©WarnerBros.

Porównanie obydwu pozycji nie jest łatwe, gdyż „Na skraju jutra. All You Need Is Kill” Hiroshiego Sakurazaki koncentruje się na zupełnie innych aspektach niż film Douga Limana. Z pierwowzoru pozostał głównie sam pomysł fabularny i postaci, ale kontekst opowieści jest zupełnie inny. Poniżej omówię podobieństwa i różnice, nie obejdzie się przy tym bez zdradzania fabuły.

Oba dzieła opowiadają o żołnierzach walczących z obcymi na Ziemi. Ludzkość tę walkę przegrywa i koniec wydaje się bliski. W filmie ostatnią nadzieją jest zmasowana inwazja na francuskie plaże, w książce przedstawiona jest jedynie dość rozpaczliwa obrona mało istotnego odcinka japońskiego archipelagu. Wspólna jest przypadłość głównego bohatera: w czasie bitwy zostaje obryzgany krwią jednego z mimików, w efekcie czego po śmierci budzi się, jak gdyby nigdy nic, dzień wcześniej. Po początkowym zdziwieniu wykorzystuje ten czas, by podnosić umiejętności, zyskiwać sojuszników oraz rozwikłać tajemnicę obcych. Ot, taki militarny „Dzień świstaka”.

Jak przystało na Zachodnią produkcję, zmienione zostało miejsce akcji i bohaterowie. Zamiast Japończyków i ich kraju, główną rolę odgrywa Amerykanin i europejska sceneria (data premiery zbiegła się z siedemdziesiątą rocznicą D-Day). Tom Cruise wciela się więc w jak najbardziej białego Cage’a, którego imię wywodzi się od ksywki, jaką pod koniec powieści otrzymuje jej główny bohater Kiriya Keiji, co jakoby brzmi podobnie do Killer Cage. Grana przez Emily Blunt, superwojowniczka Rita pozostaje niezmieniona, natomiast dość istotny w książce sierżant Ferrell w filmie sprowadzony jest do roli typowego podoficera: wrzeszczącego i lekką ręką rozdającego kary podkomendnym. Scenarzyści wprowadzają za to znacznie więcej postaci drugo- i trzecioplanowych niż występuje u Sakurazaki.

©WarnerBros.

Pewne różnice pojawiają się też w przypadku opisu mimików. W obu przypadkach zachowane zostały ich zdolności do resetowania czasu oraz kontroli szeregowych osobników przez nadrzędne organizmy. W filmie stosunkowo niewiele wiadomo o ich pochodzeniu i naturze, natomiast książka przedstawia ich ewolucję w dość interesujący sposób. Film natomiast rozbudowuje ich strukturę wewnętrzną i sposoby działania, co również ma swoje plusy, a przy okazji umożliwia scenarzystom spektakularne zakończenie. Oba podejścia mają zalety i optymalne byłoby ich połączenie w spójną całość.

Ponieważ „Na skraju jutra” ma być kasowym blockbusterem (i z tej roli wywiązuje się więcej niż dobrze), konieczne było postawienie na akcję i spektakularne sceny, a także na odrobinę (przyznaję, nienachalnego) wątku miłosnego. Odbiło się to przede wszystkim na kreacji dwójki głównych bohaterów: Cage’a i Rity. Tylko całkiem przyzwoite aktorstwo ratuje te dość słabo napisane postaci. Jest to chyba jedyny element, w którym książka przebija ekranizację: Sakurazaka stawia na rozwój i relacje, stara się podkreślić nie tyle zdobyte umiejętności, co proces ich zdobywania. Postaci są bardziej refleksyjne, a wymowa przygnębiająca. Hollywood rządzi się jednak własnymi prawami i zamiast otwartego i niezbyt optymistycznego zakończenia jest spektakularny finał połączony z happy endem. Właśnie w zakończeniu różnic jest najwięcej.

©WarnerBros.

Mimo powyższego powieść jest dość sucha i niebudząca emocji. Z jednej strony przeciętna od strony językowej, z drugiej napisana nieco reporterskim – w tym wypadku nie jest to komplement – stylem: krótkie opisy, oszczędne przedstawianie wydarzeń, brak rozmachu. Film jest całkowitym przeciwieństwem, zupełnie jakby książka była jedynie scenariuszem, który dopiero należało wypełnić fabularnym mięsem.

Gdyby nie premiera filmu, książka Sakurazaki prawdopodobnie nigdy by się w naszym kraju nie ukazała. I wielkiej straty by nie było. Wybierając między pierwowzorem a adaptacją, zdecydowanie warto poznać tę drugą, a po powieść sięgnąć można jedynie z ciekawości i chęci uzupełnienia kontekstu.