– Jak zdołałem to zrobić? – zapytał Heser. – I czemu ty nie zdołałeś?

Staliśmy na środku bezkresnej szarej równiny. Gdy patrzyło się na cały krajobraz, wzrok nie rejestrował barw, lecz wystarczyło przyjrzeć się pojedynczemu ziarnku piasku, a zaczynało ono płonąć złotem, purpurą, lazurem i zielenią. W górze, na niebie zastygła biel i róż, jakby rzekę mlekiem i miodem płynącą przemieszano z powidłowymi brzegami i wylano na nieboskłon.

Wiał wiatr i było zimno. Na czwartej warstwie Zmroku zawsze jest mi zimno, ale to indywidualna reakcja. Heserowi, przeciwnie, było gorąco. Twarz mu poczerwieniała, po czole spływały krople potu.

– Dlatego że brak mi Siły – powiedziałem.

Twarz Hesera spurpurowiała.

– Zła odpowiedź! Jesteś Wyższym magiem. Zostałeś nim przypadkiem, ale zostałeś. Dlaczego Wyższych magów nazywa się również magami poza kategoriami?

– Dlatego że różnica Siły jest między nimi tak nikła, że ciężko stwierdzić, kto jest silniejszy, a kto słabszy – mruknąłem. – Ja to rozumiem, Borysie Ignatjewiczu. Ale brakuje mi Siły. Nie zdołam wejść na piątą warstwę.

Heser spojrzał pod nogi. Podważył piasek noskiem pantofla, podrzucił. Zrobił krok do przodu – i zniknął.

Co to ma być? Rada?

Podrzuciłem piasek przed sobą. Zrobiłem krok, usiłując pochwycić swój cień.

Cienia nie było.

Nic się nie zmieniło. Pozostałem na czwartej warstwie. W dodatku robiło się coraz zimniej – para mojego oddechu nie rozpływała się jak biały obłoczek, lecz zamieniała w kłujące igiełki, które spadały na piasek.

Odwróciłem się. Z psychologicznego punktu widzenia łatwiej znaleźć wyjście z tyłu. Zrobiłem krok i wyszedłem na trzeci poziom Zmroku, w bezbarwny labirynt nadgryzionych zębem czasu kamiennych płyt, nad którymi szarzało niskie, nieruchome niebo. Na kamieniach ścieliły się wyschnięte łodygi, przypominające zmarznięty powój.

Kolejny krok. Druga warstwa Zmroku. Kamienny labirynt przykryły splecione gałęzie.

Jeszcze jeden. Pierwsza warstwa. Już nie kamień, lecz ściany i okna. Znajome ściany moskiewskiego biura Nocnego Patrolu – w jego zmrokowej postaci.

Ostatnim wysiłkiem wypadłem ze Zmroku do rzeczywistego świata, prosto do gabinetu Hesera.

Rzecz jasna, szef już siedział w fotelu. Chwiejąc się, stanąłem przed nim.

Jakim cudem mnie wyprzedził? Przecież wszedł na piątą warstwę, gdy ja zacząłem wychodzić ze Zmroku!

– Gdy zobaczyłem, że ci nie wychodzi – powiedział Heser, nie patrząc na mnie – od razu wyszedłem ze Zmroku.

– Z piątej warstwy do rzeczywistego świata? – Nie mogłem ukryć zdumienia.

– Zgadza się. Co cię tak dziwi?

Wzruszyłem ramionami. Nic mnie nie dziwi. Jeśli Heser zechce mnie zaskoczyć, będzie mógł przebierać w możliwościach. Nie wiem bardzo wielu rzeczy. I to...

– Jest przykre – dokończył Heser. – Siadaj, Gorodecki.

Usiadłem naprzeciwko niego, złożyłem ręce na kolanach, a nawet spuściłem głowę, jakbym czuł się winny.

– Anton, zwykle mag osiąga swoją potęgę we właściwym czasie – powiedział szef. – Dopóki nie staniesz się mądrzejszy, dopóty nie będziesz silniejszy. Dopóki nie będziesz silniejszy, nie opanujesz Wyższej magii. Dopóki nie opanujesz Wyższej magii, nie będziesz się pchał do niebezpiecznych miejsc. Twoja sytuacja jest unikatowa. Trafiłeś pod... – skrzywił się – ...zaklęcie Fuaran. Zostałeś Wyższym magiem, mimo braku przygotowania. To prawda, posiadasz Siłę i umiesz nią kierować... To, co przedtem przychodziło ci z trudem, teraz nie stanowi dla ciebie problemu. Jak długo przebywałeś na czwartej warstwie Zmroku? A teraz siedzisz tu jak gdyby nigdy nic! Ale to, czego nie umiałeś wcześniej...

Zamilkł.

– Nauczę się, Borysie Ignatjewiczu – powiedziałem. – Przecież wszyscy wiedzą, że robię znaczne postępy. Olga, Swietłana...

– Robisz – zgodził się Heser. – Nie jesteś przecież kompletnym idiotą, żeby się nie rozwijać. Ale teraz przypominasz mi niedoświadczonego kierowcę, który pół roku jeździł żiguli i nagle przesiadł się do wyścigowego ferrari. Nie, gorzej! Do wywrotki ważącej dwieście ton, która się wspina po serpentynie, wyjeżdżając z kamieniołomu... a tuż obok ciebie jest stumetrowa przepaść! A na dole jeżdżą inne wywrotki. Jeden fałszywy ruch, jeden zbyt gwałtowny skręt kierownicy, jedno drgnięcie nogi na pedale, a odbije się to na wszystkich!

– Rozumiem. – Skinąłem głową. – Ale przecież nie pchałem się do Wyższych, Borysie Ignatjewiczu. To pan posłał mnie w pogoń za Kostią...

– Nie mam do ciebie pretensji i próbuję cię wielu rzeczy nauczyć. – Heser westchnął. I niekonsekwentnie dodał: – Chociaż kiedyś odmówiłeś bycia moim uczniem!

Nic nie powiedziałem.

– Naprawdę nie wiem co zrobić... – Heser zabębnił pacami po leżącej przed nim teczce. – Posyłać cię na codzienne zadania?

„Uczennica widziała bezdomnego-wilkołaka”, „Na Butowie pojawił się wampir”, „Czarownica naprawdę czaruje”, „W mojej piwnicy rozlega się tajemniczy stuk”... To bez sensu. Z takimi bzdurami poradzisz sobie czystą Siłą i niczego się nie nauczysz. Zostawić cię, żebyś gnił przy biurku, przy papierkowej robocie? Sam tego nie chcesz. No?...

– Przecież pan mnie zna, Borysie Ignatjewiczu – odparłem. – Niech mi pan da prawdziwe zadanie. Takie, żebym musiał się rozwijać.

W oczach Hesera błysnęła iskierka ironii.

– Aha, już. Zorganizuję ci napad na specjalny magazyn Inkwizycji. Albo wyślę do szturmu biura Dziennego Patrolu.

Przesunął w moją stronę leżącą na stole teczkę.

– Masz, czytaj.

A sam otworzył dokładnie taką samą i pogrążył się w studiowaniu zapisanych odręcznym pismem kartek ze szkolnego zeszytu.

Skąd w naszym biurze stare tekturowe teczki z tasiemkami? Zakupiono je w ubiegłym stuleciu w ilości kilku ton? Albo niedawno, z pobudek humanitarnych, od spółdzielni inwalidów? Produkują je w pradawnym kombinacie w mieście Muchosrańsk, należącym do muchosrańskiego Nocnego Patrolu?

Tak czy inaczej, fakt pozostaje faktem: w dobie komputerów, kopiarek, przezroczystych „koszulek” i pięknych segregatorów z wygodnymi uchwytami nasz Patrol używa tektury i tasiemek! Wstyd i hańba przed kolegami z zagranicy!

– Na teczki z materiałami pochodzenia organicznego łatwo nałożyć zaklęcie ochronne, przeszkadzające sondowaniu na odleg­łość – wyjaśnił Heser. – Z tego samego względu do nauki magii wykorzystuje się wyłącznie książki. Tekst zapisany w komputerze nie zachowuje w sobie magii.

Spojrzałem Heserowi w oczy.

– Nie czytam w twoich myślach – odparł szef. – Dopóki nie nauczysz się kontrolować swojej twarzy, nie ma takiej konieczności.

Teraz i ja poczułem magię przenikającą teczkę. Lekkie strażniczo-ochronne zaklęcie nie stanowi dla Jasnych problemu. Ciemni również zdjęliby je bez kłopotów, ale narobiliby przy tym hałasu.

Otworzyłem teczkę – tasiemki były zawiązane na kokardkę – i zobaczyłem w środku cztery świeże, jeszcze pachnące farbą drukarską wycinki z gazet, faks oraz trzy zdjęcia. Wycinki były po angielsku, ale nimi zająłem się w pierwszej kolejności.

Pierwszy był krótką notatką o wydarzeniu w rozrywce turystycznej „Podziemia Szkocji”. Jak zrozumiałem, w tym dość banalnym wariancie komnaty strachu zginął, z powodu awarii technicznej, rosyjski turysta. „Podziemia” zostały zamknięte, policja prowadzi śledztwo i wyjaśnia, czy do tragedii nie doszło z winy personelu...

Druga notatka była znacznie bardziej szczegółowa. O „awarii technicznej” nawet nie wspomniano. Tekst był suchy, pedantyczny. Z narastającym zdenerwowaniem czytałem, że zginął dwudziestopięcioletni Wiktor Prochorow, student uniwersytetu w Edynburgu. Był synem „rosyjskiego polityka” i do „Podziemi” udał się wraz z narzeczoną, Walerią Chomko, która przyleciała do niego z Rosji, i właśnie na jej rękach zmarł od utraty krwi. W ciemności „Podziemi” ktoś – albo coś – poderżnął mu gardło. Biedak siedział z narzeczoną w łódce, która powoli płynęła po „krwawej rzece” – płytkim kanale wokół „Zamku wampirów”. Może ze ściany sterczało jakieś ostre żelastwo, które przejechało po szyi Wiktora?

Doczytałem do tego miejsca, westchnąłem i popatrzyłem na Hesera.

– Zawsze świetnie wychodziło ci... z wampirami – powiedział szef, na chwilę odrywając się od swoich papierów.

Trzecia notatka pochodziła z jakiegoś szkockiego brukowca. Tu już autor opowiedział straszliwą historię o współczesnych wampirach, które w mroku podziemi wysysają krew ze swoich ofiar. Jedynym oryginalnym szczegółem było stwierdzenie dziennikarza, że wysysając krew z ofiar, wampiry zwykle ich nie zabijają. Ale rosyjski student, jak należało się spodziewać, był tak pijany, że biedny szkocki wampir upił się i stracił nad sobą panowanie.

Mimo całego tragizmu tej historii, parsknąłem śmiechem.

– Brukowce są jednakowe na całym świecie – mruknął Heser, nie podnosząc wzroku.

– Najstraszniejsze, że tak właśnie było – powiedziałem. – Oprócz pijaństwa oczywiście.

– Kufel piwa do obiadu – zgodził się Heser.

Czwarty wycinek pochodził z naszej gazety. Nekrolog. Kondolencje dla Leonida Prochorowa, deputowanego Dumy Państwowej, z powodu tragicznie zmarłego syna...

Wziąłem kartkę z faksu.

Tak jak przypuszczałem, było to doniesienie Nocnego Patrolu – Edynburg, Szkocja, Wielka Brytania.

Faks zaadresowano, ku mojemu zdumieniu, do samego Hesera, zamiast do operacyjnego dyżurnego czy kierownika działu międzynarodowego. Ton listu był nieco bardziej osobisty, niż można by się spodziewać po oficjalnym dokumencie.

Za to treść była do przewidzenia.

„Z głębokim żalem informujemy... starannie przeprowadzonego śledztwa... całkowita utrata krwi... nie stwierdzono oznak inicjacji. Przyciągnięto najlepsze siły... jeśli wydział moskiewski uważa za konieczne skierować... przekaż gorące pozdrowienia Oldze, bardzo się cieszę, stary ca...”.

Brakowało drugiej kartki z faksu, widocznie tam tekst stawał się jeszcze bardziej prywatny i dlatego nie zobaczyłem podpisu.

– Foma Lermont – rzekł Heser. – Szef szkockiego Patrolu. Stary przyjaciel.

– Aha... – powiedziałem w zadumie. – Czyli...

Nasze spojrzenia się spotkały.

– Nie. O to, czy jest krewnym Michaiła Lermontowa, to już sam zapytasz – powiedział Heser.

– Chodziło mi o coś innego. „Ca” oznacza „captain”?

– „Ca” oznacza... – Heser zająknął się, z wyraźnym niezadowoleniem zerknął na faks. – „Ca” to „ca” i już. Nie powinno cię to interesować.

Popatrzyłem na zdjęcia. Chłopak to pewnie ten biedak Wiktor. Bardzo młoda dziewczyna – na pewno jego narzeczona. I starszy facet. Ojciec Wiktora?

– Cała ta sprawa wygląda na atak wampira. Ale dlaczego mielibyśmy interweniować? – zapytałem. – Nasi rodacy często giną za granicą, czasem również z powodu wampirów. Nie ufa pan Fomie i jego podwładnym?

– Ufam. Ale oni mają mało doświadczenia, bo Szkocja to spokojny kraj. Mogą sobie nie poradzić. A ty często miałeś do czynienia z wampirami.

– Całkiem logiczne. Ale chyba chodzi o coś więcej... O to, że jego ojciec jest politykiem?

Heser się skrzywił.

– Jaki tam z niego polityk... Biznesmen, który został deputowanym i na głosowaniach spokojnie naciska przyciski.

– Całkiem rozsądnie. Ale nie uwierzę, że nie ma szczególnego powodu.

Heser westchnął.

– Ojciec chłopaka został dwadzieścia lat temu określony jako potencjalny Jasny Inny, dość silny. Odmówił inicjacji, twierdząc, że woli zostać człowiekiem. Ciemnych od razu posłał do diabła, ale z nami utrzymywał kontakt, czasem nawet pomagał.

Pokiwałem głową. To rzadki przypadek. Nieczęsto ludzie rezygnują z możliwości, jakie otwierają się przed Innymi.

– Można powiedzieć, że czuję się winny względem starego Prochorowa. – Heser westchnął. – I skoro nie mogę pomóc synowi... to nie pozwolę, żeby zabójca pozostawał bezkarny na wolności. Pojedziesz do Edynburga, znajdziesz tego stukniętego krwiopijcę i rozsypiesz go na wietrze.

To był rozkaz. Zresztą i tak nie zamierzałem protestować.

– Ca... – zająknąłem się. – Cały czas myślę... Kiedy mam lecieć?

– Wstąp do wydziału międzynarodowego, powinni już przygotować dokumenty, bilety i pieniądze dla ciebie. A także legendę.

– Legendę? Dla mnie?

– Tak. Będziesz pracował nieoficjalnie.

– Ca... Całkiem mam się ukrywać?

Heser najpierw ściągnął brwi i spojrzał na mnie podejrzliwie.

– Możesz się kontaktować jedynie z Fomą... Anton, dość tych kpin!

Popatrzyłem na niego zaskoczony.

– „Ca” to początek słowa „cap” – mruknął Heser. – Młodość, swoboda obyczajów epoki renesansu... To wszystko, idź. Postaraj się polecieć najbliższym lotem. – Zawahał się, ale mimo wszystko dodał: – Jeśli Swietłana nie będzie miała nic przeciwko temu. Jeśli będzie miała, to powiedz, że spróbuję ją przekonać.

– Na pewno będzie miała – odparłem z przekonaniem.

I o co on się obraził? Dlaczego wyjaśnił mi tego „capa”?

***

Swietłana postawiła przede mną talerz smażonych ziemniaków z grzybami. Zaraz potem na stole pojawiły się sztućce, solniczka, marynowane ogóreczki na talerzyku, kieliszek i mała, stugramowa karafka z wódką. Karafka została przed chwilą wyjęta z lodówki i w cieple natychmiast spotniała.

Idylla!

Marzenie mężczyzny wracającego z pracy. Żona krząta się przy kuchni i podaje na stół smaczne i niezdrowe rzeczy. Chce mnie o coś poprosić? Córeczka bawi się klockami lego – w wieku pięciu lat przestała interesować się lalkami. Ale nie buduje samochodów i samolotów, tylko małe domki; może zostanie architektem?

– Swieta, wysyłają mnie w podróż służbową do Edynburga – powtórzyłem na wszelki wypadek.

– Tak, słyszałam – odparła spokojnie Swietłana.

Karafka uniosła się ze stołu, korek wysunął z szyjki, schłodzona wódka przezroczystą strużką wlała się do kieliszka.

– Mam lecieć dzisiaj w nocy – powiedziałem. – Nie ma bezpośredniego lotu do Edynburga, lecę z przesiadką w Londynie...

– W takim razie nie pij za dużo – zaniepokoiła się Swietłana.

Karafka zrobiła wiraż i poleciała w stronę lodówki.

– Myślałem, że się zdenerwujesz... – powiedziałem urażony.

– Po co? – Swietłana nałożyła sobie pełen talerz i usiadła obok mnie. – Czy wtedy byś nie poleciał?

– Poleciałbym...

– No właśnie. I jeszcze będzie do mnie dzwonił Heser i wyjaśniał, jak ważny jest twój wyjazd. – Swietłana się skrzywiła.

– Bo rzeczywiście jest ważny.

– Wiem. – Swietłana skinęła głową. – Rano poczułam, że wyślą cię gdzieś daleko. Zadzwoniłam do Olgi, zapytałam, co się ostatnio wydarzyło, a ona opowiedziała mi o tym chłopaku w Szkocji.

Odetchnąłem z ulgą i skinąłem głową. To dobrze, że Swietłana wie o wszystkim. Nie będę musiał kłamać.

– Swoją drogą, to dziwna historia – powiedziała Swietłana.

Wzruszyłem ramionami i wypiłem czterdzieści gramów wódki. Z przyjemnością zagryzłem kiszonym ogórkiem i wymruczałem z pełnymi ustami:

– Co w niej takiego dziwnego? Albo dziki wampir, albo jakiś zwariował. Widocznie ma specyficzne poczucie humoru, skoro zabił człowieka oddającego się rozrywce w miejscu, które nazywa się „zamek wampirów”.

– Ciszej. – Swietłana znów się skrzywiła, wzrokiem wskazując Nadiuszkę.

Zabrałem się za jedzenie. Lubię smażone ziemniaki – chrupiące, odsmażane na gęsim smalcu, ze skwarkami i smażonymi grzybami, w sezon świeżymi, a poza – z suszonymi. Wszystko jest w porządku, mama i tata rozmawiają o jakichś głupstwach, o filmach, książkach, tak naprawdę nie ma żadnych wampirów...

Niestety, nasza córeczka nie da się oszukać, że wampiry nie istnieją – świetnie je widzi. Ledwie udało nam się oduczyć ją głośnych okrzyków w metrze czy trolejbusie: „Mamo, tato, patrzcie, ten pan to wampir!”. Pasażerowie zrzucą wszystko na dziecięcą fantazję, ale jakoś tak głupio przed wampirami. Przecież niektórzy nigdy nie napadali na ludzi, uczciwie piją krew dawców, prowadzą przyzwoite życie, a tu smarkula w tłumie pokazuje ich palcem i chichocze. „Wujek jest nieżywy, a chodzi!”. I nic na to nie poradzimy, Nadia słyszy, o czym rozmawiamy i wyciąga własne wnioski.

Ale tym razem Nadia nie interesowała się naszą rozmową. Nad domkiem z żółtych cegiełek wznosiła czerwony „dachówkowy” dach.

– Wydaje mi się, że nie chodzi o poczucie humoru – zauważyła Swietłana. – Heser nie ganiałby cię przez pół Europy dla jakiegoś głupstwa... W szkockim Patrolu też nie siedzą głupcy, wcześniej czy później znaleźliby tego krwiopijcę.

– No to co? Dowiedziałem się kilku rzeczy o tym chłopaku. Całkiem porządny, chociaż nie święty. I na pewno nie był Innym. Ciemni nie mieliby po co go zabijać. Ojciec chłopaka odmówił kiedyś zostania Innym, ale nieoficjalnie współpracował z Nocnym Patrolem. Rzadki przypadek, ale nie unikatowy. Wszystko sprawdziłem, Ciemni nie mają powodu, żeby się mścić.

Swietłana westchnęła. Zerknęła na lodówkę i karafka wróciła na stół.

I nagle zrozumiałem, że ona jest czymś zaniepokojona.

– Swieta, zaglądałaś w przyszłość?

– Tak.

Nie da się zobaczyć przyszłości w tym sensie, w jakim rzekomo widzą ją jasnowidze-szarlatani. Nawet jeśli jesteś Wielkim Innym. Ale można przeczytać prawdopodobieństwo jakiegoś wydarzenia. Czy trafisz na korek na tej drodze, czy samolot się nie rozbije, czy uda ci się dokończyć jakąś sprawę, czy zginiesz w mającej wybuchnąć wojnie... Im bardziej precyzyjne zadasz pytanie, tym precyzyjniejszą uzyskasz odpowiedź. Nie można zapytać: „Co mnie czeka jutro?”.

– No i co?

– W tym śledztwie nie grozi ci niebezpieczeństwo.

– To świetnie – powiedziałem szczerze.

Wziąłem karafkę, nalałem po kieliszku sobie i Swietłanie. Napiliśmy się i popatrzyliśmy na siebie ponuro.

A potem spojrzeliśmy na Nadiuszkę. Siedziała na podłodze i bawiła się klockami. Wyczuła nasze spojrzenie i cichutko zanuciła: „La, la, la...”.

Zwykle tak sobie nucą występujące w dowcipach małe, wredne dziewczynki. Bardzo wredne, planujące wysadzić coś w powietrze, zepsuć albo powiedzieć jakieś świństwo.

– Nadieżdo! – powiedziała Swietłana lodowatym głosem.

– La, la, la – zaśpiewała Nadia nieco głośniej. – A co? Sama mówiłaś, że tata nie powinien pić przed lotem! I mówiłaś, że picie wódki jest szkodliwe! Tata Maszy pił, pił, a potem od nich odszedł! – W jej głosie zadźwięczała płaczliwa nutka.

– Nadieżdo Antonowna! – powiedziała surowo Swietłana. – Dorośli ludzie mają prawo... czasami... wypić kieliszek wódki! Czy kiedykolwiek widziałaś tatę pijanego?

– U wujka Toli na urodzinach – odparła natychmiast Nadia.

Swietłana spojrzała na mnie wymownie.

Rozłożyłem ręce.

– Wszystko jedno – oznajmiła Swieta. – Nie powinnaś używać czarów w stosunku do rodziców. Ja nigdy nie pozwoliłabym sobie na coś takiego.

– A tata?

– Tata też nie. I odwróć się, proszę! Mam rozmawiać z twoimi plecami?

Nadia się odwróciła. Usta miała zaciśnięte, czółko zmarszczone, paluszek przyciśnięty do czoła. Ledwie powstrzymałem się od śmiechu. Małe dzieci uwielbiają kopiować takie gesty. I wcale się nie przejmują, że w taki sposób myślą tylko bohaterowie kreskówek, a nie żywi ludzie.

– No dobrze – powiedziała Nadia. – Przepraszam, mamo, przepraszam, tato. Więcej nie będę. Wszystko naprawię!

– Nie trzeba! – zawołała Swietłana, ale było już za późno.

Woda, która znalazła się w kieliszkach zamiast wódki, niespodziewanie zmieniła się znowu w wódkę. A może nawet w spirytus.

Już w naszych żołądkach.

Poczułem się tak, jakby w moich wnętrznościach wybuchła niewielka bomba. Jęknąłem i zacząłem dojadać niemal zimne ziemniaki.

– Anton, no powiedz coś! – zawołała Swietłana.

– Nadiu, gdybyś była chłopcem, dostałabyś teraz pasem! – powiedziałem surowo.

– Ale mam szczęście, że jestem dziewczynką – odparła Nadiuszka, wcale nieprzestraszona. – No, tatusiu, ale co złego zrobiłam? Chcieliście się napić wódki, to się napiliście. Teraz jest już w waszych żołądkach. Sam mówiłeś, że wódka jest niesmaczna, to po co ją pić ustami?

Ja i Swietłana popatrzyliśmy na siebie.

– Nie ma co – podsumowała Swietłana. – Pójdę spakować ci walizkę... Wezwać taksówkę?

Pokręciłem głową.

– Nie trzeba. Siemion mnie podwiezie.

***

Nawet późnym wieczorem obwodnica była zapchana samochodami. Zresztą Siemion wcale się tym nie martwił. Nie wiedziałem, czy oglądał linie prawdopodobieństwa, czy po prostu prowadził samochód instynktem kierowcy ze stuletnim stażem.

– Ech, Anton, zarozumiały się zrobiłeś – burczał, nie odrywając wzroku od drogi. – Co ci szkodziło powiedzieć Heserowi: „Nigdzie sam nie polecę, potrzebuję partnera, wyślij ze mną Siemiona...”.

– A skąd mogłem wiedzieć, że tak lubisz Szkocję?

– Jak to skąd? – oburzył się Siemion. – Przecież ci opowiadałem, jak w czasie wojny walczyliśmy w Sewastopolu ze Szkotami!

– A nie z Niemcami? – poprawiłem niepewnie.

– Nie, z Niemcami to było później. – Siemion machnął ręką. – Ech, co to byli za ludzie w tamtych czasach! Pociski gwiżdżą nad głowami, kule armatnie lecą, a przy Szóstym bastionie już walczą wręcz... A my jak głupki walimy w siebie magią. Dwóch Jasnych Innych, tylko on przyszedł z angielską armią... On mnie w ramię, „Włócznią cierpienia”, a ja w niego „Freezem”! I zamroziłem go od pięt po szyję!

Sapnął zadowolony.

– I kto zwyciężył? – zapytałem.

– Nie pamiętasz historii, czy co? – oburzył się znowu Siemion. – My oczywiście. Wziąłem Kevina do niewoli, a potem jeździłem do niego w gości. No, już w dwudziestym wieku... w tysiąc dziewięćset siódmym... a może ósmym?

Skręcił gwałtownie kierownicę, wyprzedzając sportowego jaguara, i krzyknął w otwarte okno:

– Sam jesteś głupi! Jeszcze się będzie kłócił...

– Głupio mu przed dziewczyną – wyjaśniłem, patrząc na znikającego w tyle jaguara. – Tak go zrobili jakąś tam starą wołgą.

– Jak chce się popisywać przed dziewczyną, to nie w samochodzie, tylko w łóżku – orzekł Siemion. – Tam konsekwencje błędów są bardziej przykre, ale mniej tragiczne. Ech... A ty... gdyby było źle, to dzwoń do Hesera i poproś, żeby przysłał mnie na pomoc. Do Kevina pójdziemy, posiedzimy, whisky się napijemy. Z jego własnej rozlewni!

– Dobrze – obiecałem. – Jeśli mnie przyciśnie, to od razu poproszę, żeby cię przysłali.

Za obwodnicą zrobiło się luźniej. Siemion docisnął pedał gazu (nigdy nie uwierzę, że pod maską tej wołgi jest fabryczny silnik ZMZ 406!) i kwadrans później dojechaliśmy na lotnisko Domodiedowo.

– Posłuchaj, co mi się dzisiaj śniło – powiedział Siemion, wjeżdżając na parking. – Jadę po Moskwie jakąś zdezelowaną ciężarówką, obok mnie ktoś z naszych, i nagle widzę, że na drodze stoi Zawulon, ubrany jak bezdomny żul. Dodaję gazu i próbuję go przejechać, a on – ciach! Stawia barierę, nas podrzuca w ­powietrze, robimy salto, przeskakujemy przez Zawulona i jedziemy dalej.

– Czemuś nie zawrócił? – spytałem złośliwie.

– Śpieszyliśmy się gdzieś – westchnął Siemion.

– Mniej pij, a takie sny przestaną cię dręczyć.

– To wcale nie była udręka – obraził się Siemion. – Przeciwnie, spodobało mi się. Jakby scena z jakiejś rzeczywistości równoległej... Ki diabeł?!

Zahamował gwałtownie.

– Raczej jego pełnomocnik... – powiedziałem, patrząc na szefa Nocnego Patrolu. Zawulon stał na parkingu dokładnie w tym miejscu, w którym chciał zaparkować Siemion, i kiwał ręką, jakby nas zapraszając. – Może to był sen proroczy? Nie chcesz sprawdzić?

Ale Siemion nie miał nastroju do eksperymentowania. Bardzo łagodnie podjechał do przodu; Zawulon odsunął się, poczekał, aż staniemy między brudnym żiguli i starym nissanem, a następnie otworzył drzwi z tyłu i wsiadł.

Nawet się nie dziwiłem, że blokada drzwi nie zadziałała.

– Wieczór, patrolowi – powiedział półgłosem Wyższy Ciemny.

Ja i Siemion popatrzyliśmy najpierw na siebie, a potem na tylne siedzenie.

– To już prędzej noc – stwierdziłem. Siemion miał znacznie więcej doświadczenia ode mnie, ale to ja musiałem prowadzić tę rozmowę, jako starszy Siłą.

– Zgadza się, noc – przyznał Zawulon. – Wasz czas. Do Edynburga?

– Do Londynu.

– A potem do Edynburga. Zbadać sprawę zabójstwa Wiktora Prochorowa.

Nie było sensu kłamać. Kłamstwo w ogóle nie jest dobre.

– Oczywiście – przyznałem. – Ma pan coś przeciwko, Ciemny?

– Ależ skąd! Jestem za! – odparł Zawulon. – Ja prawie zawsze jestem za, choć może to dziwne.

Był w garniturze, pod krawatem, tylko węzeł miał rozluźniony i rozpięty górny guzik koszuli. Od razu widać, że człowiek pracuje w biznesie, albo służbach państwowych... Zresztą tu pomyłka zaczynała się już przy słowie „człowiek”...

– W takim razie, czego pan sobie życzy? – zapytałem.

– Chciałem życzyć szczęśliwej drogi – odparł Zawulon. – I powodzenia w badaniu zabójstwa.

Zapadła niezręczna cisza.

– Czemu tak panu na tym zależy? – spytałem w końcu.

– Leonid Prochorow, ojciec zmarłego, został dwadzieścia lat temu zatwierdzony jako Inny, silny Ciemny Inny. Niestety – Zawulon westchnął – nie chciał przejść inicjacji i pozostał człowiekiem. Ale utrzymywał z nami dobre stosunki i nieraz pomagał nam w drobiazgach. Nie jest dobrze, gdy syna twojego przyjaciela zabija jakiś wściekły krwiopijca. Znajdź go, Anton i usmaż na wolnym ogniu.

Siemion nie słyszał mojej rozmowy z Heserem, ale o Leonidzie Prochorowie musiał co nieco słyszeć, bo teraz drapał się stropiony po źle ogolonym podbródku.

– Tak właśnie mam zamiar zrobić – powiedziałem ostrożnie. – Nie musi się pan o nic martwić, Wielki Ciemny.

– A może potrzebna będzie pomoc? – mówił dalej Zawulon. – Przecież nie wiesz, na kogo trafisz. Weź to...

Na jego dłoni pojawił się amulet – rzeźbiona figurka z kości, przedstawiająca wilka z otwartą paszczą. Od figurki płynęła Siła.

– To łączność, pomoc rada, wszystko razem. – Zawulon przechylił się przez siedzenie i szepnął mi do lewego ucha: – Weź... patrolowy. Jeszcze podziękujesz.

– Nie podziękuję.

– I tak weź.

Pokręciłem głową.

Zawulon westchnął.

– No dobrze, skoro chcesz, to niech będą te głupie teatralne efekty... Ja, Zawulon, przysięgam na Ciemność, że wręczam mój amulet Antonowi Gorodeckiemu, Jasnemu magowi, bez żadnych złych zamiarów, że nie chcę zaszkodzić jego zdrowiu, duszy i świadomości, i nie żądam niczego w zamian. Jeśli Anton Gorodecki przyjmie moją pomoc, nie będzie to nakładało żadnych zobowiązań ani na niego, ani na siły Światła czy Nocny Patrol. W ramach wdzięczności za przyjęcie pomocy pozwalam Nocnemu Patrolowi Moskwy trzy razy użyć Jasnej ingerencji magicznej do trzeciego poziomu Siły włącznie. Żadnej wdzięczności nie żądam i żądał nie będę. Wzywam Ciemność na świadka!

Obok figurki wilka zawirowała ciemna kula, miniaturowa czarna dziura, bezpośrednie potwierdzenie przysięgi Pierwotną Siłą.

– Ja bym nie brał... – zaczął ostrzegawczo Siemion.

W tej samej chwili w mojej kieszeni zadzwonił telefon komórkowy i od razu przełączył się na głośnik. Nigdy nie używałem jego licznych funkcji: głośnika, organizatora, gier, aparatu fotograficznego, kalkulatora czy radia. Korzystałem tylko z wbudowanego w telefon odtwarzacza. A tu proszę, raz się przydał system głośnomówiący...

– Weź – usłyszeliśmy głos Hesera. – Tutaj Zawulon nie kłamie. A gdzie kłamie, dowiemy się wkrótce.

I rozłączył się.

Zawulon podał mi z uśmiechem figurkę. W milczeniu zgarnąłem ją z dłoni Ciemnego maga i wsunąłem do kieszeni. Ja nie musiałem składać żadnych przysiąg.

– A więc życzę powodzenia – kontynuował Zawulon. – Aha! Jeśli to nie problem, przywieź mi z Edynburga jakiś magnes na lodówkę.

– Po co? – spytałem.

– Zbieram. – Zawulon uśmiechnął się i zniknął – skoczył przez Zmrok na jakieś głębsze warstwy.

Rzecz jasna, nie goniliśmy go.

– Pozer – stwierdziłem.

– Na lodówkę – mruknął Siemion. – Wyobrażam sobie, co on tam trzyma w tej lodówce... Magnesy... Przywieź mu słoiczek strychniny! Domieszaj do szkockiego haggisa i przywieź.

– Haggisy to takie pieluchy – powiedziałem. – Całkiem niezłe, kupowaliśmy córce.

– Haggis to również potrawa. – Siemion pokręcił głową. – Chociaż... w smaku może nawet podobne.