Cassandra Clare, znana z serii "Dary anioła", oraz Holly Black, autorka "Kronik Spiderwick", spotykają się razem w pierwszym tomie pięcioczęściowej sagi "Magisterium". Spotykają się, by wspólnie stworzyć produkt rynkowego zachwytu, czyli literackiego bubla.

Współczesna fantastyka nie ma się zbyt dobrze, bo współczesna literatura nie ma się zbyt dobrze. Wszystko ulega komercjalizacji i rynkowy darwinizm mówi nam o "przetrwaniu najlepiej sprzedających się". Nie ma tu specjalnie miejsca na jakość, ważne są dochody. Dlatego projektuje się zespoły takie, jak Clare & Black, które mają zwiększyć sprzedaż bez specjalnego zamartwiania się jakością produktu. Witajcie w fantastycznym fast-foodzie.

"Próba żelaza" wprowadza czytelnika w świat "Magisterium" przez przedstawienie głównego bohatera cyklu: dwunastoletniego Calluma Hunta, dzieciaka o niezwykłych talentach magicznych. Ponieważ to właśnie zdolności magiczne przysporzyły jego rodzicom nie lada kłopotów, a jego matce odebrały życie, Call wychowywany był w przeświadczeniu, że z magii płyną same niebezpieczeństwa. Nic więc dziwnego, że dokładał wszelkich starań, by oblać egzaminy wstępne do Magisterium - podziemnej szkoły magów. Dla dobra opowieści plan ten mu się nie powiódł, i wraz z dwójką przyjaciół, Aaronem i Tamarą, rozpoczyna nowy rok szkolny w murach nietypowej placówki edukacyjnej.

Nie da się tu uniknąć zestawienia z Harrym Potterem. Główny bohater to chłopiec posiadający magiczne talenty? Jest. Magiczna szkoła skryta przed wzrokiem "profanów"? Jest. Dwójka przyjaciół głównego bohatera, w tym jedna dziewczynka? Jest. Wielki Zły, chwilowo nieobecny? Jest. Dawna walka Dobra ze Złem, w której ginie matka bohatera? Jest. I można by tak długo. Oczywiście można dla odmiany skupić się na różnicach dzielących Harry'ego Pottera i Imaginarium, ale... to nie miałoby sensu. Jeśli dwa dzieła są do siebie podobne pod pewnymi względami, a różne pod innymi, to różnice nie mają tak wielkiego znaczenia, tak jak nie mają znaczenia różnice pomiędzy dziełami w ogóle do siebie nie podobnymi. A tutaj po prostu Black i Clare wzięły schemat wypracowany przez J. K. Rowling i wypełniły go własną treścią. To kiepskie powtórzenie i mocne lekceważenie czytelników.

"Magisterium" kierowane jest w założeniu do młodszych odbiorców, ale ze względu na popularność nazwisk i nieodzownego Harry'ego Pottera, możemy się spodziewać, że sięgać po nią będą także starsi czytelnicy. Nie ma w tym zresztą nic złego, bo literatura dziecięca powinna być uniwersalna i wciągająca, wartościowa nawet dla dorosłego odbiorcy. Powinna być i kiedyś była, ale między "Piotrusiem Panem" a "Próbą żelaza" leżą niezmierzone oceany literackiego dystansu. Nie ma tu niczego, co mogłoby zainteresować czytelnika z bardziej wyrobionym gustem. Nie ma inteligentnego humoru czy intertekstualnych nawiązań (innych, niż kopiowanie znanych schematów fabularnych i elementów świata przedstawionego). Co prawda główni bohaterowie zachowują się momentami nad wyraz dojrzale, jak na dwunastolatków, ale to tylko stanowi dodatkową słabość i niekonsekwencję narracji.

"Próba żelaza" to książka obliczona na zysk, która jednocześnie obrazuje kryzys fantastyki. Dziś popularność (i sprzedaż) osiągana jest poprzez zestawianie znanych nazwisk oraz powtarzanie sprawdzonych motywów, szablonów i rozwiązań. Każdą opowieść rozciąga się na możliwie największą ilość tomów, bo to mnoży tantiemy i zyski wydawcy. Co jednak najgorsze - traci się metaforyczny charakter fantastyki. To już nie są opowieści o realnych wartościach i problemach osadzone w fantazyjnym świecie. Tu problemy są wydumane a wartości powielane. Wyrabianie praktyki czytelniczej u młodych odbiorców poprzez lektury takie, jak "Próba żelaza", skutkować może kształtowaniem kiepskiego gustu.