Przestańmy już powtarzać, że popkultura uczyniła z wampirów iskrzące się w słonecznych promieniach nieboraki i kilkusetletnich pedofilii romansujących z uczennicami. Czasy popularności romansów paranormalnych odeszły, szczęśliwie, do lamusa. Popyt na nie wygasł. Wampiry zaś mają się znów dobrze, a przynajmniej lepiej. Anne Rice po latach wróciła do „Kronik wampirów” i napisała „Księcia Lestata”, Sott Snyder (z niewielką pomocą Stephena Kinga) stworzył „Amerykańskiego wampira” i choć wizje te znacząco różnią się pomiędzy sobą, to pokazują, że krwiopijcy wracają na należne im miejsce w świecie literackim.

Guillermo del Toro i Chuck Hogan udowadniają ponadto, że motyw nocnych myśliwych nie uległ wyczerpaniu. Ich wariacja na temat wampiryzmu, przedstawionego jako rozprzestrzeniający się wirus, wprowadza nowość i umożliwia snucie historii o nieco innym klimacie.

„Upadek”, druga część trylogii „Wirus”, wciąga nas na powrót w świat zmagań: ludzkości z wirusem wampiryzmu, ludzi z wampirami oraz wampirów z wampirami. Wampirzy Mistrz przeciwstawia się dotychczasowej polityce Pradawnych, postanawia wyjść z ukrycia i rozpocząć plan inwazji na ludzkość. Coś, co początkowo wygląda jak dziwna choroba, zmienia się sukcesywnie w prawdziwą epidemię i projekt buntowniczego Mistrza wydaje się zmierzać w pomyślnym dla niego kierunku. Musi tylko uporać się z wieloletnim wrogiem, Abrahamem Setrakinem, który przewodzi grupie łowców i stara się odnaleźć tajemniczą księgę skrywającą największe sekrety wampirów. Jednocześnie wyjście nocnej rasy z cienia i perspektywa anihilacji ludzkiego pożywienia niepokoi Przedwiecznych. Czy zdecydują się zawiązać sojusz z ludzkoscią przeciwko wspólnemu wrogowi?

Powieść del Toro i Hogana trzyma w napięciu. Pełna jest akcji, scen potyczek, poczucia zagrożenia. To oczywiście jej niezbywalny atut, natomiast prawdziwe wrażenie robi czymś innym. Nowością (która jest cechą całej trylogii, oczywiście). Przede wszystkim pomysł wirusa wydaje się strzałem w dziesiątkę. Uderza on bowiem w tony prawdziwie straszne. Wampiry, wilkołaki i demony w czasach triumfu racjonalizmu nie robią już takiego wrażenia, jakie robiły powiedzmy pod koniec XIX wieku. Autorzy „Upadku” zwracają się więc ku temu, co stanowi dziś realne zagrożenie i realny, choć również niewidzialny, powód lęków. Wąglik, ptasia grypa, broń biologiczna, AIDS, ebola - to są strachy naszych czasów. A gdyby tak uwolnić wirusa, który infekowałby nasze ciała i zamieniał w wampiry? - pytają del Toro i Hogan. Odchodzą oni od tego, co do tej pory bardzo silnie wpisane było w postać wampira, to znaczy od jego seksualnych konotacji, kierując się w stronę biologii i w niej szukając uwiarygodnienia dla swoich kreacji.

Z drugiej strony „Upadek” w bardzo ciekawy sposób odsłania zakulisowe działania wampirów w historii ludzkości. Marionetkowi politycy, stojący nieraz na najwyższych szczeblach władzy, kierowani przez pozostającego w cieniu krwiopijcę, dokonywali nieraz potworności na miarę swojego mistrza. Te fascynujące wątki wprowadzają wyważenie powieści, ukazując wampiry nie tylko od strony mikrobiologii, ale także w ujęciu dziejowym, jako rasę działającą w przemyślany i zorganizowany sposób.

„Upadek” to powiew świeżości w zatęchłym nieco grobowcu wampirycznej literatury. Trzeba jednak przyznać, że nowe ujęcie del Toro i Hogana zmierza nieco w stronę motywu zombie - zwłaszcza w przypadku rozprzestrzeniającego się szybko wirusa zamieniającego ludzi w nieumarłych, oraz narastającego klimatu osaczenia tych, którym udaje się (jeszcze) plagę przetrwać. Wiadomo jednak, że we współczesnej literaturze efekt nowości uzyskuje się najczęściej poprzez krzyżowanie.