Kawałek korka ozdobiony kolorowym piórkiem podskoczył na wodzie i znikł. Rybak szarpnął wędkę do góry, jej koniec wygiął się i zatańczył wahadłowym ruchem, gdy ofiara próbowała zerwać się z haczyka. Ponury uśmiech wykrzywił twarz ukrytą pod ciemny ekchaarem.
Mam cię.
Ryba poszła w drugą stronę, zawróciła, błysnęła brzuchem tuż pod taflą wody i zanurkowała w kierunku dna. Mężczyzna nie spieszył się, pozwalając jej się zmęczyć. To była duża sztuka, ponad łokieć długości i z sześć, siedem funtów wagi. Dawno takiej nie złowił.
Nagle ryba wyskoczyła nad wodę i sunąc w powietrzu wspaniałym łukiem, plusnęła tuż przy brzegu, niemal u jego stóp. Nie zdążył poderwać wędziska, pleciona linka zawisła luźno i przy następnym szarpnięciu pękła. Było po zabawie.
Zaklął.
Po chwili cmoknął poirytowany i zaśmiał się cicho.
– Niech będzie na twoje, cholero.
– Ciekawa reakcja – za jego plecami odezwał się ktoś w k’issari.
Rybak drgnął, bardziej zdziwiony niż przestraszony, i odwrócił się, odruchowo kładąc dłoń na rękojeści szabli. Zasada „pokój, szacunek i gościnność” obowiązywała w Savandarum tak jak we wszystkich oazach na Travahen, lecz jak każde z praw wymyślonych przez ludzi, mogła zostać złamana.
Stał przed nim mężczyzna w luźnej białej szacie utkanej z najprzedniejszego jedwabiu. Ciemne włosy miał gładko zaczesane do tyłu, a krótką, czarną brodę namaszczoną jakimś pachnącym olejkiem. Konowerczyk. Z karawany, która miała wyruszyć dzisiaj.
Przynajmniej dobrze płacili za dodatkową wodę, którą wypijały te ich olbrzymie bydlęta.
Spojrzał przybyszowi w oczy i zaraz rozejrzał się wokół.
– Przyszedłeś tu sam?
– Możemy mówić w meekhu? Słabo znam język Issaram. – Mężczyzna w białej szacie uśmiechnął się łagodnie. – I nie przyszedłem tu sam, przyprowadziła mnie jedna dziewczyna. Eanassa. Powiedziała, że znajdę tu starszego oazy. Zostawiła mnie za twoimi plecami i gdzieś sobie poszła.
Rybak westchnął ciężko, podniósł upuszczoną wędkę i pochylił się, zbierając resztę przyborów.
– To ja jestem starszym osady. Ciekawe, co ją naszło, zazwyczaj nie jest taka uprzejma.
– Obiecałem, że pozwolą jej dotknąć słoniowej trąby. Krąży przesąd, że to przynosi szczęście.
– A przynosi?
– Nasi kornacy mówią, że jeśli możesz dotknąć trąby słonia, to nie znalazłeś się pod jego stopą, więc z pewnością masz szczęście.
Issarski wojownik uśmiechnął się kwaśno.
– Szczęście wam się przyda.
– Ponieważ? – Ciemne brwi uniosły się pytająco.
– Ponieważ wynajęliście Mahaaldów na przewodników.
– Jak nie masz wyścigowego wierzchowca, to dosiadasz osła.
– Ale osioł nie zrzuci cię z grzbietu i nie stratuje na śmierć, gdy tylko okażesz chwilę słabości. Możecie poczekać kilka dni, znajdę wam przewodników godnych zaufania. Issaram.
Konowerczyk pokręcił głową i skrzywił się dziwnie.
– Nie możemy czekać. Wyruszamy już dziś. Przyszedłem tylko po to, by podziękować za gościnę w oazie. Dziękuję i niech woda zawsze napełnia twój puchar.
– I twój również w drodze między dłonie Matki.
Mężczyzna w bieli uśmiechnął się lekko.
– Lub na sąd Pana Ognia.
Rozległ się krzyk i w głębi alejki prowadzącej nad staw pojawiło się kilku ubranych w żółte tuniki zbrojnych. Truchtali szybko w stronę rozmawiających. Uśmiech Konowerczyka stał się zmęczony.
– Szukają mnie, bo nie lubią, jak oddalam się bez eskorty. Najwyraźniej sądzą, że ślepiec nie poradzi sobie z najprostszym zadaniem.
Odwrócił się i ruszył w stronę wojowników, z wprawą stawiając stopy na kamiennych płytach alejki.
– Aha. – Odwrócił się jeszcze, a jego białe źrenice błysnęły niepokojąco. – Powiedz tej dziewczynie, że wyruszamy za godzinę, więc mam mało czasu, by się jej odwdzięczyć. Jeśli się spóźni, sama będzie sobie winna.
Markowski, Adrian - "Słomianie"
