Jest takie miasto S. Puste i samotne. Wałęsające się po ulicach psy, zdemolowane sklepy, straszące ciszą budynki. Tylko od czasu do czasu przez ruiny przedziera się Teresa Szulc.

Zagłada przyszła niespodziewanie. Pierwsze przejawy epidemii wyglądały jak telewizyjne ciekawostki nadawane na końcu wiadomości. Jednakże z dnia na dzień ludzie wciąż zasypiali i budzili jako Bierni. Nie pożądają oni niczyich mózgów ani krwi, wystarczy omijać ich z daleka, pozwolić trwać we śnie. To hałas wyrywa ich z letargu i, nomen omen, budzi zabójców. Czyżby zatem trafiła się nam kolejna wariacja "Jestem legandą" Richarda Mathesona, gdzie wampiropodobne istoty zostały zastąpione przez specyficzne zombie?

Na pewno "Polaroidy z zagłady" Pawła Palińskiego czerpią z klasyki gatunku. Codzienne stawianie czoła przeciwnościom losu, walka o pożywienie i wodę, wędrówki po opuszczonym mieście. Do tego zagrożenie ze strony zdziczałych zwierząt i Biernych. Innymi słowy klasyczna powieść postapokaliptyczna, opowiadająca o walce jednostki w nowym, zupełnie nie wspaniałym świecie. Jednakże odczytywanie prozy Palińskiego tylko i wyłącznie przez pryzmat warstwy przygodowej byłoby mocno krzywdzące.

„Polaroidy z zagłady” są książką o przetrwaniu, ale przede wszystkim o walce z własnymi słabościami. Teresa nie wie, dlaczego nie dotknęła jej epidemia, można wręcz odnieść wrażenie, że w ogóle jej to nie obchodzi. Nie stawia sobie światłych celów, jak odkrycie lekarstwa na chorobę czy wojna z Biernymi; ona po prostu chce żyć na złość otaczającej jej rzeczywistości. A nie jest to proste. Największym jej wrogiem jest samotność, której nie wypełnią mówiące manekiny. Stary świat bezpowrotnie przeminął, a symbolem jego końca stają się kolejne wyrwane kartki ze szkolnego dziennika. Wracają wspomnienia, zapomniane uczucia, wydarzenia z przeszłości. Polaroidy zastępują lustro. Uporczywie powraca pytanie, czy warto dalej tak żyć; a może lepiej się poddać? Ot, tak po prostu dać sobie spokój, zapaść w wieczny sen.

Opis przeżyć Teresy Szulc zawdzięcza swą siłę stylowi książki. Narracja prowadzona jest z punktu widzenia wszechwiedzącego narratora, który obserwuje i komentuje kolejne dni rozpaczliwej walki bohaterki o przetrwanie. W powieści dominuje szorstkość i emocjonalny chłód, co z kolei przywozi na myśl "Drogę" Cormaca McCarthy’ego. Książka zwodzi, miejscami jest trudna w odbiorze, wymaga dużej koncentracji od czytelnika, a jednocześnie przyciąga.

„Polaroidy z zagłady” to podobnie jak wcześniejsze pozycje z serii „Kontrapunkty” proza niełatwa, ale bez wątpienia zajmująca. Na wiele pytań Paliński nie daje jednoznacznych odpowiedzi zostawiając czytelnikom wiele miejsca na interpretację. Co spowodowało epidemię? Czy Bierni to efekt tajemniczego wirusa, a może sami zgotowaliśmy sobie taki los? – to tylko te najważniejsze. Zamiast tego autor snuje zapadającą w pamięć historię o pewnej bardzo samotnej kobiecie i jej mieście. Niby niewiele, ale zapewniam, że to bardzo dużo.