Harry Dresden ma kłopoty. Znowu. Ale tym razem przez większość czasu nic nie czyha na jego życie. W zamian musi poradzić sobie z kilkoma kwestiami, przy których nawet najlepsze umiejętności magiczne nie mogą pomóc.

„Dowody winy” to już ósmy tom serii „Akta Harry’ego Dresdena”, w której Jim Butcher opisuje barwne i niebezpieczne przygody chicagowskiego maga. Ta część nie przynosi większych niespodzianek, ale pojawia się odrobinę inne rozłożenie akcentów, dzięki czemu jedni uznają ją za bardziej interesującą, a inni za mniej udaną.

W tym tomie Harry Dresden zostaje osadzony w realiach nieobcych wielu fanom fantastyki: mianowicie pojawia się na konwencie; w tym przypadku koncentrującym się na horrorach. I jak to w takich przypadkach bywa (motyw ten przecież pojawiał się już w popkulturze kilkukrotnie, chociażby w serialu „Supernatural”), na imprezie zaczynają dziać się nadprzyrodzone i niebezpieczne rzeczy. Padają trupy, a w grę wchodzi czarna magia. W toku fabuły okazuje się, że za tymi wydarzeniami stoją znacznie poważniejsze siły.

Elementy fabularne cały czas są takie same. Z jednej strony Dresden próbuje wyjaśnić przyczynę tragicznych wydarzeń, na sytuację składa się kilka wątków, a w eskapadach pomagają mu przyjaciele, chociaż oczywiście mag chce brać wszystko na siebie. Z drugiej jednak akcenty są rozłożone inaczej. Przez większość czasu wcale nie ma się wrażenia, że życie bohatera wisi na włosku; nie spotyka go też tradycyjny łomot co kilkadziesiąt stron (ten oczywiście jest, ale znacznie rzadziej). W zamian znacznie więcej otrzymujemy wątków osobistych. Może nie wszystkie relacje poprowadzone są w przekonujący sposób, ale osobiste odczucia Dresdena w stosunku do Murphy czy Molly (córki Michaela) mają duże znaczenie dla fabuły, a prawdopodobnie także dla dalszych losów maga. Wydaje się, że materiału (biorąc poprawkę na nieśpieszne rozgrywanie wątków przez autora) starczy na dobre kilka tomów.

Na przestrzeni poprzednich siedmiu tomów można było sobie wyrobić dobre wyczucie tego, jak Butcher buduje wątki i przygotowuje zwroty akcji. Na tej bazie dość łatwo, już po kilku rozdziałach i pierwszym pojawieniu się kluczowej postaci, domyślić się kto stoi za większością kłopotów Dresdena. Otwarta pozostaje jedynie kwestia, jak do tego doprowadzono – ale i tutaj można wysnuwać przypuszczenia, które nie powinny być odległe od prawdy. Ponadto autor spina powieść fabularną klamrą, co znacząco ułatwia kierunek przewidywań. W poprzednich tomach losy maga-detektywa przynosiły jednak znacznie więcej niespodzianek.

Coraz większego znaczenia nabiera szeroki kadr. To już nie odosobnione problemy maga z Chicago, a globalnie istniejące zagrożenia. A przez słowo globalne należy rozumieć zarówno nasz świat, jak i NigdyNigdy. Butcher już wcześniej pokazał, że ma talent do przedstawiania ewolucji postaci i wątków, a „Dowody winy” wskazują, że od początku miał zaprojektowaną znacznie szerszą historię. W tym momencie pojawiają się jednak dwie wątpliwości. Po pierwsze, czy intryga ta nie jest szyta zbyt grubymi nićmi? Na razie jest za wcześnie, by to stwierdzić, ale można być sceptycznym. Po drugie należy zastanowić się, w którym kierunku to doprowadzi głównego bohatera. W tym momencie jawi się nieco nieprzyjemna wizja zapisanego w przeszłości Dresdena przeznaczenia, którego spełnienie przyniesie wielkie wydarzenia. Oby nie, bo takich rozwiązań w fantasy było aż nadto. Tym bardziej, że nie pasuje to do dość lekkiej i pełnej humoru konwencji cyklu.

Mimo pewnych zmian, które nie zawsze należy ocenić pozytywnie, ogólny charakter powieści ani trochę się nie zmienił. To nadal rozrywkowa, pełna akcji urban fantasy, w której przede wszystkim chodzi o dobrą zabawę czytelnika, a pozostałe elementy stanowią wyłącznie dodatek mający na celu urozmaicić przygody Dresdena. Podstawowy cel przyświecający autorowi został zrealizowany w pełni.