Los kapitana Francisa Madisona Grimma wydaje się niezbyt godny pozazdroszczenia. Niegdyś obiecujący oficer Floty dumnego kasztelu Albionu musiał odejść ze służby w niesławie – szczegóły nie są do końca jasne, a stosunki Grimma z dwoma innymi oficerami zamieszanymi w te wydarzenia, wyraźnie sugerują, że jego wina była co najmniej nieoczywista. Teraz kapitan dowodzi Drapieżcą, prywatnym sterowcem, który nęka korsarskimi atakami statki wrogiego Albionowi kasztelu Aurory. Uszkodzenia poniesione podczas starcia od salwy słynnego aurorańskiego krążownika, Itaski, zmuszają Drapieżcę do powrotu do rodzimego kasztelu. Tam jednak sytuacja okazuje się skomplikowana; desant kilkudziesięciu wrogich żołnierzy co prawda nie stanowi jeszcze śmiertelnego zagrożenia, ale wyraźnie sugeruje, że wkrótce wybuchnie otwarta wojna. To nie daje jeszcze kapitanowi okazji oficjalnego powrotu do służby, ale sprawia, że sam kasztelan powierza mu misję zbadania sytuacji na Lądowisku, kondygnacji kasztelu znajdującej się pod nieformalnym władaniem cechów przestępczych. Z różnych przyczyn oprócz zwykłej załogi Drapieżcy towarzyszyć mu mają świeżo przyjęta do gwardii Albionu młoda arystokratka Gwen, jej kuzyn, genetyczny wojownik Benedict, zdziwaczały eteryk, mistrz Ferrus, i jego jeszcze bardziej zdziwaczała uczennica Folly, oraz dziedzic klanu Maul, kot Rowl wraz ze swoją ludzką podopieczną, czyli gwardzistką Bridget.

Jak nietrudno się domyślić na podstawie tego wstępu, „Wiatrogon aeronauty”, pierwsza powieść cyklu „Podniebne kasztele” autorstwa świetnie znanego w Polsce z książek o Harrym Dresdenie Jima Butchera to klasyczne steampunkowe fantasy. Podstawowym źródłem energii w świecie kaszteli są kryształy mocy, napędzające statki powietrzne, służące jako źródła światła oraz jako podstawowa broń. Znacznie bardziej tajemnicze magiczne aspekty książkowej rzeczywistości wiążą się z prądem eterycznym – posługujący się nim ludzie zyskują potężne umiejętności, ale ryzykują utratą stabilności psychicznej, czego najlepszymi przykładami są Ferrus i Folly. Oczywiście w ostatecznym rozrachunku kluczową rolę odgrywają też miecze (i pazury...)

Jako dobrze napisana rozrywkowa fantastyka „Wiatrogon aeronauty” sprawdza się pierwszorzędnie. Szybka, ale też sprawnie przedstawiona akcja skłania do przewracania kolejnych kartek, galeria postaci nie jest może wyjątkowo oryginalna, ale zapewnia wystarczające urozmaicenie, a humor oparty głównie na interakcjach dumnych kotów z ich ludzkimi partnerami ani przez chwilę nie traci lekkości. Butcher nie szuka oryginalności, pełną garścią sięgając po klasyczne artefakty cykli fantasy: Grimm z towarzyszami trafią i do wielkiej przyświątynnej biblioteki, i do tuneli, w których czaić się będą groźne stwory. Nie zabraknie też spektakularnej walki unoszących się pośród mgieł sterowców, ewidentnie modelowanej na morskich pojedynkach. To, że mamy wyraźnie do czynienia z pierwszą częścią cyklu daje autorowi sporą swobodę fabularną i pozwala mu uniknąć przewidywalności: nie każdy śmiertelny wróg musi zostać ostatecznie pokonany, nie wszystkie tajemnice wyjaśnione, nie każdy potencjalny romans w pełni zrealizowany. Steampunkowe motywy, choć też niezbyt odkrywcze, wzbogacają klasyczną scenerię przygodowej fantasy i dodają tym samym opowieści świeżości. Pozytywne wrażenie minimalnie osłabiają tylko drobne usterki redakcyjno-korektorskie. Sympatyków rozrywkowej literatury można śmiało zawołać: Wszystkie koty na pokład, przygoda dopiero się rozkręca!