Młody wampir Rama, czyli dawny młody moskwianin Roman, przeżył pierwsze wtajemniczenia w podziemny i powietrzny świat, kąsał i był kąsany, poznał bogów i ich ziemskich pośredników, zarządzających rasą ludzką będącą w istocie hodowaną przez wampirów trzodą dojną, dowiedział się o rządzącymi ludzką rzeczywistością glamourze i dyskursie oraz głęboko się zakochał. Ostatecznie jednak stracił ukochaną Herę (a raczej to Hera straciła głowę (a raczej to głowa Hery straciła resztę ciała)). Tak w supertelegraficznym skrócie wygląda fabuła napisanej w 2006 roku, a wydanej w Polsce dwa lata później przez W.A.B. powieści Wiktora Pielewina „Empire V”. Jesienią ubiegłego roku ukazała się u nas, tym razem za pośrednictwem Wydawnictwa Literackiego, jej kontynuacja, „Batman Apollo”. Z myślą o tych, którzy „Empire V” nie czytali, autor umieszcza na początku książki krótkie omówienie podstawowych koncepcji przedstawionych w pierwszej części przygód Ramy.

Akcja „Batmana Apollo” zaczyna się bezpośrednio po wydarzeniach opisanych w „Empire V” – od pogrzebu ciała Hery. W zasadzie niezmieniony pozostaje styl opowieści: pozornie szybka, a właściwie niespiesznie tocząca się akcja jest gęsto przetykana popfilozoficznymi wykładami o naturze świata. W „Batmanie” Rama wkracza na kolejny poziom wampirzej społeczności, przygotowując się do roli limbo-nurka, a następnie zaczynając ją wypełniać. Nic nie jest tu takie, na jakie wygląda. Wypełnione animogramami zmarłych limbo okazuje się na bieżąco kreowane przez nurków – odgrywających Charonów, posługujących się odpowiadającymi GPS wamponawigatorami undead, a kolejne warstwy (nie-)rzeczywistości nakładają się na siebie i przenikają. Schopenhauerowskie koncepcje istnienia i interpretacje historii buddyzmu przedstawia martwy od setek lat hrabia Drakula, skądinąd w powieści będący niezwiązanym z Transylwanią londyńczykiem, a tołstojowską teorię zbratania wykłada w praktyce Ozyrys. Przed oczyma czytelnika odsłaniają się coraz to nowe hierarchie bóstw i władców, do Wielkiej Myszy dołącza Wielki Wampir, a tytułowy batman imperator okazuje się grać z Ramą w okrutną, a może tylko złośliwą grę... Do ironicznych, gorzkich nawiązań do współczesnej i historycznej Rosji (pojawia się tu Vlad Putin, Vladimir Nabokov i Pussy Riot i protesty w Moskwie z 2012 roku), obecnych już w „Empire V”, dołącza tu i satyryczne ujęcie świata zachodniego – w końcu wampiry rosyjskie różnią się od swoich amerykańskich braci.

Opisany wyżej powieściowy chaos utrzymuje do pewnego stopnia w ryzach błyskotliwa, pełna ironii i humoru narracja. Kolejne elementy układanki zdają się do siebie logicznie pasować, choć spojrzenie na całość pokazuje świat czysto absurdalny. Spadanie (metaforyczne, ale i dosłowne) na coraz to głębsze poziomy powieściowej scenerii chwilami staje się nużące, trudno traktować poważnie nowe informacje o naturze bytów, gdy wiemy już, że lada chwila okażą się one podobnie błędne, czy też podobnie prawdziwe, jak poprzednie. Jeśli jednak słowo „postmodernizm” nie budzi w Was nerwowych drgawek, a żywiołowe mieszanie filozofii, polityki i popkultury nie tyle oburza, co zachęca, to lektura „Batmana Apollo” dostarczy Wam wiele przyjemności. Miłego lotu.