Anglia, XVI wiek. W związku z panicznymi obawami koronowanych głów, praktyka magiczna zostaje zabroniona w całym królestwie, pod groźbą najwyższej kary. Czarownice i magowie, których odwaga przewyższa rozsądek, pozostający przy swej profesji, ścigani są przez wysoko wykwalifikowanych łowców, sądzeni i paleni na stosach. W szeregach łowców czarownic spotykamy szesnastoletnią Elizabeth (wykorzystywanie dzieci do pracy było standardową praktyką tamtych czasów), która zapał do pracy czerpie z osobistej chęci zemsty za śmierć rodziców w trakcie magicznej zarazy. Za dnia pracuje na dworze jako pomoc kuchenna, po godzinach realizuje swoje pasje na drugim etacie... aż do momentu, gdy sama zostaje oskarżona o praktykowanie magii.

Losy Elizabeth rysują się w dość czarnych barwach, a w zasadzie w płomiennych barwach, gdy nieoczekiwanie zjawia się pomoc. Dziewczynę uratować może Nicholas Perevil, największy z magów, największy z wrogów łowców. Jaki interes ma Nicholas w oswobodzeniu Elizabeth? Otóż sam arcymag boryka się z nie lada problemem magicznej natury – ktoś rzucił na niego klątwę, Perevil opada z sił i potrzebuje ratunku. A kto nadaje się lepiej do wytropienia wrogiego użytkownika magii niż łowczyni w tarapatach? Ratunek jednak nie rozwiązuje problemów naszej bohaterki, która odzyskuje wolność, ale nie wie, kto ją zdradził, wobec czego nie wie też, kto pozostał wśród jej przyjaciół. Przetestuje stare znajomości i nawiąże nowe, by oczyścić swoje imię.

„Łowczyni” to przyjemna powieść dla nastoletnich czytelniczek. Główna bohaterka została dobrze skrojona: nie jest ani rozhisteryzowana, ani przesadnie sentymentalna, ani nie zamienia się w chłopczycę. Jest za to silna, niezależna, samodzielnie myśląca. Może trochę za bardzo wyidealizowana, ale w końcu mamy do czynienia z literaturą dla młodzieży, która od dawna idealizuje bohaterów. Rozterki Elizabeth, które nią targają, są zwykle natury międzyludzkiej, ale na szczęście nie ograniczają się do niepewnych miłostek. „Łowczyni” to przede wszystkim powieść o przyjaźni, o potrzebie walki za własne przekonania i własną indywidualność. Wątki romantyczne pojawiają się, owszem, ale w sposób mało natrętny.

Inną zaletą powieści jest jej realizm. Oczywiście, jest to książka fantasy. Ale jednocześnie autorka lokuje ją w konkretnym miejscu i czasie historycznym. Mamy tu więc dwie przeplatające się płaszczyzny. I jak rzadko ma to miejsce przy takich rozwiązaniach (zwłaszcza w obrębie literatury kierowanej do młodszego odbiorcy), dba o wiarygodność płaszczyzny historycznej. Poznamy nieco faktycznych realiów XVI-wiecznej Anglii. Spotkamy też kilka nawiązań do autentycznych magów tamtych czasów, choć w tym przypadku nie polegałbym specjalnie na informacjach Boecker, lecz traktował je bardziej jako puszczanie oka do czytelników o większej erudycji.

„Łowczyni” jest debiutem Virginii Boecker, a zarazem otwarciem dłuższej serii. Warsztatowo wypada całkiem nieźle – akcja jest wartka, fabuła od początku wciągająca zaś całość mądra, lecz pozbawiona nachalnej dydaktyki. To dobrze wyważona propozycja dla nastolatek, jeśli lubią literaturę fantasy.