Młode smoki z przepowiedni przeżywają kolejne przygody i muszą radzić sobie z nowymi zagrożeniami. Odkrywają też odpowiedzialność i jeszcze mocniej zawiązują się między nimi więzi. To bardzo sympatyczna wizja dla młodszych czytelników.

W pierwszym tomie serii „Skrzydła ognia”, czyli w „Smoczym proroctwie”, poznaliśmy piątkę smocząt, które – według przepowiedni – mają zakończyć wieloletnią, okrutną wojnę między smoczymi królowymi. Niestety nikt nie wyjaśnił im, jak tego mają dokonać: za to wielu chce je zgładzić lub kontrolować.

Kontynuacją tej historii jest „Zaginiona sukcesorka”. Fabularnie tom nie przynosi niespodzianek: młode smoki nadal próbują dowiedzieć się czegoś odnośnie swojej roli w toczącej się wojnie, ale przede wszystkim pragną poznać własnych rodziców, którym zostali wykradzeni jeszcze jako jajka. W „Smoczym proroctwie” rodzinka Łupka nie okazała się tak wspaniała, jak sobie wyobrażał. Teraz przyszła pora na Tsunami, o której już wiemy, że jest córką królowej smoków morskoskrzydłych. Jednakże z rodzinami królewskimi u skrzydlatych gadów jest ten problem, że sukcesja następuje poprzez zabicie koronowanej głowy… a to tylko jeden z kłopotów, z którymi będą musieli zmierzyć się bohaterowie.

W „Zaginionej sukcesorce” większość wydarzeń śledzimy z perspektywy tytułowej postaci, czyli Tsunami. Pozwala to Tui T. Sutherland na pokazanie całkiem udanej ewolucji bohaterki. Smoczyca do tej pory znana z porywczości i nieprzemyślanych, agresywnych działań, wraz z rozwojem fabuły powieści dorasta. Wpływ na nią mają wydarzenia, których doświadcza na dworze królewskim. Rzeczywistość weryfikuje jej marzenia i wyobrażenia, ale też stawia w sytuacjach, w których może wykazać się nowymi zdolnościami i odkryć – także przed sobą – nieznane cechy charakteru.

Jak przystało na fantastykę dla młodych czytelników, nie zabrakło także morału. Ten nie należy do nadmiernie odkrywczych, ale może trafić do docelowego odbiorcy. Przesłanie „Zaginionej sukcesorki” to mianowicie pokazanie, że nie wszystko złoto, co się świeci. Wymarzony cel wcale nie musi być tak wspaniały, jak się zakładało. Autorka wskazuje także, że rodzina i dom są przede wszystkim tam, gdzie nasi bliscy, z którymi mamy silne więzi emocjonalne. Pochodzenie biologiczne ma drugorzędne znaczenie.

Nadal obecne są wszystkie chwalone przeze mnie elementy z poprzedniego tomu. Opowieść, mimo skierowania do dzieci, zawiera całkiem sporo realizmu, także przejawiającego się poprzez istnienie okrucieństwa, przemocy i śmierci. Bohaterowie są zróżnicowani i wyraziści, a okoliczności nieraz stawiają ich przed trudnymi dylematami. Ponadto, co nie jest bez znaczenia, całość napisana jest dynamicznie i obfituje w zwroty akcji. Owszem, są uproszczenia fabularne, ale też pojawiają się zakulisowe spiski rozciągnięte na więcej niż jeden tom. To wszystko sprawia, że seria „Skrzydła ognia” jest jednocześnie sympatyczną i niegłupią fantastyką dla dzieci. A do tego całkiem ładnie wydaną.