Magiczna biurokracja

Jeśli wytrwaliście przy przygodach Matthew Swifta przez trzy tomy, to z pewnością nie zastanawiacie się, czy sięgnąć także po „Radę Mniejszości”. Ale jeśli taka myśl przemknęła wam przez głowę, to uspokajam: powieść niespecjalnie odbiega od poprzednich części.

„Rada Mniejszości” jest czwartą częścią przygód Matthew Swifta: wskrzeszonego maga, opętanego przez niebieskie, elektryczne anioły i pełniącego rolę Nocnego Burmistrza: magicznego strażnika Londynu. To z jednej strony dość typowa seria urban fantasy o magu dostającym łomot podczas prowadzenia po omacku śledztwa; z drugiej jednak zawierająca jedną z bardziej oryginalnych wizji magii w tym gatunku.

Zawiązanie akcji jest typowe dla powieści Griffin: Matthew Swift jest niechętny angażowaniu się w narzucane projekty i dopiero osobiste zaangażowanie sprawia, że postanawia rozprawić się z kolejnymi kłopotami w Londynie. Tym razem są to dystrybucja potężnego i magicznego narkotyku oraz potwór zabijający lub okaleczający nastolatków. Już to samo wydaje się nie lada wyzwaniem, ale na jego drodze pojawia się jeszcze jedna przeszkoda. Jest nią tytułowa Rada Mniejszości, czyli grupa teoretycznych podwładnych Nocnego Burmistrza, która kwestionuje zarówno jego wybór, jak i obrane przez niego metody postępowania.

Powieść Griffin fabularnie jest dość typowym przedstawicielem urban fantasy, jak np. „Akta Harry’ego Dresdena”. Bohater po omacku prowadzi śledztwo w sprawi posiadającej nadnaturalne podłoże, podczas którego wielokrotnie musi staczać walki i nie wychodzi z nich bez szwanku. Jednakże to „rozpoznanie walką” przynosi pożądany efekt – bardziej dzięki uporowi i determinacji niż przemyślanym działaniom. Schemat fabularny jest znany, ale działa całkiem nieźle.

Powieści Griffin są pisane bogatszym językiem niż większość tego rodzaju powieści. Tworzy bardziej rozbudowane zdania i długie akapity, przykłada się do tworzenia tła i oddania klimatu. Potrafi stosować nietypowe rozwiązania językowe w celu uwypuklenia nadprzyrodzonej natury opisywanych zjawisk. Wszystko to pozwala tej prozie wytworzyć specyficzny nastrój, ale ze strony czytelnika konieczna jest odrobina wysiłku, by ten nastrój poczuć. Odbywa się to kosztem dynamiki, co zapewne jest jedną z przyczyn małej popularności serii w Polsce.

Przesłanie tego tomu można podsumować powiedzeniem „piekło jest wybrukowane dobrymi chęciami”. Nie zdradzając wiele z fabuły, można stwierdzić, że ma to zastosowanie do postaci z obu stron kreowanego konfliktu – przy zaznaczeniu, że linia podziału wcale nie jest tak oczywista od samego początku, a końcowe rozgraniczenie zależy w dużej mierze od uzyskanego przez bohaterów efektu.

Przygody Matthew Swifta to jedna z najciekawszych propozycji w urban fantasy; ale też przeznaczona dla koneserów, jeśli można w tym kontekście użyć tego określenia. Najciekawsze w książkach Griffin są świetne pomysły na przekształcenie codzienności w magię, wykorzystanie otaczającego nas miejskiego środowiska jako sceny dla nadnaturalnych zmagań (znakomity jest na przykład pomysł „napisania” magicznego wirusa komputerowego). I chociaż nie każdy taki pomysł fabularny przypada do gustu, a część rozwiązań jest wyciągnięta z kapelusza bez wcześniejszych poszlak, to większość jest na tyle dobra, że z chęcią przewraca się następne strony, by zobaczyć, co też na nich czeka.

„Rada Mniejszości” kończy – mimo dość otwartego zakończenia – główny cykl Kate Griffin. Miał on swoje lepsze i gorsze momenty (szczególnie „Nocnego burmistrza” ograniczającego rozmach, którego należało się spodziewać po „Szaleństwie aniołów” – może to już był sygnał, że projekt jest zbyt ambitny?). Autorka tworzy obecnie poboczną serię w tych samych realiach, ale nie należy się spodziewać jej wydania w Polsce. Szkoda, gdy nawet umiarkowana oryginalność przegrywa z prawami rynku.