Drugi tom „Korony Gwiazd” podejmuje akcję niedługo po wydarzeniach z tomu pierwszego. Fabuła powieści zamyka się w około roku. Gent znajduje się w rękach barbarzyńskich Eików (sporo w ich kreacji nawiązań do wikingów). Król Henryk zbiera wojska, aby odbić swoje ziemie i pomścić osobistą krzywdę. Tymczasem w tle fabuły stopniowo zaczynają ujawniać się ukryte siły, których cele nie są jeszcze znane. Ale – jak można się domyślać – z pewnością nie zwiastują niczego dobrego. Świadczy o tym choćby wątek biskupiny Antonii.

Ale, czy na pewno są to złowrogie siły? Zapewne można się tego spodziewać, choć na chwilę obecną (czas akcji „Księcia psów”) wcale takimi być nie muszą. Wynika to przede wszystkim z tego, że wykreowany przez autorkę świat fantasy cechuje się wieloma ograniczeniami. Związane są one z uprawianiem magii, która jest zakazana. Ale też zakazem obłożone są na przykład pewne dziedziny wiedzy, jak matematyka (także wiążąca się z ruchem ciał niebieskich). Zgłębianie tej wiedzy jest dozwolone tylko nielicznym i tylko tym, którzy mają błogosławieństwo kościoła. W tym świecie jedna z głównych bohaterek cyklu, Liath, musi uważać, aby nie ujawnić za wiele z tego, co nauczył ją ojciec, jak i ze swych własnych mocy. Przy tym nierozwiązana pozostaje zagadka jej pochodzenia, która na kartach powieści cały czas powraca w odniesieniach poprzez wskazywanie podobieństw dziewczyny do pewnego księcia z bocznej linii. Inaczej jest w przypadku Alaina, który chyba trafił już na właściwe miejsce – zrozumiał, że do dawnego życia nie ma powrotu, i zaczął odgrywać przynależną mu rolę.

W tle głównych wątków autorka cały czas rozwija wątki poboczne: wspomnianej biskupiny Antonii, Rosvity, towarzyszek Liath z królewskich Orłów. I jeszcze kilka innych, które co jakiś czas powracają na kartach powieści: czasami tylko jako „oczy” czytelnika na wydarzenia związane z głównymi postaciami, czasami chyba po to, aby zaznaczyć, że autorka jeszcze nie skończyła z tworzeniem świata. Biorąc pod uwagę fakt, że kolejne tomy są znacząco obszerniejsze, należy się spodziewać sporego nagromadzenia tychże wątków i bohaterów. Z jakim skutkiem, przyjdzie się przekonać niedługo.

Tymczasem dobrze jest czytać „Koronę Gwiazd” powoli. Zwłaszcza, że wynagradza to zakończenie „Księcia psów”. Wiele się wydarzy i losy głównych bohaterów będą odmieniać się diametralnie. Może najmniej Alaina, który zyskawszy pozycję i szacunek, czasami tylko musi udowodnić, że zasługuje na miejsce, w jakim się znalazł. Największe perturbacje czekają oczywiście Liath, której przyjdzie zmierzyć się z demonami przeszłości i księcia Sanglanta, który będzie płacił wysoką cenę za swoje pochodzenie.

Dodatkowym walorem czytania tych powieści niespiesznie jest wykreowany przez autorkę świat. Nie jestem ekspertem od wczesnego średniowiecza. Ale śmiem stwierdzić z pewnością, że świat „Korony Gwiazd” jest bogatszy w nawiązania i odniesienia niż Westeros George’a R.R. Martina. Autorka w bibliografii przedstawiła listę lektur, które wykorzystywała w malowaniu ustroju politycznego i społecznego. Oczywiste jest, że królestwo, w którym toczy się akcja, przypomina wczesnośredniowieczne „Niemcy”. Podzielone na księstwa, marchie, hrabstwa. Z królem podróżującym między nimi i sprawującym władzę w sposób objazdowy. Z marzeniami o wskrzeszeniu imperium, tak jak w latach rządów „niemieckich” Ottonów. Stąd też i ruiny dawnych miast przywodzą na myśl skojarzenia z Imperium Rzymskim. Wydaje mi się, że autorka „sprzedaje” czytelnikowi realistyczną wizję wczesnego średniowiecza przeniesionego w „klimaty” fantasy. Momentami chciałbym, aby było mniej magii, czy ogólnie – elementów nadprzyrodzonych. Nie przeszkadza to jednak za bardzo. Zwłaszcza, że tak ogólnie ujęta magia jest nieodłącznym elementem świata, determinuje wydarzenia i wpływa na losy bohaterów, a z czasem zapewne wpłynie i na losy królestwa. Wydaje się to nieuchronne. Ale to niewielka łyżka dziegciu, która wcale nie psuła mi smaku lektury. Dlatego wciąż nie czuję znużenia i czekam na ciąg dalszy.