NAST.pl
 
Komiks
  Facebook
Facebook
 
Forum

  RSS RSS

 Strona główna     Zapowiedzi     Recenzje     Imprezy     Konkursy     Wywiady     Patronaty     Archiwum newsów     Artykuły i relacje     Biblioteka     Fragmenty     Galerie     Opowiadania     Redakcja     Zaprzyjaźnione strony   

Zaloguj się tutaj! | Rejestruj

Patronat

LaValle, Victor - "Samotne kobiety"

Hoyle, Fred - "Czarna chmura"

Ukazały się

Kingfisher, T. - "Cierń"


 Howard, Robert E. - "Conan. Księga pierwsza"

 Lloyd Banwo, Ayanna - "Kiedy byłyśmy ptakami"

 Jadowska, Aneta - "Tajemnica domu Uklejów"

 Sablik, Tomasz - "Mój dom"

 Pilipiuk, Andrzej - "Czasy, które nadejdą"

 Szmidt, Robert J. - "Szczury Wrocławia. Dzielnica"

 Bordage, Pierre - "Paryż. Lewy brzeg"

Linki

Carroll, Jonathan - "Ucząc psa czytać"
Wydawnictwo: Rebis
Tytuł oryginału: Teaching the Dog to Read
Tłumaczenie: Jacek Wietecki
Data wydania: Kwiecień 2015
ISBN: 978-83-7818-732-5
Oprawa: twarda
Format: 128 x 197 mm
Liczba stron: 98
Cena: 24,90 zł
Rok wydania oryginału: 2014
Seria: Salamandra



Carroll, Jonathan - "Ucząc psa czytać"

Gdy nie ma się pomysłu na powieść...


Króciutki utwór Jonathana Carrolla jest dość typowym przedstawicielem twórczości tego pisarza: sympatycznym, mającym lepsze i gorsze momenty, ale generalnie niekoniecznie wartym swojej ceny.

Kilka lat temu w sieci pojawił się ranking autorów, którzy w Polsce są bardziej popularni – oczywiście przy zachowaniu proporcji – niż na swoich rodzimych rynkach. Dość wysokie miejsce w zestawieniu zajął Jonathan Carroll, który cieszy się umiarkowaną, ale stałą popularnością od premiery „Krainy Chichów” – nota bene początkowo odrzucanej przez polskich wydawców: interweniować musiał sam Stanisław Lem, by książka trafiła do szerszego grona odbiorców.
Od wydania słynnej powieści Carrolla w Polsce minął szmat czasu, ale najwyraźniej popularność autora w naszym kraju jest wysoka, bo Dom Wydawniczy Rebis zdecydował się wydać w formie książkowej nowelę (a i to jest, obawiam się, miano na wyrost) pod tytułem „Ucząc psa czytać” – w sumie dziewięćdziesiąt kilka stron rozstrzelonym drukiem w twardej oprawie. Są utwory, które zasługują na takie wydanie, ale tekst Carrolla do nich nie należy... chociaż fani jego twórczości mogą mieć na ten temat odmienne zdanie.
O czym jest „Ucząc psa czytać”? Wbrew pozorom nie o nauce składania liter przez czteronoga, chociaż taki motyw faktycznie w pewnym momencie się pojawia (i zajmuje kilka zdań). To historia Tony’ego Areala, całkowicie zwykłego, normalnego i nieciekawego człowieka, na którego żywot nie zwróciłby uwagi pies z kulawą nogą. Wtem jednak bohater zaczyna otrzymywać prezenty: najpierw drogi zegarek, potem świetny samochód, a następnie... i tu opis fabuły należy skończyć, bo dotarliśmy pewnie mniej więcej do jej jednej trzeciej i nie wypada zdradzać wprost jednego z dwóch twistów fabularnych.
Z drugiej strony osoby znające twórczość Carrolla specjalnie zaskoczone nie będą, bo w tym utworze pojawiają się typowe dla autora motywy i rozwiązania. Pies jest przecież już w tytule (i głównie tytule), a oniryczność i przenikanie się snu i jawy stanowi jedną z osi fabularnych. Gorzej, że drugi zwrot akcji jest wyciągnięty z kapelusza i (nie)działa na zasadzie, że w finale trzeba czytelnika czymś zaskoczyć. Oczywiście Carrollowi nie można odmówić lekkości pióra i dość potoczystego języka opowieści, ale co z tego, skoro przekazuje nim w większości banał?
Na ocenę „Ucząc psa czytać” bez wątpienia rzutuje forma wydania. Gdyby ten tekst ukazał się w prasie, na przykład w „Nowej Fantastyce”, być może czytelnicy niespecjalnie zwróciliby na niego uwagę, ale też nie zebrałby jakiejś nadmiernej krytyki – wszak historia pisma zna znacznie gorsze teksty. Jednakże w formie książkowej, pociągającej za sobą wydatek dwudziestu kilku złotych, percepcja jest zupełnie inna. Raz, że wystarczy dorzucić dyszkę i mieć solidną lekturę na kilka godzin (a nie trzydzieści pięć minut, włączając robienie herbaty, z zegarkiem w ręku). Dwa, że jednak po tak wydanej książce spodziewać się należy czegoś więcej niż miłej i prostej opowiastki. Nie należy winić autora, że z braku pomysłu na powieść napisał opowiadanie, ale wydanie tekstu w formie sugerującej więcej, niż się otrzymuje, już zasługuje na delikatną naganę.
I na tym koniec, bo recenzja niebezpiecznie się rozrasta. Przecież nie chcielibyśmy, żeby jej lektura pochłonęła więcej czasu, niż zajęło przeczytanie omawianego tu utworu?


Autor: Tymoteusz Wronka


Dodano: 2015-08-06 21:07:25
Komentarze

Sortuj: od najstarszego | od najnowszego

kurp - 08:14 07-08-2015
No! Mogli chociaż dorzucić obrazki i jakieś może chociaż origami.

Shadowmage - 07:20 10-08-2015
O, to jest myśl :) Setkę wtedy by przekroczyli, jak nic :)

Komentuj


Artykuły

Plaża skamielin


 Zimny odczyt

 Wywiad z Anthonym Ryanem

 Pasje mojej miłości

 Ekshumacja aniołka

Recenzje

Hoyle, Fred - "Czarna chmura"


 Simmons, Dan - "Modlitwy do rozbitych kamieni. Czas wszystek, światy wszystkie. Miłość i śmierć"

 Brzezińska, Anna - "Mgła"

 Kay, Guy Gavriel - "Dawno temu blask"

 Lindgren, Torgny - "Legendy"

 Miles, Terry - "Rabbits"

 McCammon, Robert - "Królowa Bedlam"

 Simmons, Dan - "Czarne Góry"

Fragmenty

 Mara, Sunya - "Burza"

 Mrozińska, Marta - "Jeleni sztylet"

 Brzezińska, Anna - "Mgła"

 Rothfuss, Patrick - "Wąska droga między pragnieniami"

 Clarke, Arthur C. & Lee, Gentry - "Ogród Ramy"

 Sablik, Tomasz - "Próba sił"

 Kagawa, Julie - "Żelazna córka"

 Pratchett, Terry - "Pociągnięcie pióra. Zaginione opowieści"

Projekt i realizacja:sismedia.eu       Reklama     © 2004-2024 nast.pl     RSS      RSS