grozy.

Jacek Piekara jak zwykle sprawnie konstruuje mroczne opowieści, umieszczone w quasi-średniowiecznym świecie. Dobre dialogi, wartka akcja, misterna fabuła, tajemnice – poszczególne teksty mają wszystko, co powinny mieć. Nie mam do nich większych uwag, podobnie jak do najnowszego wydania, okraszonego klimatycznymi grafikami. Zbiór na pewno ucieszy fanów autora, podobnie powinno się stać ze zwolennikami fantasy i grozy.

Niestety drugi tom od lat nie się ukazuje...