NAST.pl
 
Komiks
  Facebook
Facebook
 
Forum

  RSS RSS

 Strona główna     Zapowiedzi     Recenzje     Imprezy     Konkursy     Wywiady     Patronaty     Archiwum newsów     Artykuły i relacje     Biblioteka     Fragmenty     Galerie     Opowiadania     Redakcja     Zaprzyjaźnione strony   

Zaloguj się tutaj! | Rejestruj

Patronat

Clarke, Arthur C. & Lee, Gentry - "Ogród Ramy"

Howey, Hugh - "Silos" (wyd. 2024)

Ukazały się

Nayler, Ray - "Góra pod morzem" (czarna)


 Nayler, Ray - "Góra pod morzem" (niebieska)

 Kingfisher, T. - "Cierń"

 Howard, Robert E. - "Conan. Księga pierwsza"

 Maas, Sarah J. - "Dom płomienia i cienia"

 Lloyd Banwo, Ayanna - "Kiedy byłyśmy ptakami"

 Jadowska, Aneta - "Tajemnica domu Uklejów"

 Sablik, Tomasz - "Mój dom"

Linki

Simmons, Dan - "Hyperion" (Artefakty)
Wydawnictwo: Mag
Cykl: Cykl hyperioński
Kolekcja: Artefakty
Tytuł oryginału: Hyperion
Tłumaczenie: Wojciech Szypuła
Data wydania: Wrzesień 2015
ISBN: 978-83-7480-557-5
Oprawa: twarda
Format: 135 x 202 mm
Liczba stron: 624
Cena: 49,00 zł
Rok wydania oryginału: 1989
Tom cyklu: 1



Simmons, Dan - "Hyperion" #2

JEDEN

Konsul obudził się z tym szczególnym bólem głowy, suchością w gard­le i wrażeniem zapomnienia tysiąca wizji sennych, jakie pozostawia po sobie sen kriogeniczny. Zamrugał, dźwignął się do pozycji siedzącej na niskiej leżance i półprzytomnie odlepił ostatnie przyczepione do ciała czujniki. W pozbawionej okien jajowatej kajucie towarzyszyły mu dwa bardzo niskie klony załogowe i jeden bardzo wysoki templariusz w płaszczu z kapturem. Jeden z klonów podał mu szklankę soku pomarańczowego, którym tradycyjnie witano ludzi wybudzonych z kriogenicznego snu. Konsul przyjął ją z wdzięcznością i pił łapczywie.
– Drzewo dzielą od Hyperiona dwie minuty świetlne i pięć godzin lotu – powiedział templariusz.
Konsul zdał sobie sprawę, że ma przed sobą Heta Masteena, kapitana drzewostatku templariuszy i Prawdziwy Głos Drzewa. Miał mętną świadomość, że to wielki zaszczyt, zostać obudzonym osobiście przez kapitana, ale na razie był zbyt otumaniony skutkami kriosnu, żeby należycie to docenić.
– Inni nie śpią już od kilku godzin. – Het Masteen gestem odprawił klony. – Zebrali się na dziobowej platformie jadalnej.
– Hhrghn – powiedział konsul. Napił się soku, odkaszlnął i spróbował jeszcze raz: – Dziękuję ci, Hecie Masteenie – wykrztusił.
Rozejrzawszy się po jajowatej kajucie – kobierzec ciemnej trawy na podłodze, przezroczyste ściany, żebrowanie z giętego jazodrzewia – doszedł do wniosku, że znajduje się w jednym z mniejszych strąków mieszkalnych. Przymknął oczy i spróbował sobie przypomnieć spotkanie z Yggdrasillem, tuż przed tym, gdy statek templariuszy dokonał skoku kwantowego.
Przypomniał sobie, jak szykując się do cumowania, pierwszy raz zobaczył kilometrowej długości drzewostatek. Szczegóły widoku rozmywały się w zdublowanym polu siłowym generowanym przez maszyny i ergi, które otaczało jednostkę jak kulisty obłok mgły. Mimo to było widać, że ulistniona masa mieni się tysiącami światełek – łagodnie prześwietlały liście i cienkie ścianki strąków mieszkalnych, lśniły na niezliczonych platformach, pokładach, mostkach, schodach i w altanach. Przy rufie skupiły się kuliste moduły napędowe i ładunkowe, podobne do przerośniętych galasów. Błękitnofioletowe smugi kondensacyjne snuły się za statkiem jak długie na dziesięć kilometrów korzenie.
– Inni czekają – przypomniał półgłosem Het Masteen i skinieniem głowy wskazał poduszki, na których złożono bagaż konsula, czekający teraz na otwarcie.
Podczas gdy templariusz w zadumie podziwiał jazodrzewiowe dźwigary, konsul ubrał się w półoficjalny strój wieczorowy: luźne czarne spodnie, wyglansowane wysokie buty, koszulę z białego jedwabiu wydymającą się w talii i na łokciach, pochodzącą z Carvnel ozdobioną topazem spinkę do kołnierzyka, krótki czarny płaszcz z epoletami połyskującymi karmazynem Hegemonii, oraz miękki trójgraniasty kapelusz w złotym kolorze. Fragment zakrzywionej ściany zmienił się w lustro, w którym mógł się przejrzeć – zobaczył człowieka w wieku nieco dojrzalszym niż średni, elegancko ubranego, opalonego, z dziwnie bladymi plamami poniżej smutnych oczu. Zmarszczył brwi, skinął głową i odwrócił się plecami do lustra.
Zakapturzony templariusz dał mu znak gestem i razem wyszli przez otwór, który pojawił się w strąku, na biegnący w górę chodnik, który zakręcał i znikał im z oczu za litą ścianą pokrytego korą pnia drzewostatku. Konsul zawahał się, zszedł na skraj chodnika... i natychmiast się cofnął. Przepaść mierzyła co najmniej sześćset metrów (sztuczne ciążenie – równe jednej szóstej ziemskiego, a wytwarzane przez spętane u nasady drzewa sfery osobliwości – pozwalało odróżnić „dół” od „góry”), a chodnik nie miał barierki.
W milczeniu podjęli wędrówkę na górę. Trzydzieści metrów i pół obwodu pnia dalej porzucili spiralny chodnik na rzecz delikatnego mostu wiszącego i dotarli do konara o pięciometrowej średnicy, po którym zaczęli oddalać się od pnia. Kierowali się w stronę gęstego skupiska liści mieniących się w blasku hyperiońskiego słońca.
– Czy mój statek został wyprowadzony z hangaru? – zainteresował się konsul.
– Zatankowany i gotowy do startu czeka w sferze numer jedenaście – odparł Het Masteen.
Znaleźli się w cieniu pnia. W czarnych przestrzeniach pośród liści zapłonęły gwiazdy.
– Pozostali pielgrzymi zgodzili się skorzystać z pańskiego statku podczas lądowania na Hyperionie, jeśli tylko dowództwo ARMII wyda stosowne pozwolenie – dodał templariusz.
Konsul przetarł oczy. Żałował, że nie dano mu więcej czasu, żeby doszedł do siebie po lodowatych uściskach kriosnu.
– Macie kontakt z flotą ewakuacyjną?
– Naturalnie. Wywołali nas, gdy tylko zakończyliśmy skok kwantowy. Od tamtej pory jesteśmy... eskortowani przez okręt wojenny Hegemonii.
Masteen wskazał niebo nad głową.
Konsul zmrużył oczy i spojrzał w górę, ale w tej samej chwili górne gałęzie obracającego się powoli drzewa wynurzyły się z cienia i rozległe połacie liści zapłonęły słonecznymi kolorami. Nawet tam, gdzie nadal zalegał cień, gnieżdżące się nad chodnikami żarptaki lśniły jak japońskie lampiony, światłopnącza rozświetlały wiszące mosty, a ziemskie świetliki i muślinki z Maui-Przymierza, które z tajemniczym mruganiem przemierzały liściaste labirynty, mieszały się z gwiezdnymi konstelacjami w sposób zdolny zmylić najlepszych gwiezdnych nawigatorów.
Het Masteen wsiadł do kosza windy zawieszonego na linie z włókna węglowego, której drugi koniec ginął gdzieś wśród trzystu metrów gałęzi nad ich głowami. Konsul poszedł w jego ślady i kosz bezszelestnie ruszył do góry. Chodniki, strąki i platformy były dziwnie puste, jeśli nie liczyć kilku templariuszy i ich malutkich pomocników, klonów. Wcześniej, przez wypełnioną gorączkowym pośpiechem godzinę, która upłynęła od zacumowania na drzewostatku, do momentu, gdy zapadł w sen, też nie widział żadnych intruzów, ale wtedy tłumaczył to sobie bliskością skoku kwantowego i domniemywał, że pasażerowie spoczywają bezpiecznie na leżankach kriogenicznych. Teraz jednak statek poruszał się z prędkością daleką od relatywistycznej, i wśród gałęzi powinno się wprost roić od gapiów.
Zwrócił na to uwagę templariuszowi.
– Wy, szóstka pielgrzymów, jesteście naszymi jedynymi pasażerami – odparł Masteen.
Kosz zatrzymał się w gąszczu listowia. Templariusz wysiadł i stanął na sfatygowanych drewnianych stopniach wiekowego eskalatora.
Konsul zaniemówił ze zdumienia. Przeciętny statek templariuszy (bez wątpienia najlepszy pojazd do podróży międzygwiezdnych) przewoził zwykle od dwóch do pięciu tysięcy ludzi. Drzewostatki rzadko gromadziły dług czasowy większy niż cztery, pięć miesięcy; kursowały na krótkich, widowiskowych trasach wśród gęsto rozmieszczonych układów gwiezdnych, dzięki czemu ich zamożni pasażerowie spędzali w kriośnie absolutne minimum czasu. Kurs Yggdrasilla na Hyperiona i z powrotem oznaczał sześcioletni dług mierzony czasem Sieci oraz – biorąc pod uwagę absolutnie niekomercyjny charakter rejsu – gigantyczne straty finansowe dla templariuszy.
Dopiero chwilę później zdał sobie sprawę, że drzewostatek idealnie nadaje się do mającej wkrótce nastąpić ewakuacji mieszkańców planety, a wtedy wszelkie koszty operacji zostaną pokryte przez Hegemonię. Co w niczym nie zmieniało faktu, że Bractwo Templariuszy podjęło ogromne ryzyko, sprowadzając tak piękną, bezbronną i cenną jednostkę (istniało tylko pięć statków tej klasy) w potencjalną strefę wojny.
– A oto pozostali pielgrzymi – obwieścił Het Masteen, gdy schody wyniosły ich obu na szeroką platformę.
Przy końcu długiego drewnianego stołu zasiadała niewielka grupa ludzi. Nad nimi płonęły gwiazdy (kosmiczna panorama obracała się od czasu do czasu, gdy statek zmieniał kurs), a widoczne z obu boków sferyczne ściany listowia przywodziły na myśl skórkę olbrzymiego owocu. Konsul zorientował się, że znaleźli się na kapitańskiej platformie jadalnej, zanim jeszcze pozostała piątka wstała na powitanie, a Het Masteen zajął miejsce u szczytu stołu. Na lewo od kapitana pozostawiono wolne krzesło dla konsula.
Kiedy wszyscy usiedli i ucichli, Het Masteen dokonał oficjalnej prezentacji. Konsul nie znał pozostałych gości osobiście, ale niektóre nazwiska brzmiały znajomo, a dzięki wieloletniemu ­doświadczeniu dyplomatycznemu, z łatwością katalogował tożsamości i pierwsze wrażenia.
Po lewej ręce miał księdza Lenara Hoyta, kapłana staroświeckiej chrześcijańskiej sekty katolików. W pierwszej chwili nie skojarzył znaczenia czarnego stroju i koloratki, dopiero potem przypomniał sobie szpital św. Franciszka na Hebronie, gdzie prawie cztery standardowe dziesięciolecia wcześniej odbył alkoholową kurację odwykową po swojej pierwszej – katastrofalnej – misji dyplomatycznej. Poza tym dźwięk nazwiska Hoyta podsunął mu wspomnienie innego księdza, który przepadł bez wieści na Hyperionie mniej więcej w połowie jego kadencji konsularnej.
Wedle oceny konsula, Lenar Hoyt był człowiekiem młodym, tuż po trzydziestce, wydawało się jednak, że jakieś wydarzenia z nieodległej przeszłości okrutnie go postarzyły. Ściągnięta twarz, ziemista skóra opięta na kościach jarzmowych, duże, głęboko zapadnięte oczy, wąskie wargi zaciśnięte w permanentnym skurczu i skrzywione w sposób daleki od choćby najbardziej cynicznego uśmiechu, włosy nie tyle przerzedzone, ile wręcz zmasakrowane działaniem promieniowania... Konsul nie mógł się oprzeć wrażeniu, że ma przed sobą człowieka, który od wielu lat walczy z chorobą – a jednak z zaskoczeniem stwierdził, że pod tą maską skrywanego bólu przetrwał cień chłopca z przeszłości: ledwie widoczny zarys pulchnej twarzy, zdrowej cery i łagodnych ust młodszego, zdrowszego, mniej zgorzkniałego Lenara Hoyta.
Obok księdza siedział człowiek, którego twarz przed laty znali prawie wszyscy obywatele Hegemonii. Ciekawe, pomyślał konsul, czy zbiorowa pamięć mieszkańców Sieci jest obecnie równie krótka jak w czasach, gdy ja tam mieszkałem. Pewnie tak. A może jeszcze krótsza. W takim razie pułkownik Fedmahn Kassad, zwany Rzeźnikiem Bressii Południowej, nie cieszył się już zapewne ani sławą, ani nawet niesławą. Dla ludzi z pokolenia konsula i wszystkich ekspatriantów, których życie toczyło się powolnym, prowincjonalnym rytmem, Kassad nie był człowiekiem, którego łatwo się zapomina.
Pułkownik Fedmahn Kassad – wysoki mężczyzna, niewiele niższy od mierzącego dwa metry wzrostu Masteena – był ubrany w czarny mundur ARMII pozbawiony wszelkich insygniów i odznaczeń. Jego strój był poniekąd podobny do czarnego ubioru Lenara Hoyta, ale sam pułkownik w niczym nie przypominał księdza. W ­przeciwieństwie do wychudzonego Hoyta, Kassad – mocno opalony i żylasty jak rękojeść bicza – był w świetnej formie. Pod skórą ramion, nadgarstków i szyi rysowały się włókna mięśni. Oczy miał małe, ciemne i wszystkowidzące, niczym obiektywy jakiejś prymitywnej kamery wideo, a rysy ostre i kanciaste – jego twarz cała składała się z cieni, płaszczyzn i faset. Nie była wymizerowana jak twarz Hoyta, wyglądała raczej na wykutą w zimnym kamieniu, a biegnąca wzdłuż żuchwy cienka kreska zarostu dodatkowo uwypuklała wyrazistość jej linii, jak krew podkreślająca ostrze noża. Powolne, wyrachowane ruchy pułkownika przywodziły konsulowi na myśl ziemskiego jaguara, którego dawno temu widział na Lususie, w prywatnym ZOO na statku osiedleńczym. Kassad nie podnosił głosu, nie dało się jednak nie zauważyć, że nawet jego milczenie przykuwa uwagę.
Długi stół wydawał się prawie pusty, po tym jak wszyscy skupili się przy jednym jego końcu. Naprzeciw Fedmahna Kassada siedział mężczyzna, którego Het Masteen przedstawił jako poetę, Martina Silenusa.
Silenus stanowił przeciwieństwo swojego vis-à-vis. Kassad był wysoki i szczupły, Silenus – niski i wyraźnie zapuszczony. W porównaniu z ciosanym w kamieniu obliczem pułkownika, twarz poety była ruchliwa i wyrazista jak u ziemskich naczelnych. Głos miał donośny, chrapliwy, pospolity. Zdaniem konsula, Martin Silenus – z tymi rumianymi policzkami, szerokimi ustami, wysoko zarysowanymi brwiami, lekko szpiczastymi uszami, i wiecznie gestykulującymi dłońmi o długich palcach, których pozazdrościłby mu wirtuoz fortepianu (a także dusiciel) – miał w sobie coś niemal sympatycznie demonicznego. Srebrzyste włosy tworzyły niechlujnie przystrzyżoną grzywkę. Wyglądał na człowieka dobiegającego sześćdziesiątki, ale charakterystyczne sine przebarwienia szyi i dłoni zdradzały, że przeszedł już niejedną kurację poulsenowską, tak że równie dobrze mógł mieć od dziewięćdziesięciu do stu pięćdziesięciu lat standardowych. Jeśli bliżej mu było do tej górnej granicy, to – jak doskonale wiedział konsul – najprawdopodobniej miał nierówno pod sufitem.
O ile Silenus przy pierwszym spotkaniu sprawiał wrażenie krewkiego i hałaśliwego, o tyle jego sąsiad przy stole emanował nie mniej imponującą aurą inteligentnej powściągliwości. Kiedy podczas prezentacji Sol Weintraub podniósł wzrok, uwagę konsula zwróciła krótka siwa broda, pożłobione zmarszczkami czoło i błyszczące smutne oczy słynnego naukowca. Już wcześniej słyszał historię Żyda Wiecznego Tułacza i jego beznadziejnej misji, ale i tak wstrząsnął nim widok niemowlęcia w jego ramionach: Weintraub trzymał na rękach kilkutygodniową Rachel, swoją córkę.
Konsul odwrócił wzrok.
Szóstym pielgrzymem – i jedyną kobietą przy stole – była ­Brawne Lamia. Kiedy ich sobie przedstawiano, pani detektyw wpatrywała się w konsula z taką natarczywością, że jej spojrzenie ciążyło mu jeszcze długo po tym, gdy odwróciła wzrok.
Lamia – pochodząca z Lususa, gdzie ciążenie wynosiło jeden i trzy dziesiąte ziemskiego – wzrostem zaledwie dorównywała siedzącemu dwa krzesła dalej poecie, ale nawet luźny sztruksowy skafander pokładowy nie maskował jej potężnej muskulatury. Czarne loki opadały na ramiona, brwi rysowały się poziomymi ciemnymi krechami na szerokim czole, nos – ostry i wydatny – podkreślał ptasi charakter profilu. Usta miała szerokie i wyraziste, niemal zmysłowe, leciutko uniesione w kącikach w delikatnym uśmiechu, o którym jednak trudno byłoby powiedzieć, czy jest okrutny, czy tylko figlarny, a ciemne oczy sprawiały wrażenie prowokujących rozmówcę do odkrycia prawdy.
Konsul doszedł do wniosku, że Brawne Lamię można uznać za piękną kobietę.
Gdy prezentacja dobiegła końca, odchrząknął i zwrócił się do templariusza:
– Zapowiadał pan, kapitanie, że pielgrzymów będzie siedmioro. Czy siódmym jest dziecko M. Weintrauba?
Kaptur Heta Masteena poruszył się wolno z boku na bok w geście zaprzeczenia.
– Nie. Tylko ci, którzy świadomie wyruszą na poszukiwanie Dzierzby, mogą być nazywani pielgrzymami.
Przy stole zapanowało lekkie poruszenie. Wszyscy z pewnością wiedzieli to, o czym pomyślał konsul: jeżeli Kościół Dzierzby miał wyrazić zgodę na pielgrzymkę, liczba jej uczestników musiała wyrażać się liczbą pierwszą.
– Ja jestem siódmym pielgrzymem – dodał Het Masteen, templariusz, kapitan drzewostatku Yggdrasill i Prawdziwy Głos Drzewa.
W ciszy, jaka zapadła po tych słowach, Masteen dał znak ręką i gromada klonów podała pielgrzymom ostatni posiłek przed lądowaniem na planecie.

***

– Czyli Wygnańców nie ma jeszcze w układzie? – spytała Brawne Lamia. Miała gardłowy, lekko chrapliwy głos, którego brzmienie fascynowało konsula.
– Jeszcze nie – odparł Het Masteen – ale wyprzedzamy ich zaledwie o kilka dni standardowych, nie więcej. W obłoku Oorta układu Hyperiona nasze przyrządy wykryły ślady użycia napędu termojądrowego.
– Czy wybuchnie wojna? – zaniepokoił się Hoyt. Głos miał równie zmęczony jak twarz.
Kiedy nikt nie pośpieszył z odpowiedzią, ksiądz spojrzał w prawą stronę, jakby poniewczasie postanowił skierować swoje pytanie do konsula.
Konsul westchnął. Żałował, że klony podały wino, a nie whisky.
– Kto wie, co zrobią Wygnańcy? – odpowiedział pytaniem. – Raczej nie kierują się już ludzką logiką.
Martin Silenus wybuchnął gromkim śmiechem. Gestykulując kieliszkiem, rozchlapywał wino na boki.
– To żeś, kurwa, wymyślił. Tak jakbyśmy my, ludzie, kiedykolwiek kierowali się ludzką logiką!
Pociągnął solidny łyk wina, otarł usta i znów się zaśmiał.
– Jeżeli rozgorzeją walki – zauważyła Lamia, marszcząc brwi – możemy nie dostać pozwolenia na lądowanie.
– Dostaniemy je – zapewnił ją Het Masteen. Słońce zakradło się pod fałdy kaptura i padło na żółtawą skórę.
– I ocaleni przed pewną śmiercią na wojnie, zginiemy równie pewną śmiercią z rąk Dzierzby – mruknął Hoyt.
– Nie ma śmierci we wszechświecie! – zacytował Silenus głosem, którym (konsul dałby sobie głowę uciąć) obudziłby człowieka z kriosnu.
Poeta dopił wino i uniósł pusty puchar, jakby wznosił toast na cześć gwiazd:

Nigdzie nie odczujesz
Żadnej woni śmiertelnej – a śmierć przyjść powinna.
Zapłacz, zapłacz, o, zapłacz, Cybelo! Twe dzieci
Okrutne – w dreszcz bezsiły przemieniły boga.
Płaczcie, bracia, o, płaczcie! Nie mam żadnej mocy,
Słaby jak trzcina – słaby – słaby jak mój głos,
O, o, ból, ten straszliwy ból słabości! Płaczcie,
Bo ciągle się rozpadam...

Znienacka zawiesił głos, dolał sobie wina i beknął głośno w ciszy, która zapadła po jego recytacji. Pozostała szóstka spojrzała po sobie. Konsul zauważył, że Sol Weintraub uśmiecha lekko – dopóki dziecko nie poruszyło się w jego ramionach i nie odwróciło jego uwagi.
– No tak... – odezwał się niepewnie Lenar Hoyt, jakby próbował pochwycić zgubiony przed chwilą wątek. – Jeżeli konwój Hegemonii odleci, a Wygnańcy zajmą Hyperiona, być może okupacja obejdzie się bez rozlewu krwi i pozwolą nam zająć się swoimi sprawami.
Pułkownik Kassad parsknął cichym śmiechem.
– Wygnańcy nie zamierzają okupować Hyperiona – powiedział. – Jeżeli zajmą planetę, to złupią co się da, a potem zrobią to, co potrafią najlepiej: zburzą i spalą miasta, rozbiją gruzy i zgliszcza na malutkie kawałeczki, a później będą te kawałeczki tak długo przypiekać, aż same zaczną świecić. Następnie stopią lody na biegunach, wygotują oceany i uzyskaną w ten sposób solą obsypią pozostałości kontynentów, żeby nic tam już nigdy nie wyrosło.
– No tak... – zaczął znów Hoyt, ale tym razem umilkł na dobre.
Nikt nic nie mówił, kiedy klony uprzątały talerze po zupie i przystawkach i podawały drugie danie.

***

– Powiedział pan wcześniej, że eskortuje nas okręt wojenny Hegemonii – przypomniał Masteenowi konsul, gdy skończyli rostbef i gotowanego podniebnego kalmara.
Kapitan pokiwał głową i wskazał coś wyciągniętą ręką. Konsul zmrużył oczy, ale niczego nie wypatrzył na tle wirującego gwiezdnego tła.
– Proszę – powiedział Fedmahn Kassad, i sięgnąwszy ponad Lenarem Hoytem, podał konsulowi składaną lornetkę wojskową.
Konsul podziękował skinieniem głowy, włączył lornetkę i spojrzał we wskazany przez Masteena sektor nieba. Stabilizujące optykę kryształy żyroskopowe zabuczały cicho i lornetka zaczęła skanować pole widzenia zgodnie z zaprogramowanym schematem. Nagle obraz znieruchomiał, rozmazał się, powiększył i wyostrzył. Konsulowi zaparło dech w piersi.
Okręt Hegemonii wypełniał przestrzeń. Wbrew oczekiwaniom konsula, podrasowany elektroniką kontur nie odpowiadał ani rozmytej w polu siłowym sylwetce małej kanonierki, ani pękatego niszczyciela – to był matowoczarny lotniskowiec uderzeniowy, imponujący w ten sam sposób, w jaki od setek lat potrafiły imponować tylko okręty wojenne: osobliwie opływowy kadłub, cztery pęki wysięgników wtulone w korpus w gotowości bojowej, sześćdziesięciometrowy mostek dowódczy zaostrzony jak liściowaty grot z Clovis, napęd Hawkinga i bąble silników termojądrowych umieszczone daleko, przy końcu szybu startowego, jak brzechwa na drzewcu strzały.
Konsul bez słowa oddał lornetkę Kassadowi. Jeżeli flotę ewakua­cyjną było stać na oddelegowanie lotniskowca do eskortowania Yggdrasilla, to jaką siłę ognia szykowali na odparcie inwazji Wygnańców?
– Ile zostało czasu do lądowania? – zainteresowała się Brawne Lamia. Połączyła się przez swój komlog z datasferą drzewostatku, ale wyraźnie nie spodobało jej się to, co tam znalazła. Albo czego nie znalazła.
– Cztery godziny do wejścia na orbitę – odmruknął Het Masteen. – Plus parę minut w lądowniku. Nasz przyjaciel konsul zgodził się przewieźć nas swoim prywatnym statkiem.
– Do Keats? – zapytał Sol Weintraub. Odezwał się pierwszy raz, odkąd podano obiad.
Konsul pokiwał głową.
– W dalszym ciągu jest to jedyny kosmoport na Hyperionie przystosowany do obsługi jednostek pasażerskich – wyjaśnił.
– Jak to, kosmoport? – zabrzmiał zagniewany głos księdza Hoyta. – Myślałem, że polecimy prosto na północ, do królestwa Dzierzby.
Het Masteen cierpliwie pokręcił głową.
– Wszystkie pielgrzymki zaczynają się w stolicy. Dotarcie do Grobowców Czasu zajmie nam kilka dni.
– Kilka dni – parsknęła Lamia. – To niedorzeczne!
– Być może – zgodził się Masteen – ale takie są fakty.
Ksiądz Hoyt miał taką minę, jakby coś przyprawiło go o niestrawność, chociaż prawie nic nie zjadł.
– A nie moglibyśmy ten jeden raz zmienić tej zasady? – zasugerował. – Ze względu na bliski wybuch wojny, i tak dalej... Można by wylądować przy Grobowcach Czasu albo gdzieś w pobliżu i mieć sprawę z głowy.
Konsul pokręcił głową.
– Statki kosmiczne i samoloty od czterystu lat próbują latać na skróty, wprost na północne wrzosowiska – wyjaśnił. – Nie słyszałem jeszcze, żeby któremuś się udało.
Martin Silenus z zadowoloną miną podniósł rękę, jak uczniak zgłaszający się do odpowiedzi.
– A można, za przeproszeniem, zapytać, co się stało z tym pierdyliardem statków?
Ksiądz Hoyt spiorunował go wzrokiem, Kassad uśmiechnął się lekko, a Sol Weintraub odparł:
– Konsul nie sugerował, że jest to obszar całkowicie niedostępny: można się tam dostać drogą morską lub jedną z kilku dróg lądowych, a statki i samoloty nie przepadają bynajmniej jak kamień w wodę. Bez przeszkód lądują przy ruinach albo w okolicy Grobowców Czasu i z równą łatwością wracają do zadanych komputerom pokładowym lokalizacji. Tylko piloci i pasażerowie znikają bez śladu.
Po tych słowach przełożył niemowlę do zawieszonego na szyi nosidełka.
– Takie chodzą słuchy... – przyznała Brawne Lamia. – A co wynika z dzienników pokładowych?
– Nic – odrzekł konsul. – Brak śladów walki. Brak oznak wtarg­nięcia na pokład. Brak odchyleń od kursu. Brak zakłóceń biegu czasu. Brak niezwykłych emisji i rozpływów energii. Brak wszelkich zjawisk fizycznych.
– Brak pasażerów – uzupełnił Het Masteen.
Konsul spojrzał na niego podejrzliwie. Jeżeli to miał być żart, była to pierwsza sytuacja w jego kilkudziesięcioletnich kontaktach z templariuszami, w której jeden z nich przejawił choćby szczątkowe poczucie humoru. Wyzierający spod kaptura fragment lekko orientalnej twarzy kapitana nie sugerował jednak dowcipnej puenty.
– Jakie to cudownie melodramatyczne! – Silenus parsknął śmiechem. – Chryste Panie, toż to najprawdziwszy Trójkąt Bermudzki ludzkich dusz, a my płyniemy prosto w jego środek! Kto w ogóle wymyślił tę gównianą fabułkę?
– Zamknij się, dziadu – złajała go Lamia. – Jesteś pijany.
Konsul westchnął. Znali się od niespełna godziny.
Klony uprzątnęły naczynia i podały deser – sorbety, kawę, owoce drzewostatku, draum, torty i słodycze na bazie sprowadzonej z Renesansu czekolady.
Martin Silenus zbył deser machnięciem ręki i kazał sobie przynieść następną butelkę wina. Konsul po krótkim namyśle poprosił o whisky.

***

– Pomyślałem sobie – odezwał się Sol Weintraub, gdy kończyli deser – że nasze przetrwanie może zależeć od tego, czy będziemy ze sobą rozmawiać.
– To znaczy? – spytała Brawne Lamia.
Weintraub odruchowo kołysał śpiące na jego piersi niemowlę.
– Taki przykład: czy ktoś z nas wie, dlaczego został wybrany przez Kościół Dzierzby i Wszechrzecz do udziału w pielgrzymce?
Nikt się nie odezwał.
– Tak myślałem – powiedział Weintraub. – Druga sprawa jest jeszcze bardziej fascynująca: czy ktokolwiek z was jest członkiem Kościoła Dzierzby? Bo ja, na przykład, jestem żydem i chociaż bardzo się ostatnio zamotałem w swoich przekonaniach religijnych, wciąż nie ma w nich miejsca na oddawanie czci organicznej machinie do zabijania.
Uniósł brwi i popatrzył po swoich towarzyszach podróży.
– Ja jestem Prawdziwym Głosem Drzewa – odparł Het Masteen. – Wielu templariuszy wierzy, że Dzierzba jest ucieleśnieniem kary czekającej wszystkich tych, którzy nie czerpią z korzenia, ja jednak uważam ten pogląd za herezję, która nie ma podstaw ani w Przymierzu, ani w pismach Muira.
Siedzący na lewo od niego konsul wzruszył ramionami.
– Jestem ateistą – przyznał. Podniósł szklankę whisky do świat­ła. – Nigdy nie miałem nic wspólnego z kultem Dzierzby.
Ksiądz Hoyt uśmiechnął się niewesoło.
– Mnie wyświęcił Kościół katolicki. Kult Dzierzby stanowi zaprzeczenie wszystkiego, co jest nam drogie.
Pułkownik Kassad tylko pokręcił głową; nie sposób było stwierdzić, czy w ten sposób odmawia odpowiedzi, czy tylko wskazuje, że nie należy do Kościoła Dzierzby.
Martin Silenus wykonał zamaszysty gest ręką.
– Zostałem ochrzczony w tradycji luterańskiej. To nieistniejący już dziś odłam chrześcijaństwa. Zanim wasi rodzice przyszli na świat, pomagałem kłaść podwaliny gnostycyzmu zen. Byłem katolikiem, rewelacjonistą, neomarksistą, sprzęgofanatykiem, rozłamowcem, satanistą, biskupem Kościoła Nicości Jake’a oraz sumiennym członkiem Instytutu Gwarantowanej Reinkarnacji. Teraz zaś z przyjemnością mogę stwierdzić, że jestem zwykłym poganinem. – Uśmiechnął się do wszystkich. – Dla poganina Dzierzba jest całkiem zadowalającym bóstwem.
– Religie mnie nie interesują – powiedziała Lamia. – Nie ulegam ich wpływom.
– W takim razie wyraziłem się chyba dostatecznie jasno – podsumował Sol Weintraub. – Żadne z nas nie przyznaje się do powinowactwa z Kościołem Dzierzby, a mimo to jego starszyzna wybrała właśnie nas spośród milionów wiernych ubiegających się o prawo odwiedzenia Grobowców Czasu... i ich okrutnego boga... podczas pielgrzymki, która może być ostatnią.
Konsul pokręcił głową.
– Być może, M. Weintraub, wyraził się pan jasno – powiedział – ale ja nadal nie rozumiem, do czego pan zmierza.
Naukowiec z roztargnieniem skubnął brodę.
– Najwyraźniej powody, dla których chcemy wrócić na Hyperiona, są na tyle ważne, że nawet kierujące się probabilistyką sztuczne inteligencje we Wszechrzeczy i Kościele Dzierzby zgodziły się, że zasługujemy na ten powrót. Niektóre z tych powodów są tajemnicą poliszynela, tak jak w moim przypadku, jestem jednak przekonany, że tylko sami zainteresowani znają ich prawdziwą naturę. Proponuję, żebyśmy w ciągu tych kilku dni, jakie mamy ze sobą spędzić, podzielili się swoimi historiami.
– Po co? – spytał Kassad. – Przecież to niczemu nie posłuży.
– Przeciwnie – odparł z uśmiechem Weintraub. – W ten sposób zapewnimy sobie odrobinę rozrywki i choć przelotnie zajrzymy w dusze współtowarzyszy podróży, zanim przytrafi nam się spotkanie z Dzierzbą lub inna katastrofa. Poza tym może dzięki temu zdołamy ocalić życie, jeśli tylko wykażemy się dostateczną inteligencją, żeby dostrzec wspólny wątek, który splótł nasze losy z kaprysami Dzierzby.
Martin Silenus roześmiał się, przymknął powieki i zadeklamował:

Te Niewiniątka na grzbietach delfinów
Płetwami podtrzymywane
Na śmierć powtórną czekając, płyną,
Otwarte znów ich rany.

– To Lenista, prawda? – spytał ksiądz Hoyt. – Uczyłem się o niej w seminarium.
– Blisko. – Silenus otworzył oczy i dolał sobie wina. – To Yeats. Skurczybyk bujał się po świecie pięćset lat przed tym, jak Lenista pierwszy raz skubnęła metalowy cycek matki.
– Ale jaki sens miałoby opowiadanie tych historii? – wtrąciła Lamia. – Spotykamy Dzierzbę, każdy mu mówi, czego chce, on spełnia życzenie jednego z nas, a pozostali umierają. Tak to ma wyglądać, zgadza się?
– Tak mówi mit – przyznał Weintraub.
– Dzierzba nie jest mitem – zaoponował Kassad. – Ani on, ani jego stalowe drzewo.
– Więc po co zanudzać się nawzajem bajeczkami? – spytała Lamia i nabiła na widelec ostatni kawałek sernika w czekoladzie.
Weintraub delikatnie pogłaskał śpiące dziecko po głowie.
– Żyjemy w niezwykłych czasach – powiedział. – Ponieważ zaliczamy się do tej jednej dziesiątej jednej dziesiątej jednego procenta obywateli Hegemonii, którzy podróżują wśród gwiazd, a nie tylko pomiędzy planetami Sieci, reprezentujemy różne epoki naszej niedawnej przeszłości. Na przykład ja mam sześćdziesiąt osiem lat standardowych, ale ze względu na nagromadzony podczas rejsów kosmicznych dług czasowy, moje niecałe siedem dekad obejmuje dobrze ponad sto lat dziejów Hegemonii.
– Co z tego? – spytała Lamia.
Weintraub gestem dłoni ogarnął wszystkich przy stole.
– Reprezentujemy wyspy czasu i oceany perspektywy. Albo inaczej, to będzie lepsze porównanie: każde z nas może być w posiadaniu elementu układanki, której nikt nie potrafi poskładać w całość, odkąd człowiek wylądował na Hyperionie. – Podrapał się po nosie. – Zagadki zawsze mnie intrygowały, i ta również nie daje mi spokoju. Mam świadomość, że to może być mój ostatni tydzień na cieszenie się nią, i z przyjemnością powitałbym choć cień zrozumienia, ale gdy tego zabraknie, zadowolę się samą próbą jej rozwiązania.
– Zgadzam się – poparł go beznamiętnym głosem Het Masteen. – Wcześniej o tym nie pomyślałem, ale dostrzegam sens podzielenia się naszymi opowieściami, zanim stawimy czoło Dzierzbie.
– Co by nas miało powstrzymać przed kłamstwem? – zapytała Brawne Lamia.
– Nic. – Silenus wyszczerzył zęby w uśmiechu. – I to jest w tym wszystkim najpiękniejsze.
– Powinniśmy to przegłosować – zasugerował konsul.
Meina Gladstone podejrzewała, że ktoś w tej grupie jest szpiegiem Wygnańców. Czy te historie mogły doprowadzić do jego ujawnienia?
Konsul uśmiechnął się na myśl o tym, że agent miałby się okazać aż tak głupi.
– A kto powiedział, że jesteśmy małą, szczęśliwą demokracją? – spytał oschle pułkownik Kassad.
– Tak by było najlepiej – zauważył konsul. – Każdemu z nas przyświeca inny cel, ale żeby go osiągnąć, musimy razem dotrzeć do krainy Dzierzby. A do tego potrzebny będzie jakiś mechanizm decyzyjny.
– Moglibyśmy wyznaczyć przywódcę – nie ustępował Kassad.
– Z dupy pomysł – orzekł życzliwie poeta. Pozostali też pokręcili głowami.
– W takim razie – powiedział konsul – będziemy głosować. Nasza pierwsza decyzja dotyczy propozycji M. Weintrauba, żebyśmy opowiedzieli o swoich związkach z Hyperionem.
– Wszystko albo nic – dodał Het Masteen. – Albo opowiadają wszyscy, albo nikt. Podporządkujemy się woli większości.
– W porządku – zgodził się konsul. Odczuwał ogromną ciekawość na myśl o tym, że miałby usłyszeć historie pozostałych, i równie wielką pewność, że sam swojej nie opowie. – Kto jest za?
– Ja – powiedział Sol Weintraub.
– Ja – zawtórował mu Het Masteen.
– Absolutnie – przytaknął Silenus. – Możliwości obejrzenia takiej farsy nie oddałbym nawet za miesiąc w orgazmicznych źród­łach na Prosiaku.
– Ja też głosuję za. – Konsul zaskoczył sam siebie. – Kto jest przeciw?
– Ja – odparł bez przekonania ksiądz Hoyt.
– Moim zdaniem to głupota – powiedziała Brawne Lamia.
Konsul spojrzał na Fedmahna Kassada.
– Panie pułkowniku?
Kassad wzruszył ramionami.
– Cztery głosy za, dwa głosy przeciw, jedna osoba wstrzymała się od głosu – podsumował konsul. – Wniosek został przyjęty. Kto chce zacząć?
Cisza przy stole przedłużała się, w końcu Silenus podniósł wzrok znad kartki papieru, na której coś gryzmolił. Podarł kartkę na wąs­kie paski.
– Zapisałem tu cyfry od jednego do siedmiu – wyjaśnił. – Proponuję ciągnąć losy i w ten sposób ustalić kolejność.
– Nie uważasz, że to dziecinne? – spytała Lamia.
– Ja w ogóle jestem dziecinny – odparł Silenus z uśmiechem satyra. – Panie ambasadorze... – Skinął na konsula. – Pożyczy mi pan tę złoconą poduchę, którą nosi pan na głowie?
Konsul oddał mu swój trójgraniasty kapelusz. Poeta wrzucił do środka losy i puścił kapelusz w obieg. Sol Weintraub losował pierwszy, Martin Silenus ostatni.
Konsul rozwinął swój papierek w taki sposób, żeby nikt inny nie zobaczył, co na nim napisano. Numer siódmy. Napięcie ulotniło się z niego jak powietrze z przekłutego balonu. Może rozwój ­wypadków pokrzyżuje im plany, zanim zdąży opowiedzieć swoją historię. Albo wybuchnie wojna, i cały pomysł straci sens. Albo pielgrzymom znudzą się historyjki. Albo król umrze. Albo koń umrze. Albo on nauczy konia mówić.
Dość whisky, pomyślał.
– Kto pierwszy? – spytał Martin Silenus.
W ciszy konsul słyszał szelest liści poruszanych niewyczuwalnymi powiewami wiatru.
– Ja – odparł ksiądz Hoyt.
Pokazał karteluszek z wielką, wyraźnie wyrysowaną jedynką. Na jego zbolałej twarzy malowała się taka sama z trudem skrywana rezygnacja, jaką konsul widywał u przyjaciół w terminalnym stadium choroby.
– Dobrze – powiedział Silenus. – Zaczynaj.
– Teraz?
– A czemu nie?
Jedynymi oznakami faktu, że Silenus opróżnił co najmniej dwie butelki wina, było mocniejsze zaczerwienienie jego i tak rumianych policzków oraz ciut bardziej demoniczna krzywizna uniesionych brwi.
– Do lądowania zostało nam jeszcze kilka godzin – ciągnął poe­ta. – Nie wiem jak inni, ale ja nie zamierzam odsypiać pobytu w zamrażarce dopóki nie osiądziemy bezpiecznie wśród zamieszkujących Hyperiona prostaczków.
– Coś w tym jest – przyznał półgłosem Sol Weintraub. – Jeżeli mamy snuć gawędy, to godzina w porze poobiedniej wydaje się do tego najodpowiedniejsza.
Ksiądz Hoyt wstał z westchnieniem.
– Jedną chwileczkę – powiedział i zszedł z platformy.
Minęło kilka minut, zanim Brawne Lamia spytała:
– Myślicie, że się spietrał?
– Nie – odparł Lenar Hoyt. Wyłonił się właśnie u szczytu eskalatora, pełniącego rolę głównych schodów do jadalni. – Musiałem je przynieść – dodał i rzucił na stół dwa małe, poplamione notesy. Usiadł na swoim miejscu.
– To nie fair, czytać jakieś gotowce – zaperzył się Silenus. – To miały być nasze własne historie, czarowniku!
– Zamknijże się, do diabła! – krzyknął Hoyt.
Przesunął dłonią po twarzy, dotknął piersi. Po raz drugi tego wieczoru konsul odniósł wrażenie, że ma przed sobą człowieka ciężko chorego.
– Przepraszam – zmitygował się ksiądz. – Jeśli jednak mam przedstawić swoją... swoją historię, muszę wam opowiedzieć jeszcze o kimś. Te dzienniki należą do człowieka, przez którego przybyłem na Hyperiona... i przez którego dziś na niego wracam.
Odetchnął głęboko.
Konsul dotknął dzienników. Były brudne i osmolone, jakby ocalały z pożaru.
– Pański przyjaciel musi mieć staroświecki gust – zauważył – skoro w dalszym ciągu spisuje pamiętniki.
– Istotnie – przytaknął Hoyt. – Jeżeli wszyscy jesteście gotowi, zacznę.
Pielgrzymi pokiwali głowami. Rozciągający się poniżej platformy jadalnej drzewostatek ciął mroki nocy, pulsując jak żywa istota. Weintraub wyjął córeczkę z nosidełka i ostrożnie ułożył ją na miękkiej macie obok swojego krzesła. Zdjął komlog, położył go obok maty i włączył generator białego szumu. Tygodniowy noworodek leżał na brzuchu i spał.
Konsul odchylił się na krześle i odszukał wzrokiem niebieskozieloną kropkę, która była Hyperionem. Miał wrażenie, że planeta rośnie w oczach.
Het Masteen naciągnął kaptur na twarz. Sol Weintraub zapalił fajkę. Pozostali dolali sobie kawy i rozsiedli się wygodnie.
Martin Silenus, który z największym zaangażowaniem wyczekiwał początku opowieści, pochylił się nad stołem i wyszeptał:

Wyrzekł: „Skoro mam zacząć krotochwilę,
Więc w Imię Boże, los swój witam mile!
A teraz jadąc słuchajcie, co powiem”.
I ruszyliśmy przy ostatnim słowie,
A on rozpoczął, ucieszony szczerze,
Swoją opowieść w takowej manierze.



Dodano: 2015-09-11 15:54:38
Komentarze
-Jeszcze nie ma komentarzy-
Komentuj


Artykuły

Plaża skamielin


 Zimny odczyt

 Wywiad z Anthonym Ryanem

 Pasje mojej miłości

 Ekshumacja aniołka

Recenzje

Hoyle, Fred - "Czarna chmura"


 Simmons, Dan - "Modlitwy do rozbitych kamieni. Czas wszystek, światy wszystkie. Miłość i śmierć"

 Brzezińska, Anna - "Mgła"

 Kay, Guy Gavriel - "Dawno temu blask"

 Lindgren, Torgny - "Legendy"

 Miles, Terry - "Rabbits"

 McCammon, Robert - "Królowa Bedlam"

 Simmons, Dan - "Czarne Góry"

Fragmenty

 Mara, Sunya - "Burza"

 Mrozińska, Marta - "Jeleni sztylet"

 Brzezińska, Anna - "Mgła"

 Rothfuss, Patrick - "Wąska droga między pragnieniami"

 Clarke, Arthur C. & Lee, Gentry - "Ogród Ramy"

 Sablik, Tomasz - "Próba sił"

 Kagawa, Julie - "Żelazna córka"

 Pratchett, Terry - "Pociągnięcie pióra. Zaginione opowieści"

Projekt i realizacja:sismedia.eu       Reklama     © 2004-2024 nast.pl     RSS      RSS