Po dwóch latach od opublikowania bardzo dobrze przyjętej „Szczęśliwej ziemi” Łukasz Orbitowski częstuje czytelników kolejną powieścią, „Inną duszą”. Książką jednocześnie drastycznie odmienną i na wiele sposobów uderzająco podobną do wcześniejszych utworów autora. Zaskoczeniem dla miłośników fantastycznej twórczości skaczącego po wydawnictwach pisarza był już na pewno fakt, że najnowsza książka została opublikowana przez Od deski do deski, w serii „Na F/aktach”, która ma składać się z „powieści dokumentalnych”.

F/aktycznie, „Inna dusza” to powieść reportażowa, chwilami porażająco wręcz realistyczna. Opowiada o głośnej swojego czasu – czyli pod koniec lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku – historii młodego zabójcy z Bydgoszczy, książkowego Jędrka (personalia bohaterów i niektóre szczegóły autentycznej historii zostały zmienione). Sposób narracji, prowadzonej z punktu widzenia kolegi Jędrka i rozłożenie powieściowych akcentów przypomina już jednak do złudzenia „Tracę ciepło” czy „Szczęśliwą ziemię”. Znów chodzi o powracanie po latach do wydarzeń z czasu dojrzewania, o kilku kolegów, których drogi rozchodzą się, jednocześnie pozostając nierozerwalnie związane, o starannie opisywane realia „tamtej” epoki. Bydgoszcz 1995-1998 na łamach powieści Orbitowskiego to pulsujące autentycznością ulice i zaułki, wychodzące powoli z obiegu ruskie gry elektroniczne, flejersy, flippery, pieczołowicie odtwarzana muzyka puszczana w radiu podczas kolejnych miesięcy. Wypijany na potęgę kujawiak, zastępowany w miarę upływu lat przez EB. Dbałość o szczegóły i imponująca sprawność warsztatowa stanowią bardzo silne strony powieści – trudno przy tym nie pomyśleć, że kolejny raz na te pierwsze szczególnie przychylnie będą patrzeć recenzenci czy czytelnicy, będący mniej więcej równolatkami autora (jak niżej podpisany). Wyprawa w przeszłość dla kolejnych pokoleń odbiorców może się okazać podróżą do zupełnie obcego świata.

Fundamentalny problem poruszany w „Innej duszy” nie ma do końca natury kryminalnej: siedzącego w więzieniu zabójcę poznajemy w pierwszych linijkach wstępu. Oczywiście warstwa sensacyjna książki pozostaje istotna – losy Jędrka i jego kolegów kryją w sobie wiele zwrotów akcji. Znacznie ważniejsze jest jednak pytanie o naturę i pochodzenie zła. Tego potężnego, olbrzymiego, niezrozumiałego, prowadzącego do mordu, ale i tego pozornie drobniejszego, codziennego, poniekąd oswojonego, a przez to jeszcze bardziej przerażającego, reprezentowanego w powieści przez ojca narratora, systematycznie niszczącego siebie i rodzinę alkoholika. W poprzednich książkach Orbitowskiego mroczne siły wiodące ku tragedii stających na skraju dorosłości bohaterów przybierały fantastyczne wcielenia, które co prawda nie dawały odpowiedzi na pytania o przyczyny, ale przynajmniej pozwalały myśleć o mistycznych, zewnętrznych wyjaśnieniach. Tym razem na końcu opowieści pozostaje tylko głucha cisza. Cisza, która wybrzmiewa bardzo głośno.

„Dom, w którym mieszkałem, przeznaczono do wyburzenia”.